Wij voor altijd ( Bankzitters fanfictie)

71

Heden

2 dagen later

Sophie

“Wow er is inderdaad echt veel weg.” Matthy staat voor mijn kledingkast. “Weet je wat dat betekent?" Ik sta op van mijn bed en ga naast hem staan. “Ik heb geen idee schat.” Hij legt zijn arm om mij heen. “Nieuwe kleding halen, kom!” Ik geef hem een snelle kus en huppel dan mijn kamer uit. “Ik word soms echt moe van je.” zucht hij. Hij wordt nu al moe van me? Dan heeft hij nog een lange weg te gaan. “Dat is niet waar.” ik trek mijn schoenen aan. Hij geeft me een snelle kus op mijn hoofd en trekt dan ook zijn schoenen aan.
“Heb je alles?” Matthy opent de voordeur. “Volgens mij wel.” Ik kijk even snel mijn tasje door. Lipgloss, Sleutels, Portemonnee en mijn telefoon. Alles wat ik nodig heb. En voor de verandering heb ik een zonnebril op mijn hoofd.

“Waarom ging ik ook alweer mee?” Matthy opent de autodeur voor me. “Omdat ik kleding nodig heb.” Ik pak zijn hand en stap de auto uit. Hij zet zijn auto op slot en we lopen richting het centrum. “Welke zwembroek doe jij aan dit weekend?” vraag ik hem. “Hoe moet ik dat nu al weten?" Lacht hij. “Kunnen we matchen?” ik kijk hem lachend aan. Eigenlijk laat Matthy mij altijd zijn outfit kiezen als we een feestje hebben. Dus meestal matchen we wel. “Alles wat jij wilt lieverd.” hij pakt mijn hand iets steviger beet.

“No way, echt niet schat.” Matthy duwt mij terug het pashokje in. “Kom er maar uit als je een normale bikini gevonden hebt." Hij schuift het gordijn dicht. Ik wist dat winkelen met Matthy moeilijk kon zijn, maar dat het zo erg was had ik nooit verwacht. Hij vind alles te bloot. Ik zucht en trek dan een andere bikini aan die ik had gevonden. Het is een koningsblauwe bikini met gouden details. Ik kijk even snel in de spiegel en trek dan het gordijn open. “Voordat je commentaar geeft ik neem hem sowieso.” Ik gooi mijn armen in de lucht. “Ik moet toegeven dat deze je wel echt prachtig staat.” Hij bekijkt mijn lichaam van top tot teen. “Ik heb geen zwembroek in die kleur denk ik.” zegt hij. “We kijken zo even op de herenafdeling." ik loop terug het pashokje in. Ik bekijk mezelf nog een keer in de spiegel en trek dan mijn normale kleding weer aan. 

“Echt toeval, vind je ook niet?” Ik geef hem de tas aan. "Heel toevallig." zegt hij op een sarcastische toon. Toen ik die blauwe bikini voor mezelf uitzocht wist ik al dat ze een zwembroek met die print hadden. Alleen wist Matthy dat nog niet. “Heb je nu alles wat je nodig had?” Matthy pakt met zijn vrije hand de mijne beet. We lopen de winkel uit. "Uhh." ik geef hem geen langer antwoord, want ik ben nog lang niet klaar met winkelen. Maar ik weet dat als ik dat nu tegen hem zeg, hij de hele middag weer chagrijnig is. 

We lopen nog een beetje de stad door. Het is woensdagmiddag dus het is er aardig druk. Matthy begint ook weer steeds vaker herkend te worden. Ik weet dat hij dat niet erg vindt. Ik vind het overigens ook niet erg. Alleen is het soms wel een beetje vervelend, als we bijvoorbeeld ergens willen zitten om wat te drinken of als we aan het passen zijn.
 “Mat ik ben echt moe, kunnen we gaan?” vraag ik hem. “Ik dacht dat je het nooit ging vragen.” lacht hij. We lopen richting zijn auto.

“Je had dat echt niet allemaal nodig.” Matthy staart naar de tassen vol kleding op de bank. “De helft is van jou.” ik geef hem een zacht duwtje. “Dat maakt niet uit.” Hij gaat tussen de tassen in zitten. “En ik ga samenwonen met jou.” zucht hij. Ik steek mijn tong naar hem uit en neem dan de tassen mee naar mijn kamer. Daar pak ik ze uit. 

“Mat, kon jij nog verhuisdozen regelen voor mij?” vraag ik hem. “Koen heeft er echt veel te veel besteld dus ik breng van de week wel wat langs.” hij komt de kamer inlopen. “Vind je het niet een gek idee.” Ik ga op mijn bed zitten. "Wat?" Hij komt naast me zitten. “We gaan gewoon samen wonen, in 1 huis.” Ik draai me richting hem. “Wij kunnen dat.” hij pakt mijn handen beet. Ik weet dat we het kunnen en ik heb er ook alle hoop in, maar het is gewoon zo anders. Ik woon al vanaf mijn 18e op mijzelf. “Ben je niet bang dat we elkaar snel zat raken?” vraag ik hem. “Nee natuurlijk niet, van de tijden dat jij op kantoor bent zijn wij waarschijnlijk op aan het nemen. Dus we zien elkaar dan niet veel.” zegt hij. Hij heeft ook wel gelijk. En mijn tijden op kantoor kunnen altijd nog veranderd worden. Ik heb er wel echt veel zin in en al helemaal omdat het samen met Carmen is. Ik ben echt benieuwd hoe het gaat zijn. “Je hebt gelijk lieverd.” Zeg ik tegen hem. “Maak je niet te veel zorgen ja schat?” Hij knijpt zachtjes in mijn handen. “Ik zal m'n best doen.” Lach ik naar hem. Hij trekt me in zijn armen en geeft me een kus.