Wij voor altijd ( Bankzitters fanfictie)

20

Sophie

Ik lig op bed een nieuw boek te lezen dat ik vanochtend vond bij het tankstation. Ik probeer me te focussen op het verhaal maar iets houd me tegen. Deze dag liep zo anders dan verwacht. De ruzie met Leyla, Matthy die vraagt of ik zijn vriendin wil worden en dan niet te vergeten die paniekaanval ineens. Ik ben er nog steeds niet achter waar dat vandaan kwam. 

Ik lig nu inmiddels piekerend naar het plafond te staren. Ik heb het boek lezen maar opgegeven. Ik blijf maar denken aan die paniekaanval. Ja, ik ben bang dat het nog een keer gebeurt, maar het kan iedereen overkomen toch? Dat zij Matthy tenminste dan. De rest is beneden een film aan het kijken. Ik wil wel bij ze gaan zitten maar ik heb voor mijn gevoel de energie er niet voor. Ik kijk even naar de tijd. 

10 uur.

Normaal ben ik nu nog niet moe. Maar deze dag heeft me best wel uitgeput. Ik hoor de rest inmiddels allemaal een voor een langzaam naar boven komen. Ik laat mezelf uit bed rollen en sta op om naar de badkamer te lopen.

Ik ben bijna klaar met mijn skincare als Matthy de kamer binnenkomt. “Alles goed?” Hij komt achter me staan en slaat zijn armen om mij heen. “Beetje moe en jij?” Ik open mijn creme en smeer die op mijn gezicht. “Ja same was een lange dag vandaag zo lekker slapen.” Hij geeft een kusje op mijn kruin en pakt onze tandenborstels. We poetsen onze tanden en ik borstel nog even mijn haar. Hij tilt me op de wasbak en ik smeer zijn creme op zijn gezicht. Ik geef hem een klein kusje en borstel ook nog even zijn haren. 

Ik loop de trap af naar beneden om wat drinken uit de keuken te halen. Het is donker en zie daarom dus precies niks. Ik zoek naar mijn telefoon zodat ik mijn zaklamp kan gebruiken, Maar hij ligt nog boven. Gelukkig is dit huisje niet zo groot dus ben ik zo bij de keuken. Ik pak een flesje water uit de koelkast en gooi de deur koelkast deur dicht. Ik wil weer naar bovenlopen als ik iemand langzaam de trap af hoor komen. Ik weet dat het waarschijnlijk een van de jongens is aangezien Leyla te bang is om in het donker naar beneden te lopen en Carmen volgensmij al slaapt, Maar toch klinkt het eng. De voetstappen komen dichterbij en precies nu kan ik het lichtknopje van de keuken niet vinden. Ik neem een slokje van mijn water als er precies een zaklamp aan gaat en op mij schijnt. Door schrik glijd het flesje uit mijn handen en is heel mijn pyama nu nat. “Sorry sorry sorry, ik wist niet dat jij beneden was.” Robbie klikt het licht van de keuken aan. “Kan gebeuren ik schrok een beetje van je.” Ik pak een velletje keukenrol om het overige water op de grond op te ruimen. Robbie doet de koelkast open “Nog maals sorry, Gaat het trouwens al weer goed?” Hij geeft een nieuw flesje aan. “Dankje, ja gaat alweer prima.” Ik pak het flesje aan. “Gelukkig.” hij geeft een kleine lach.