Wij voor altijd ( Bankzitters fanfictie)

74

Sophie

“Eten was zoals altijd weer heerlijk Roelie.” Ik sta op van tafel en ga met Lieke naar de tuin.
Matthy zei dat hij zal afruimen. Ik heb net heel even een half uurtje geslapen en ik had het ook echt wel nodig. Ik ben onbewust zo veel bezig met de verhuizing en alles. Matthy zei dat ik alles aan hem moest overlaten, maar ik heb echt geen idee of dat goed komt. Ook lig ik s’avonds wakker omdat ik nadenk over dit weekend. Ik wil niet zeggen dat ik bang ben dat Rowena weer toenadering zoekt naar Matthy, maar ik zit er niet op te wachten. En als ik eerlijk moet zijn, ga ik er steeds meer om stressen als ik eraan denk dat het al over 2 dagen is. “Waar zit je met je hoofd meid?” Lieke legt haar hand op mijn schouder. “Alles Liek.” zucht ik “De verhuizing, Leyla, Rowena en dan nog de nieuwe baan.” 
“Ik snap je volledig, Rowena moet je echt uit je hoofd zetten als ze aandacht zoekt bij Matthy ga ik wel een goed woordje met dr doen.” ze knijpt zachtjes in mijn schouder. “Ik ben er voor je he, dat weet je toch?” vraagt ze. 
En op dat moment gebeurd het. 
Mijn masker valt af. 
Ik leg mijn hoofd in mijn handen en laat al mijn emoties eruit komen. Mijn blijdschap, maar ook mijn verdriet en vooral mijn stress. Ik wist niet dat het me allemaal zo hoog zat. "Ach, kom hier.” Lieke leunt naar me toe en omhelst me. “Het komt goed.” Fluistert ze in mijn oor. “Het is allemaal zoveel Liek.” snik ik. “Het is ook veel.” ze wrijft over mijn rug heen. Ik probeer mijn hoofd te legen maar merk dat het niet lukt. Mijn hart begint sneller te kloppen en mijn ademhaling wordt weer onregelmatig. 
Shit, niet alweer he. 
Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen, maar het lukt me niet. Het voelt gewoon alweer alsof ik stik. Mijn handen beginnen te trillen en ik voel een zware druk op mijn borst opkomen. Het enige wat door mijn hoofd heen gaat is wat Lieke wel niet van me moet denken nu. “Mat!” Roept ze. “Ja?” roept hij terug. “Kom nu!” 

Matthy komt de tuin in rennen. “Wat is er?” vraagt hij. Als hij toch eens wist wat er aan de hand is. Lieke laat me voorzichtig los. Op dat moment neemt Matthy mij al in zijn armen. “Hey, het is oké." Hij wrijft over mijn rug. "Mat, het is gewoon zo veel.” ik duw mijn hoofd dichter tegen zijn borst aan. Ik probeer naar zijn hartslag te luisteren om zo rustig te worden. Raoul komt inmiddels ook de tuin al in lopen. Ik hoor Lieke hem uitleggen wat er aan de hand is. Luisteren naar Matthy, zijn hartslag blijkt te werken. Ik krijg langzaam mijn ademritme weer op orde. Na een klein minuutje haal ik mijn hoofd weer van zijn borst en ga ik rechtop zitten. “Gaat het weer?” vraagt Raoul. “Ja.” ik veeg mijn tranen weg en haal nog een keer even diep adem. Lieke geeft me een glas water aan. Ik neem een slok en laat heel even alles op me afkomen. “We laten jullie wel even.” Lieke trekt Raoul mee naar binnen.

“Wil je het vertellen?” Matthy draait zich naar me toe. Ik knik en denk dan even aan waar ik het beste kan beginnen. “Alles werd gewoon even te veel, de stress van de verhuizing, het gedoe met Leyla en de zenuwen voor dit weekend.”
“Liefie.” zegt hij zachtjes. Hij veegt nog een laatste traan weg en pakt dan mijn handen vast. “Je hoeft je echt nergens zorgen over te maken, dat beloof ik." hij geeft een kusje op mijn voorhoofd. “Ik weet het.” zucht ik. “Beloof me dat je niet meer zo strest je ziet nu wat er dan gebeurd.” hij kijkt me streng aan. HIj steekt zijn pink uit. Ik haak mijn pink in de zijne en laat me daarna in zijn armen vallen. “Je liet me echt even schrikken.” zegt hij zachtjes. “Sor-” Hij drukt zijn lippen op de mijne waardoor ik mijn zin niet afmaken kan “Wat heb ik daar nou over gezegd?"
 “Dat ik niet om alles sorry hoef te zeggen?” 
“Precies.” hij geeft me nog een snelle kus en tilt me dan op. 

“Jij gaat lekker een boek lezen en ik ga een video opnemen.” hij legt me neer op zijn bed. “Ik heb geen boek hier.” zeg ik. Hij loopt naar zijn bureau en haalt van achter zijn computer een ingepakt cadeautje. “Maak maar open.” knipoogt hij. Ik pak het aan en scheur voorzichtig het inpakpapier kapot  “Nee Matthy, hou op.” Ik scheur al het inpakpapier eraf en zie een boek dat ik al een langere tijd op het oog had. “Deze wil ik al zo lang.” Ik spring op van zijn bed en omhels hem. “Ik moet bekennen dat ik Carmen om hulp heb gevraagd.” zegt hij lachend. “Stt, maakt niet uit.” Ik geef hem een kus “Ik hou zoveel van jou.”
“Ik ook van jou lieve Soof.”