Wij voor altijd ( Bankzitters fanfictie)

32

Sophie

“Car de pizza’s branden aan!” Ik doe de oven open en er komt een aardige rookwolk uit. We zouden met z'n 3 koken vanavond maar eigenlijk hadden we er allemaal niet zo veel zin in. Dus is Leyla naar de winkel gereden om wat diepvries pizza’s te halen. Maar zo te zien kan ze alweer terug. De jongens zijn naar een restaurant om daar een eetwedstrijd op te nemen. Daarna gingen ze uit zij Matthy. We konden ook komen als we wouden maar we vonden het een goed idee om een meidenavond te houden. De laatste keer dat we wat met zijn 3en hebben gedaan, kan ik me niet meer herinneren. Ik haal de pizza’s uit de oven en laat ze even afkoelen. Gelukkig zijn ze niet al te verbrand dus kunnen we ze nog eten.

“Maar even Ley, wat speelt er tussen jou en die kale?” ik neem een hap van mijn pizza. “Ik weet het niet, hij geeft zoveel gemixte signalen af.” antwoordt ze terug. “Probeer alsjeblieft niet helemaal te simpen over hem, je weet hoe Milo is.” zegt Carmen streng terwijl ze een stuk van mijn pizza pakt. Ik kijk haar boos aan en ze duwt haar bord richting mij zodat ik een stukje van haar kan pakken. “Ik hoef niet maar bedankt lieverd.” ik schuif haar bord weer terug. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en app Matthy even om te vragen hoe de opnames gaan. 

“Wat gaan jullie aan doen naar de verjaardag van Koen?” vraag ik aan de meiden. We zitten met z'n allen op de bank en hebben onze favoriete film aangezet. Het is een traditie geworden dat we elke meidenavond after kijken. “Ik denk dat ene rode jurkje die ik toen aan had op jouw verjaardag vorig jaar.” Carmen neemt een slok van haar drinken. “Ik weet het echt nog niet.” zegt Leyla. Ik rol over de bank naar Carmen toe aangezien zij bij het stopcontact zit. Ik zet mijn telefoon aan de lader en ga met mijn hoofd op haar schoot liggen. Ik klik even snel op whatsapp om te kijken of Matthy al gereageerd had, wel gelezen maar geen reactie. Ik ga me er niet te druk om maken dus swipe snel mijn whatsapp weg. “Ik doe dit jurkje aan.” ik laat een foto zien van het zwarte jurkje dat ik gekocht had toen ik met Matthy ging winkelen gister. Hij ligt gewoon boven in mijn koffer maar zo is toch iets makkelijker. “En deze doe ik ook aan.” ik laat een foto zien van de hakken. “Die zijn echt zo mooi.” Leyla komt dichter bij ons zitten en legt haar hoofd op Carmen haar schouder. “Ik ben geen kussen ofzo he.” zegt ze terwijl ze ons van haar afgooid. 

"Nee, veel te heftig.” Leyla haalt de lipstick van Carmen haar lippen af. We vonden het een goed idee om na de film nog even een flesje wijn open te trekken. Dat was niet het slimste idee want we staan nu in de badkamer van Koen elkaars make-up te doen. Vraag me niet waarom we in de badkamer van Koen staan maar Carmen kwam met het idee. Ik zoek een beetje door de paar make-up producten die ik meegenomen heb vanuit de badkamer van mij en Matthy. “En deze?” ik pak een lichtroze lipgloss uit de stapel. Ik breng hem voorzichtig aan op Carmen haar lippen. “Beeldig.” zegt ze terwijl ze overdreven haar lippen tuit. We geven elkaar een luchtkusje. “Jullie sporen niet.” Leyla lacht en kijkt de badkamer rond. "Oh My God, dit is die ziek dure crème waar die rooie het steeds over heeft.” Ze pakt het potje crème en draait hem open. “Ley doe voorzichtig ermee.” Ik pak de crème uit haar handen, maar ze grijpt hem terug. Ze pakt er een beetje uit en smeert het op haar gezicht. Ik en Carmen kijken elkaar verbaasd aan. Dit is het probleem nu dus met Leyla. Ze moet altijd een stapje te ver gaan. Ik pak de crème terug en leg hem weer op de plek waar ze hem vandaan had.

Ik lig in bed, het is inmiddels al half 2. De jongens zijn er nog steeds niet. Ik heb Matthy al een paar keer geappt maar hij reageert niet. Om 12 uur vroeg ik hem hoe laat ze terug zouden zijn, maar daar kreeg ik geen reactie op. Ik pak mijn telefoon erbij en kijk even of hij toevallig op mysterieuze wijze toch nog wat gezegd heeft. Ik kijk een beetje op snap en zie dan dat Raoul een nieuw verhaal heeft geplaatst. Het is een filmpje van Koen die op Milo zijn rug zit, maar Matthy is nergens te bekennen. Ik leg mijn telefoon weer weg en probeer in slaap te vallen.