Wij voor altijd ( Bankzitters fanfictie)

58

Sophie

“Maar waar zit jullie kantoor dan?” Ik leg mijn hoofd op Matthy zijn schoot. “Utrecht.” Robbie komt bij ons op de bank zitten. “Hebben jullie allemaal al een huis gevonden dan?” vraagt Carmen. “Ik ga samen wonen met Lieke.” Raoul pakt zijn telefoon erbij en laat foto’s zien van een huis. Het ziet er op het eerste gezicht wel leuk uit. Ik had dit echt niet zien aankomen, dat de jongens weg zouden gaan. Ik ben niet boos dat ze het niet verteld hebben. Ik ben juist blij voor ze. “Ik ga naar Amsterdam." Koen laat ons ook foto’s van zijn huis zien. “ Ik ben blij voor jullie!” zeg ik tegen de jongens. "Ja, ik ook." lacht Carmen. We hebben het nog een beetje over de verhuizing van de jongens en hun nieuwe kantoor. “Meiden, kunnen jullie heel even naar de gang gaan?” vraagt Raoul. Ik kijk Carmen vragend aan. "Uh, oke." Carmen staat op en trekt mij van de bank af. 

We staan nu al 5 minuten in de gang. Ik heb echt geen idee waar de jongens het over hebben dat wij niet mogen horen. Maar er zal vast wel een reden voor zijn. “Kom maar weer.” Robbie gooit de tussendeur open. “Nou zijn jullie klaar met roddelen?" Ik loop de woonkamer binnen. Matthy klopt naast hem op de bank. Ik ga naast hem zitten. “Mat vraag jij het?” vraagt Milo. Vragen? Wat vragen? Matthy schraapt zijn keel. “Oke Soof.” hij pakt mijn hand beet. “Zouden jij en Car.” Hij kijkt naar mij en dan naar Carmen. “Het leuk vinden om bij ons op kantoor te komen werken, we hebben namelijk nog 2 mensen nodig die het een beetje netjes kunnen houden daar.” lacht hij. Ik had niet verwacht dat ze dit zouden vragen, maar ik vind het wel heel leuk. “Ik ben in.” roept Carmen. “En jij?” Matthy kijkt me vragend aan. “Ja!” schreeuw ik. Ik sla mijn hand voor mijn mond zodra ik door heb hoe hard ik gilde. Werken op het kantoor bij de jongens is waarschijnlijk een en al chaos. We wisselen even alle gegevens uit die de jongens nog niet van ons hebben. Dit betekent wel dat ik ontslag zou moeten nemen bij mijn ouders. Maar dat is niet een heel groot probleem. “Als jullie zouden willen, kunnen jullie ook helpen met het inrichten enzo.” Milo neemt een slok van zijn drinken. "Ja, ik vind het prima.” zeg ik. “Ik ook.” lacht Carmen. 

“Komen jullie eten?” Raoul zet een paar pannen op tafel. Ik sta op en ga aan tafel zitten. De rest komt ook zitten. Raoul schept een bord op en geeft hem aan. “Dankje Roel.” lach ik lief. Ik koester de vriendschap van mij en Raoul, echt zo erg. Hij is er altijd voor me als ik hem nodig heb. Niet dat ik de vriendschap met de andere jongen niet koester hoor. “Blijf je slapen?” Matthy kijkt me vragend aan. “Uh ja hoor.” ik neem een hap van mijn eten. “Echt lekker Roel.” zeg ik met mijn mond vol. Matthy geeft me een stoot tegen mijn arm. 

“Ik wil wel echt mee meubels kopen voor je huis.” Ik stap Matthy zijn bad in. “Zodra ik hem heb gaan we meubels halen.” Matthy stapt ook het bad in. “Ik ben wel echt blij voor je.” Ik pak mijn fles met zeep. Ik doe een beetje op mijn handen en zeep dan zijn schouders in. Hij lacht en geeft me een kus. “Ik denk dat je het echt wel een mooi huis gaat vinden.” zegt hij. “Als jij hem maar mooi vind, dat is het belangrijkste." Ik pak nog een beetje zeep en sop ook mijn eigen schouders in. “Kom.” Matthy draait me om. Ik leun met mijn rug tegen zijn borst aan. "Soof, het spijt me echt nog voor vanmiddag.” Hij pakt mijn hand en geeft er een kusje op. “Het is al oké, zolang het maar nooit meer gebeurd.” ik geef een kus op onze handen.