Wij voor altijd ( Bankzitters fanfictie)

18

Sophie

Ik kan mijn zin niet afmaken door mijn verbazing van wat ik zie. Er ligt een grote bos rode rozen op het bed en een spoor van rozenblaadjes naar de badkamer. Matthy komt de badkamer uit gelopen met 2 kaarsjes in zijn handen. “Ik begrijp nu waarom ik niet naar boven mocht, sorry." Ik wil mij omdraaien maar Matthy trekt mij terug. “Het was een verrassing ,maar je hebt het nu toch al gezien dus blijf maar.” Hij kijkt me teleurgesteld aan. “Sorry..” Ik kijk naar beneden zodat ik niet nog meer zie. “Het is oke niet jou schuld." hij tilt mijn kin op en plaatst een kusje op mijn voorhoofd. “Kom we gaan eten dan zie je de rest zo.” hij gooit de deur dicht en trekt me mee naar beneden.

“Dus Milo, ik hoorde net iets.” Carmen zet haar glas hard neer en kijkt Milo serieus aan. Ik werp een snelle blik naar Leyla die haar lach probeert in te houden. “Waar gaat dit over?” Fluistert Matthy in mijn oor. “Ik denk dat je dat zo wel gaat zien.” Fluister ik terug. "Vertel, het is Carmen, wat hoorde je?” Milo buigt voorover en pakt een stuk pizza uit Carmen haar doos. “Dat jij het de normaalste zaak vind om iemand te neuken en daarna te dumpen.” Ze geeft een neppe glimlach en pakt het stukje terug. “Wat waar heb je het over?" lacht hij. “Dus Jongens hoe was..” Leyla probeert het gesprek te onderbreken voordat Carmen dadelijk boos wordt.  "Dit gaat niet over Ley, toch?" Hij geeft Leyla een verbaasde blik. “Ja eigenlijk wel, maar dat is iets tussen jullie twee bespreek dit samen maar vinden jullie ook niet?” Ik kijk Milo en Leyla allebei lachend aan in de hoop dat ze naar me luisteren. Ze knikken allebei snel en gaan verder met eten. 

De rest van het diner was niet zo heel bijzonder. Het onderwerp Milo en Leyla is gelukkig niet meer ter sprake gekomen. "Roel, kan je die doek aangeven?” Ik maak het laatste bord schoon. “Ik droog wel af ga jij maar naar Mat toe boven.” Hij geeft een knipoog. “Ik heb het al gezien.” Ik leg het bord neer. “Maakt niet uit, ga nou maar.” Hij zwaait de doek naar me en jaagt me de keuken uit. 

“Mat mag ik al binnenkomen?” ik klop nog een keer op de deur. Hij zwaait de deur open en trekt me naar binnen. Ik kijk om me heen en zie dat hij nu ook alle kaarsjes aan heeft gestoken. "Wow, het is nog mooier dan het was.” ik geef hem een kus. “Ik weet dat je ze al had gezien maar.” Hij draait zich om en geeft me de bos rozen aan. "Ja, sorry nog daarvoor.” ik pak ze ongemakkelijk aan. “Maar je wou praten?” ik ga zitten op de rand van het bed. “Uh ja, ik weet niet of je het te snel vindt maar..” Hij haalt een klein tasje achter het bed vandaan. Ik kijk hem verbaasd aan, wat bedoelt hij hiermee? Hij komt naast mij zitten en pakt mijn hand vast. “Nou Soof kijk, ik weet niet wat er speelt tussen ons, maar ik heb altijd al het gevoel gehad dat we geen normale vrienden waren, en toen de avond bij ons dat je nergens kon slapen, leek het wel voorbestemd.” Hij gaat toch niet vragen wat ik denk dat hij gaat vragen. Ik voel mijn wangen rood worden en de vlinders in mijn buik alweer ontwaken. Ik kijk hem aan en zie twijfel in zijn blik. “Ik ben nu wel heel benieuwd wat je gaat zeggen.” Ik knijp zachtjes in zijn hand. “Lieve Soof, zal je mijn vriendin willen zijn?” Hij kijkt me vragend aan. Zijn vriendin willen zijn? Ja ja ja en nog eens ja. “Dat zou ik heel graag willen, Matthy." Hij pakt mijn hoofd vast en plaatst vol enthousiasme zijn lippen op de mijne. “Voordat ik het vergeet.” Hij verbreekt de kus en geeft mij het tasje aan. Ik haal er een zwart stoffen doosje uit. Vol verbazing kijk ik hem aan. “Maak open!” Ik open langzaam het doosje en zie een zilveren ketting met een klein vlindertje tevoorschijn komen. “Dankjewel Mat, hij is echt heel mooi.” Ik haal het kettinkje uit de doos en overhandig hem aan Matthy zodat hij hem om kan doen. Hij doet de ketting om en geeft een kusje op mijn wang. “Hij staat je mooi.” hij komt voor mij staan en omhelst me.