Wij voor altijd ( Bankzitters fanfictie)

28

Sophie

Ik wandel langzaam met Matthy terug naar het huisje. Ik voel me aardig beroerd. Matthy houdt mijn hand vast en wrijft er zachtjes overheen. Ik weet dat hij ook gedronken heeft, maar nu lijkt hij best nuchter. “Was je avond verder wel leuk?” vraagt hij lief. “Jawel.” zucht ik. Hij geeft me een kus op me wang.

Na ongeveer 10 minuutjes lopen zijn we weer terug bij het huisje. Matthy maakt de deur open en ik loop naar binnen. “Ga maar alvast naar boven, ik kom er zo aan.” hij verdwijnt naar de keuken. Ik loop langzaam de trap op en ga naar onze kamer. Ik plof mezelf neer op het bed en val gelijk al bijna in slaap. “Hier schat.” Matthy komt op het bed zitten en geeft me een glas water aan. Ik pak het glas voorzichtig aan en neem een paar slokjes. Ik geef hem het glas weer terug en hij zet hem neer op het nachtkastje. Ik draai mezelf om en wil gaan slapen. Ik hoor Matthy rommellen in de kast. “Kom.” Hij draait mij voorzichtig om en trekt mijn kleding uit. Hij trekt me een warme trui van hem aan en stopt me daarna in onder de dekens. Hij trekt zijn kleding ook uit en komt naast me liggen. “Slaaplekker.” hij geeft een kusje op mijn achterhoofd. Ik mompel nog wat terug voor ik in slaap val. 

Ik word wakker door hard geluid dat ik vanaf beneden hoor komen. Ik ga rechtop zitten en probeer Matthy wakker te maken. “Mat.” ik tik voorzichtig op zijn arm. "Hmm." mompelt hij. “Ik hoor geluid beneden, kunnen we gaan kijken?” ik sta op uit bed. Matthy staat ook langzaam op, hij graait nog snel een joggingbroek uit de kast en trekt die aan.

“Ja en zo was dus mijn arm gebroken.” hoor ik Robbie lachend zeggen. Ik en Matthy lopen langzaam de trap af en spotten daar de rest van de groep en de twee jongens uit de après-ski. Sven en Rick heette ze volgens mij. “Hoelaat is het?” vraag ik gapend als ik beneden aangekomen ben. “Half 4.” zegt Leyla gapend. Ik knik en zwaai nog even snel naar de andere twee jongens. Matthy komt de keuken uitlopen met 2 glazen water en zet ze neer op tafel. Ik plof mezelf tussen Carmen en Robbie in. "Roel, kan je dat dekentje aangeven?” Ik wijs naar een zwart dekentje dat naast hem op de bank ligt. Hij gooit het dekentje naar me toe en ik wikkel hem om mezelf heen. 

“Dat is helemaal niet zo ver.” zeg ik tegen Rick. Hij vertelt net dat hij en Sven uit Leiden komen. “Volgende week zaterdag geef ik een feest voor me verjaardag, jullie moeten ook komen!” schreeuwt Koen door ons gesprek heen. “Lijkt ons leuk.” Zegt Sven lachend terug. Carmen heeft het gehoord en is al snel met een groepsapp maken. “Voel je je trouwens alweer wat beter?” vraagt Leyla aan mij. Ik knik “En hoe is het met hem?” Ik wijs naar Milo, die met open mond tegen de schouder van Raoul ligt te slapen. “Hij heeft in totaal 4 keer gekotst dus niet heel goed.” zegt ze lachend. “Het is al laat, willen jullie anders blijven slapen?” Carmen kijkt Sven en Rick vragend aan. De jongens knikken. 

Ik loop naar de kamer van Carmen als ik Raoul en Matthy zie struggelen om de half slapende Milo naar boven te krijgen. Ik leg mijn telefoon in het stopcontact bij Carmen. Koen slaapt de rest van de nacht op mijn plek zodat Sven en Rick in zijn bed kunnen slapen. Het is inmiddels al half 5 dus echt lang meer slapen wordt het niet als we morgen nog gaan skiën. Al denk ik niet dat dat doorgaat. 

“Slaaplekker schat.” Matthy geeft me nog snel een kus en trekt dan de deur van de kamer dicht. Ik draai me om naar Carmen. “Jullie zijn leuk samen, Soof." zegt ze met een grote lach. Ik geef haar een knuffel. “Dus operatie Carmen fixt Sven?” zeg ik met een grote lach. “Duh!” Zegt ze hard. We hebben het nog even over de verjaardag van Koen. En dat Carmen Sven daar moet proberen te zoenen. Het duurt niet lang voor we alweer in slaap vallen.