Part-17

1.7K 51 14
                                    

အပိုင်း-၁၇

တလမ်းလံုးလဲ ကိုကိုးဝမ်းနည်းလွန်းလို့ ဦး
လက်မောင်းပေါ်ဖက်ကာ ငိုနေမိသည်။ဦးက

"ခလေးနာလို့လား"

"ဟင့်အင်း ဝမ်းနည်းလို့"

ဆိုတာမို့ ထွဋ်ခေါင်မင်းစိတ်မကောင်းဖြစ်ရသည်။
ကိုယ့်ကွန်ဒိုကိုသာအမြန်မောင်းပီး ခလေးကိုပွေ့ချီကာ အခန်းသို့တက်လာလိုက်သည်။အခန်းရောက်တော့ဆိုဖာပေါ်ချကာ ရေနွေးအိတ်လုပ်ကာ ပါးကိုကပ်ပေးတော့ ခလေးက ကိုယ်နဲ့မျက်လံုးချင်းအစံုမခံပဲ မျက်လွှာချထားတာမို့ အသဲတွေယားကာ ပေါင်ပေါ်ပွေ့ချီပီး

"ခလေး ကိုယ့်ကိုစိတ်ဆိုးနေတာလား"

"ဟင့်အင်း"

"ဒါဆိုဘာလို့ငိုတာလဲ ကိုယ့်ကိုပြောပြနော် ခလေးကမပြောပဲ ငိုပဲငိုနေတော့ ကိုယ်ရင်တွေနာတယ်"

ဆိုမှ မျက်ရည်တွေအပြည့်မျက်လံုးနဲ့မော့ကြည့်လာကာ

"ဦး ဦးကိုချစ်တယ် ဟင့်ဟင့်မီးဦးနဲ့ခွဲရရင်ဟင့်ဟင့် ခွဲရရင်သေမှာ ဟင့်ဟင့်"

"ဘာလို့သေမှာလဲ ခလေးရယ် မငိုနဲ့နော် ဦးနဲ့ကဘာလို့ခွဲရမှာလဲ"

"ဟိုမမက ဟင့်ဟင့် ဦးနဲ့ ဟင့်ဟင့်"

"မဟုတ်ဖူးလို့ကိုယ်ပြောခဲ့တယ်လေ ကိုယ်ခလေးကိုပဲလက်ထပ်မှာ လို့အားလံုးရှေ့မှာပြောပီးတာလေနော်မငိုနဲ့"

"ဒါဆို "

"ဟုတ်တယ် မငိုနဲ့နော်"

"ဦး ဦးက တကယ် တကယ် မီးအပိုင်နော် ဦး မီးကိုပဲ
ချစ်ရမှာနော်"

ဆိုကာ ဦးကခေါင်းညိတ်ပြတော့ ကိုကိုးတအားပျော်သွားကာ ဦးနှုတ်ခမ်းတွေကို ကိုကိုး အတင်းစုပ်
နမ်းလိုက်တော့ ဦးကအလိုက်သင့်တုံ့ပြန်လာသလို
လက်တွေကလဲကိုကိုး ဦးခါးကိုခွရက်ထိုင်တဲ့ပံုဖြစ်
အောင်ပြင်ပေးကာ အနမ်းများစတင်ကြမ်းလာသည်။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဦးလျာက ကိုကိုးခံတွင်းထဲဝင်လာကာ လက်ကလဲ ကိုကိုးအင်းကျီအတွင်းနှိုက်ကာ ဘရာချိတ်ကိုဖြုတ်လိုက်ပီး ရင်သားတွေကိုကိုင်ကာ လက်နဲ့စုပ်ခြေနေတော့သည်။

အချစ်ရဲ့စေစားရာWhere stories live. Discover now