Wij voor altijd ( Bankzitters fanfictie)

24

Sophie

Ik zit tussen Carmen en Leyla in. We bekijken de foto's van ons 3 die Robbie gemaakt heeft. We hebben net eten besteld en moeten nu daarom even wachten. De jongens zijn even buiten, ze gingen even wat opnemen voor een video zei Koen. Ik staar even door het raam naar buiten. Ik kijk uit op een drukke piste. Ik laat mijn gedachten allemaal heel even gaan. “Mag ik deze plaatsen?” Leyla drukt haar telefoon in mijn gezicht. “Uhh.” ik bekijk de foto even goed. "Ja, plaats maar.” Ik pak mijn telefoon en besluit om ook even een foto te plaatsen. Ik plaats die van de hele groep.

Het eten is er en de jongens komen net op tijd aan lopen. Matthy komt tegenover me zitten en schenkt me een lieve lach. De serveerster zet ons eten op tafel. “Zin om vanmiddag te winkelen?” Matthy neemt een hap van zijn eten. “Ja hoor.” zeg ik terwijl ik een frietje van zijn bord steel. Niet dat ik die zelf niet heb genomen. Ik ben een moeilijke eter wat soms best vervelend kan zijn, maar het voordeel is dat ik wel altijd lekker een kindermenu kan bestellen.

"Zullen we anders nog even snel de zwarte piste nemen Rob?” Grapt Koen uit. “Wat ben je toch weer grappig Koen.” Robbie kijkt hem geïrriteerd aan. “Na wat er vorig jaar is gebeurd, echt nooit meer.” Hij ritst zijn jas dicht. We zijn net klaar met eten. We hebben besloten het skiën voor vandaag zo te laten, we vinden het wel genoeg geweest.

1 jaar geleden

“Kom op Rob, deze piste lukt je echt wel.” Milo zet zijn helm op. “Ik weet het niet man die vorige ging ook maar net goed.” Robbie zet ook zijn helm op. “Als je het niet durft dan kan je ook met ons mee, wij pakken die piste daar, die is wat minder stijl.” Ik wijs naar de piste links van ons. “Ik probeer het wel.” zegt hij zenuwachtig. “Zien we elkaar zo weer beneden.” Ik zet mijn skibril op en ga richting de piste. 

“Ik hoop echt dat het al beter met Car gaat.” Leyla komt naast mij in de sneeuw zitten. We zijn als eerste beneden dus we moeten nog wel even op de rest wachten. “Ik hoop het ook ik app Roel anders wel even.” ik pak mijn telefoon uit mijn zak en vraag aan Raoul hoe het gaat met Carmen. Het is de ene laatste dag en Carmen heeft gister alcoholvergiftiging opgelopen. Echt heel zielig, ze heeft heel de nacht alleen maar lopen overgeven. Gelukkig sliepen we met ons drie in een kamer dus waren we er elke keer op tijd bij. 

Sophie: 

Hee, hoe is het met haar?

Raoul:

Gaat wel een beetje beter, ze heeft net eindelijk wat kunnen eten en ligt nu te slapen. Hoe is het daar?

Sophie: 

Gelukkig, Ja, het is leuk, we hebben Rob eindelijk zo ver dat hij van de zwarte piste gaat samen met Miel. 

Raoul:

Als dat maar goed komt.

“Het gaat beter met haar zegt Roel.” Ik geef Leyla mijn telefoon zodat ze de apjes kan lezen. “Koen belt je.” Leyla geeft mijn telefoon terug. Ik neem Koen op en zet hem op luidspreker. “Kunnen jullie zo snel mogelijk naar de infobalie komen, Rob is net gevallen, er is al een dokter, hij moet waarschijnlijk mee naar het ziekenhuis.” “Komen er nu aan!” ik hang op en we lopen zo snel mogelijk naar de balie toe.

“Waar is Rob?” Vraag ik aan Matthy als we aankomen bij de balie. “Hij is al naar het ziekenhuis Miel is met hem mee.” zegt hij gestrest terug. “Wat is er gebeurd?" Ik zet mijn helm af. “Er was een kind voor hem aan het slingeren, Rob zag het net te laat en toen viel hij.” Koen gaat zitten op een bankje en laat zijn hoofd in zijn handen vallen. "Misschien moeten we maar teruggaan naar het huisje, Miel zal ons op de hoogte houden, zij hij.” Matthy trekt Koen van het bankje af en geeft zijn autosleutels aan mij “Hier kunnen jullie alvast jullie spullen inladen.” Ik pak zijn sleutels aan en loop met Leyla naar zijn auto. 

“En al wat gehoord?” vraagt Raoul. We zitten met zijn allen aan de tafel. Ik heb mijn telefoon zenuwachtig in mijn handen. Koen zijn telefoon gaat. “Milo.” hij neemt op en zet het gesprek op luidspreker. “We komen er zo weer aan, Rob heeft zijn arm gebroken en een lichte hersenschudding,” “Zien we jullie zo.” Koen hangt het gesprek op. 

Milo en Robbie komen binnen lopen. “De dokter zei dat hij een weekje rust moet houden, verder gaat het goed met hem.” "Nou, ik voel me prima.” zegt Robbie met een lach. Ik vind het echt heel sneu voor hem. Robbie was het meest enthousiast over deze wintersport. “Ik zal wel even rust nemen, kleine kom, ik maak je bed wel klaar.” Raoul neemt hem mee naar boven. Milo komt bij ons aan tafel zitten “Mischien is het anders maar beter om morgen naar huis te gaan, we hebben Carmen die ziek is en nu ook nog een gewonde Rob.” “Ik ben bang dat dat wel het handigste is ja.” Matthy zet zijn bril op en loopt weg. “Ik ga ook maar mijn spullen pakken dan.” ik sta op en loop naar boven.