Wij voor altijd ( Bankzitters fanfictie)

17

Sophie

"Roel, kan jij even een foto maken?” Ik geef mijn telefoon aan Raoul en ga naast Matthy staan. Hij trekt mij iets dichter naar hem toe en geeft me een kus. “Kunnen we even praten later?” Ik knik en poseer nog een paar keer terwijl Raoul nog een paar foto's van mij en Matthy maakt. We struinen met z’n allen nog even het marktje af terwijl de jongens soms wat filmen voor de video's van de wintersport.

“Robbie zonder grappen, waar is die sleutel.” Koen ritst zijn zakken open. “Ik heb hem niet, jij zei dat je hem mee zou nemen.” Robbie slaat zijn armen over elkaar. “Nou dat wordt hopen dat die chagrijn open doet.” Milo klopt een paar keer op de deur in de hoop dat Leyla de deur open doet. Carmen pakt haar telefoon al uit haar zak om haar te bellen. “Ze neemt niet op, probeer jij het is Soof.” Ik bel Leyla maar mij weigert ze gelijk. Na nog een paar keer kloppen en gebeld te hebben zwaait de voordeur eindelijk open. "Misschien moeten jullie voortaan beter op je spullen letten.” Leyla drukt boos de sleutel in Koen zijn handen. “En nu ben ik het zat, we gaan nu praten en ons gedragen als volwassenen, anders neem ik de eerste beste taxi terug naar huis.” Carmen stormt boos binnen en trekt mij en Leyla mee naar binnen. “Kom over een uurtje maar terug moeten jullie niet iets van een video opnemen ofzo?” Ze wappert met haar hand in de richting van de jongens en gooit dan de deur dicht. Ik stuur Matthy nog even snel een appje met dat het me spijt en ik hem op de hoogte hou.

“Nou wat wil je zo nodig kwijt?” Leyla ploft zichzelf neer op de bank en pakt ongeïnteresseerd haar telefoon erbij. “Waarom ben je me gegaan als er iets je duidelijk dwars zit in deze groep?” Carmen trekt haar telefoon uit haar handen en smijt hem neer op een klein tafeltje naast de bank. “Ik vind het gewoon raar dat jullie mij een soort van steeds vergeten.” zegt Leyla op een zachte toon “Maar we vergeten je helemaal niet, we vragen je altijd mee.” Carmen verheft haar stem. Het gesprek gaat zo nog wel even door en om eerlijk te zijn luister ik niet eens echt meer. Ik verzink een beetje in mijn gedachten. Wat bedoelde Matthy met of we kunnen praten? Heb ik iets gedaan of is er iets gebeurd? Ik heb echt geen idee. Ik pak mijn telefoon erbij om Matthy even te appen met wat hij ermee bedoelde. “Hallo Soof ben je er nog bij?” Carmen geeft mij een klein duwtje. “Ja sorry, ik zat even ergens aan te denken.” Ik verwijder het bericht naar Matthy en leg mijn telefoon weg. “Weet je wat zal helpen.” Carmen staat op en trekt ons van de bank af. “Nou vertel het is.” Ik trek mijn hand los van Carmen die hem aan het fijnknijpen is. “Morgenavond gaan wij met z'n drieën naar de club!” Ze maakt een klein sprongetje en kijkt ons enthousiast aan. “Ik ben in.” ik kijk Leyla vragend aan en ze geeft een klein knikje als bevestiging dat ze ook mee gaat. “En Ley alsjeblieft vertel het ons als je je vergeten voelt dan kunnen we er wat aan doen, En misschien is het ook even handig om zo met de jongens te praten aangezien Miel best schrok van je reactie naar hem.” ik geef haar een serieuze blik. “Ik zal er aan denken, maar ik heb niet zo'n behoefte om met hem te praten.” ze krabt ongemakkelijk achter haar oor. “Wat is er tussen jullie gebeurd?” Carmen bemoeit zich weer in het gesprek.

“Dus het was gewoon eenmalig tussen jullie?” ik ga wat dichter bij Leyla zitten en sluit haar in mijn armen. "Ach Ja, zo is Milo, ik trap er in ieder geval niet meer in.” Ze veegt haar tranen weg. “Vieze hond bah.” Snauwt Carmen. We horen de jongens aankomen en de deur opengaan. Leyla springt rechtop en ik veeg nog snel al haar tranen weg voordat de jongens de woonkamer in komen lopen. “En zijn jullie weer best friends voor altijd?” zegt Milo met een sarcastische toon. Ik zie dat Leyla erop wil reageren maar ik geef haar een snelle blik. Ik noem het de doe dat nou maar niet blik en die kent Leyla maar al te goed. Het lijkt te werken, ze zet een neppe glimlach op “Ja alles is weer opgelost.” "Mooi, we hebben avondeten meegenomen." Raoul zet een goede 10 dozen met pizza’s op tafel neer. Ik wacht tot Matthy ook de woonkamer in komt lopen maar na 2 minuten is hij er nog niet. “Waar is Mat?” “Die is even snel naar boven.” Robbie legt alle borden neer op tafel. “Ik ga wel even kijken.” Ik sta op en wil de trap op rennen. “Nee wacht, hij komt zo wel.” Koen trekt mij terug aan mijn arm. “Robbie jongen jij bent zo dom echt waar.” Koen laat mijn arm los en laat zijn hoofd in zijn handen vallen. Ik luister niet naar Koen en ren alsnog de trap op. De deur van mij en Matthy zijn kamer is dicht. Vaag ik dacht dat ik hem open had gelaten. “Mat wat is er gaande en waaro..” Ik zwaai de deur open.