Wij voor altijd ( Bankzitters fanfictie)

64

Sophie

Ik word wakker door de zon die op mijn gezicht schijnt. Ik maak me voorzichtig los uit Matthy zijn armen en zoek mijn telefoon. Ik kan mijn telefoon niet in bed vinden. Ik kijk snel zijn kamer rond en zie mijn telefoon op zijn bureau liggen. Ik probeer zo zachtjes mogelijk naar zijn bureau te lopen zodat ik hem niet wakker maak, maar jammer genoeg lukt dat niet. Ik zie een van mijn schoenen over het hoofd en struikel erover. Ik kan mezelf nog net tegenhouden zodat ik niet face first op zijn buro klap. “Wat de fack ben je aan het doen.” Matthy gaat rechtop zitten. “Ik zag die schoen niet.” Ik pak mijn schoen op en gooi hem aan de kant. “Ik wou je niet wakker maken, sorry." zeg ik. “Kom zitten.” hij klopt op het bed. Ik sta op van de grond en kom naast hem zitten. “Je hoeft je echt niet voor alles te verontschuldigen.” hij pakt mijn hand vast. Hij heeft dit al vaker tegen me gezegd, maar het zit gewoon in me om vaak sorry te zeggen. “Automatisme sor-” Hij legt zijn hand op mijn mond waardoor ik mijn zin niet afmaken kan. 

"Hoe laat wil je gaan?” Ik doe mijn mascara op. Het scheelt echt dat ik een klein tasje met wat standaard benodigdheden in Matthy zijn auto heb liggen. “Ik ben bijna klaar, dan kunnen we even eten en daarna gaan?” Hij haalt zijn handen door zijn haar. "Ja, is goed." Ik doe ook even snel mijn haar en loop daarna naar beneden. 

"Soof kan jij het alsjeblieft doen.” Ezra staat voor mij met zijn telefoon. Hij heeft nu al 4 keer gevraagd of ik hem ziek wil melden voor school. Hij is al bijna 2 uur te laat, maar van zijn ouders moet hij gewoon gaan. Matthy zei dat het zijn eigen keuze is of hij gaat of niet, maar zijn mentor wil dat een van zijn ouders belt om te zeggen dat hij thuis mag blijven. Die zijn er natuurlijk niet en zijn het er ook zeker niet mee eens. “Soof toe nou.” hij trekt zijn zielige gezicht. Daar is hij heel goed in en hij weet ook dat dat werkt bij mij. Ik kijk naar Matthy en hij knikt. “Geef maar.” zucht ik. Ik pak Ezra zijn telefoon aan en bel zijn mentor.

“Geen wonder dat mijn broertjes zo weg van je zijn.” Matthy parkeert de auto voor zijn huis. Nou ja, nu ons huis. Het voelt toch een beetje raar om te beseffen dat we daar samen gaan wonen. De rest van de groep komt vanmiddag langs. Ik moet morgen ook even een mail sturen naar mijn huisbaas omdat ik mijn eigen huis dan niet meer nodig heb natuurlijk. Misschien vraag ik of Raoul me anders later erbij wilt helpen. “Ik ben heel even wat halen bij de buren.” Matthy geeft de sleutels aan. Ik stap uit en loop naar de voordeur. Ik maak de deur open en loop naar binnen. Ik kan het gewoon echt niet geloven dat ik hier ga wonen. 

“Tuurlijk ik maak wel een mail, kan jij nog even door verven." Raoul pakt mijn telefoon aan. We zijn bijna klaar met de bovenverdieping en dan is alles wat geverfd moest worden af. “Ik ben zo blij voor je.” Carmen komt naast me staan met een kwast in haar handen. Ik en Matthy hebben net iedereen het nieuws verteld en we kregen gelukkig van iedereen positieve reacties. Ik en Carmen verven samen de muur af waar we mee bezig waren en gaan daarna naar de rest toe. 

We zitten met z'n allen om het kleine tafeltje heen te eten. Koen en Milo hebben net chinees gehaald. Het tafeltje staat helemaal vol dus echt veel plek om te eten is er niet, maar we maken er maar wat van. "Soof, ik heb die mail voor je verstuurd trouwens.” Raoul schept wat eten op. “Dankjewel Roel.” lach ik lief. “Ik had dit echt niet verwacht, maar ik ben echt heel blij voor jullie.” zegt Robbie. “Om eerlijk te zijn had niemand dit denk ik verwacht." Milo neemt een hap van zijn eten. De enige persoon die het nog niet weet is Leyla. Ze is niet gekomen vanmiddag. Waarom weet ik niet, maar ik denk dat het komt door die ruzie met Milo. Ik snap niet dat dat nog steeds bezig is maar ja. “Ik ga jullie wel allemaal missen hoor.” Koen zucht. “Koen we zien elkaar dalijk nog steeds zowat elke dag.” Zegt Matthy. Ik denk dat het juist ook wel goed is voor de jongens om elkaar iets minder te zien. 

Ik ben onderweg naar mijn eigen huis. We hebben net nog even met z'n allen gezeten en afgesproken dat zaterdagavond onze vaste vriendenavond wordt. De jongens, nou ja vooral Koen is bang dat ze uit elkaar gaan groeien. Natuurlijk hebben we hem allemaal gezegd dat dat niet gaat gebeuren, maar laat hem dat maar geloven. Ik heb ook net gehoord dat ik maar 3 keer per week op hun kantoor hoef te zijn. Op maandag, woensdag en vrijdagochtend. Mijn huur loopt over 3 maanden af, dus precies een maand voordat de jongens uit Casa del Huts moeten. IK moet binnenkort wel alles gaan regelen voor het verhuizen van mijn spullen ook. Ik heb mijn ouders ook al alles verteld en ze zijn echt blij voor me. Het scheelt zo erg dat ik en Matthy elkaar al langer kennen. Al denk ik wel dat dat de reden is waarom iedereen zoveel vertrouwen in ons heeft.