Wij voor altijd ( Bankzitters fanfictie)

16

Sophie

“Zijn jullie nou al klaar, het is al bijna een half uur later.” Robbie staat kloppend aan de andere kant van de deur. “Oeps.” Fluistert Matthy. "Ja, 5 min Rob, sorry." Ik strompel van het bed af en trek snel mijn kleding aan. “Mat schiet op.” Ik gooi zijn kleding naar hem en hij kleedt zich aan. Ik borstel mijn haar en werk nog even snel mijn make-up bij. "Lieverd, waar heb je mijn muts gelaten?” Ik hoor hem alle laadjes van de kast opentrekken. Lieverd hij noemde me zojuist lieverd. Ik doe mijn best om niet rond te gaan springen van blijdschap. Ik voel mijn wangen warm worden. “Ik heb hem in de bovenste la gelegd.” Ik loop de badkamer uit en trek het laadje open. “Ik heb hem denk ik over het hoofd gezien, dankjewel." Hij geeft een kus op mijn wang en trekt dan de muts over zijn hoofd heen.

“Is het nog lang lopen?" Ik pak Matthy zijn bovenarm beet. "Nee, we zijn er bijna, kijk maar.” Hij wijst naar de grote tenten die in de verte al te zien zijn. “ 5 euro op dat Milo als eerste op zijn bek gaat doen jullie mee?” Koen komt naast ons lopen. Matthy pakt zijn portemonnee uit zijn jaszak en haalt er een briefje van 10 uit. “Namens mij en Soof.” hij vouwt het briefje op en legt hem in Robbie zijn hand. Ik geef Matthy een kus op zijn wang als bedankje. 

“Het voelt zo anders zonder Ley.” Carmen komt naast mij zitten en trekt haar schaatsen aan. “Ik weet het, ik snap echt niet waarom ze zo boos is.” Ik klik mijn schaats dicht en sta op. "Misschien moeten we vanavond maar even met dr praten?" Ze kijkt mij vragend aan. "Ja, misschien wel ja.” Ik steek mijn hand uit en help Carmen omhoog te komen. We lopen samen naar de ingang van de schaatsbaan. De jongens zijn inmiddels al aan het schaatsen. Nou ja, voor hoe ver je het schaatsen kan noemen. Milo heeft zich vastgeklemd aan de rand en Raoul duwt Robbie voor op zo een pinguïn. “Ik ben er bijna zeker van dat die voor kleine kinderen bedoeld zijn.” Carmen wijst naar Robbie op de pinguïn. “Ik denk het ook.” zeg ik lachend. We schaatsen samen naar de jongens die inmiddels al aan de andere kant zijn.

“Miel laat die muur nou los.” Koen trekt aan zijn arm in de hoop dat hij loslaat. We hebben alweer een heel rondje geschaatst en Milo heeft nog geen enkele keer de muur losgelaten. “Oke prima, maar als ik val, vangen jullie me op.” Milo laat voorzichtig de muur los en probeert een stukje zelfstandig te schaatsen. Zonder succes want na 10 meter wankelt hij alweer en probeert hij terug te gaan naar de muur. “Waag het.” schreeuw ik naar hem. Matthy komt naast mij schaatsen en pakt mijn hand beet. Ik sleur hem mee naar Milo die met moeite nog zijn evenwicht probeert te bewaren. Ik denk dat hij me wel gehoord heeft, want hij is nog een stukje verder van de muur af gaan schaatsen. “Kom op Miel, je valt echt niet." Matthy steekt zijn vrije hand uit naar hem. Milo probeert naar hem te schaatsen maar Koen geeft hem een klein duwtje waardoor hij zijn evenwicht verliest en valt. “tering hond.” Hij grijpt Koen zijn been, waardoor hij ook valt. Ik pak mijn telefoon en film hoe ze beide op de grond liggen. Carmen helpt de jongens omhoog en we maken dit rondje af.

“Nou bedankt voor jullie geld allemaal he.” Robbie neemt een slok van zijn drinken. We hebben even een kleine pauze genomen om wat te drinken aangezien iedereen het schaatsen al een beetje zat was, vooral Milo. “Hond.” Milo rolt zijn ogen naar Robbie. “Er is daar verder op een marktje, zullen we daar zo gaan kijken?” Raoul kijkt vragend rond. Iedereen stemt in en we brengen de schaatsen terug.