Wij voor altijd ( Bankzitters fanfictie)

84

1 dag later

Sophie

“We zijn zo terug!” roept Koen naar de rest. Ik loop achter hem aan het kantoor uit. We hebben een hele lijst met broodjes mee gekregen die we moeten halen voor iedereen. We zijn de hele ochtend al bezig in het kantoor. Gister hebben we de rest van de dag niks gedaan, iedereen was zo moe van de avond ervoor. Wel heb ik met Matthy zijn kleding uitgezocht. Dat mocht namelijk ook echt wel even gebeuren. Die jongen heeft zoveel kleding, de helft van wat we tegenkwamen had hij nog nooit aan gehad. “We gaan naar de Albert Heijn, die is dichterbij.” Zegt Koen. Ik knik en loop achter hem aan. 

We staan nu al 10 minuten in de rij om een paar broodjes af te rekenen. De zelfscan kassa’s hebben storing dus iedereen moet nu via de normale. En er is er ook hooguit nu precies maar een open. “Shit.” Koen draait zijn telefoon om. Eerst snap ik niet wat hij bedoelt, maar ik kijk even goed op zijn telefoon en zie dat hij een melding heeft gekregen dat het zo gaat regenen. En niet zo een beetje zacht ook. “We gaan echt rennen.” zeg ik. Ik had echt gehoopt dat het nog wat langer lekker weer bleef, maar misschien is het gewoon een korte bui en gaat daarna de zon wel weer schijnen ofzo. Al begint het wel weer wat kouder te worden. 

“Oke rennen?” vraagt Koen. We staan voor de winkel nog net onder het afdakje waar het al aardig druk begint te worden aangezien het al aan het regenen is. Koen telt tot 3. We rennen zo hard als we kunnen richting het kantoor. Hoe dichter bij kantoor we komen hoe harder het begint te regenen. Ik ren al niet snel, maar door de tas met broodjes die ik vast heb ga ik nog slimmer. Na een kleine 3 minuten rennen komen we eindelijk aan bij het kantoor. 

“Jezus wat duurde dat lang.” zucht Robbie. “Ach jullie zijn helemaal doorweekt.” Raoul komt naar ons toe lopen en pakt de tas met broodjes aan. Ik trek mijn jas uit en hang die op. Ik ga op een stoel aan de tafel zitten. “Je bent helemaal rood joh.” Matthy komt naast me zitten en geeft me een kus. “Ik ben kapot.” zucht ik. Ik pak het eerste beste flesje water wat ik zie liggen en neem er een paar slokken van. “Het regent zo hard niet normaal.” Koen ploft zich ook neer op een stoel. Ik probeer nog steeds een beetje op adem te komen van het rennen. Mijn kleding en mijn haar zijn helemaal doorweekt. “Heeft er iemand toevallig extra kleding bij zich?” ik kijk rond. “Ik ga even kijken.” Matthy staat op. “Ik heb het wel te doen met jullie hoor.” Raoul komt achter me staan en omhelst me. “Ja dankje.” lach ik. “En ik dan?” vraagt Koen sarcastisch. “Jij ook hoor Koentje.” Raoul loopt naar Koen toe en omhelst hem ook. 
“Hier.” Matthy komt weer aanlopen met een trui en joggingsbroek in zijn handen. “Je bent de beste.” Ik geef hem een kus. Ik pak de kleding aan en kleed me om in de wc.

“Soof wat doe je vanavond?” vraagt Carmen. We zitten nog even met zijn alle aan de tafel. Het is inmiddels al wat later op de middag om precies te zijn 5 uur. De rest van de middag hebben we nog een beetje geklust in het kantoor. Alle bureau’s en stoelen staan nu op de goede plekken en alles is schoongemaakt. “Ik weet het niet hoezo dan?” ik neem een slok van mijn drinken. “Sleepover?” knipoogt ze. “No way.” onderbreekt Robbie haar. Ik kijk snel naar Carmen, die Robbie al aankijkt met een boze blik. “Hoezo niet?” vraagt ze aan hem. “Omdat jullie dan echt weer heel de avond gillen en ik heb morgenochtend een belangrijke afspraak, dus ik heb mijn slaap echt nodig.” zegt Robbie met een strenge toon. Ik wil zeggen dat Robbie er niet over mag beslissen, maar het is nog steeds hun huis. “Alsjeblieft Rob, ik beloof dat we niet te druk doen.” Ik kijk Robbie met puppy oogjes aan. Ik voel me echt net een klein kind nu ik zo vraag of er een vriendin kan blijven slapen, maar misschien werkt het wel. “Ja Rob.” zegt Carmen nu op haar beurt met puppy oogjes. “Kijk dan hoe zielig ze kijken Rob.” Matthy pakt mijn hoofd vast en knijpt in mijn wangen. Doordat Matthy in mijn wangen knijpt lukt het niet meer om zielig te kijken en barst ik in lachen uit. “Als ik een van jullie hoor gillen slapen jullie buiten.” Robbie rolt met zijn ogen. “Dankje Robje.” Carmen springt op van haar stoel en omhelst Robbie. “Je krijgt ook weer alles voor elkaar he.” fluistert Matthy in mijn oor. “Duh.” ik steek mijn tong naar hem uit. “Miel facetimed me!” Roept Koen. We rennen zo snel als we kunnen allemaal naar Koen toe en gaan achter hem staan. Milo had vandaag een date met een meisje die hij 2 weken geleden had leren kennen bij het stappen. “Jo.” Koen neemt de telefoon op. “Hoe was het?” Vraag ik. Ik was weer het sloomst van iedereen dus sta achteraan. Ik probeer op mijn tenen te staan maar dat heeft geen nut aangezien Matthy voor mij staat. “Ga is aan de kant!” roep ik naar hem. Matthy draait zich om en tilt me op waardoor ik nu boven iedereen uit kom. “Nou jongens, ik zit daar helemaal prima, staan haar ouders ineens voor de deur.” zegt Milo geïrriteerd door de telefoon heen. “Wat nee toch?” Vraagt Carmen verbaasd. “Ze had gewoon haar ouders expres uitgenodigd, nou ik kom daar precies nooit meer.” Lacht hij. 

De rest praat nog een beetje met Milo terwijl ik een beetje met Matthy zijn haar speel. “Slaap je bij Carmen in de logeerkamer?” vraagt Matthy aan mij. Ik glij een beetje weg waardoor hij me nog even iets omhoog tilt. “Ik slaap gewoon bij jullie in bed hoor.” Carmen draait zich om naar ons toe. “Nou zullen we dat maar niet doen.” Lacht Matthy. “Ik bemoei me er niet mee.” ik geef Matthy een snelle kus en luister dan verder naar het gesprek met Milo.