Wij voor altijd ( Bankzitters fanfictie)

85

Sophie

"Hoe laat is Car er?” Raoul komt de keuken inlopen. “Ze kan er elk moment zijn.”
Carmen is nog even langs huis om wat spullen op te halen zodat ze niet alles van mij hoefde te lenen. “Jongens ik ga naar bed toe, slaap lekker he.” Robbie staat op van de bank en loopt naar boven. Het is nog niet eens zo laat, pas 9 uur, maar Robbie had een belangrijk gesprek dus dan begrijp ik het wel. “Wat voor gesprek heeft hij nou dan?” vraagt Koen. “Iets voor een samenwerking meer weet ik ook niet.” Raoul haalt zijn schouders op. Ik ga net op de bank zitten als de deurbel gaat. “Ik ga wel.” ik spring op van de bank en huppel naar de deur toe. 

“Jullie lijken echt op een stelletje 12 jarige.” Koen pakt zijn telefoon erbij en maakt een foto van Carmen en mij die in onze dieren onesies op de bank zitten. “Ik vind het wel schattig.” Matthy komt aanlopen met een glas drinken. “Dat komt omdat je een vieze simp voor Soof bent.” lacht Koen. Matthy rolt zijn ogen en loopt achter Koen aan naar boven. Volgens mij gingen ze een potje fifa spelen. “Stuur even die foto.” roep ik nog snel voordat ze naar boven verdwijnen. “Zo erg kan het niet zijn toch?” Carmen draait zich richting mij. “Nou volgens mij lijken we echt 2 kinderen.” ik wijs naar onze onesies. “Ik vind ze hartstikke leuk meiden.” Raoul komt bij ons op de bank zitten. “Kijk jij begrijpt het.” Carmen knipoogt naar Raoul. Ik zie dat Koen mij de foto heeft gestuurd. Ik pak mijn telefoon erbij en bekijk de foto. “Hij is wel heel leuk hoor.” ik draai mijn telefoon om en laat Carmen de foto zien. Ze pakt mijn telefoon en stuurt de foto naar zichzelf. 

“Ik verveel me wel hoor Car.” Ik hang inmiddels ondersteboven op de bank. Er valt niet veel te doen, want we hebben echt geen zin dat we dalijk Robbie wakker maken doordat we te veel geluid maken. “Zijn Mat en Koen nog steeds aan het gamen?” vraagt Carmen. “Vast wel.” ik laat me van de bank vallen en ga voor haar op de grond zitten. “Zullen we ze gaan irriteren?" ze kijkt me met een sluw lachje aan. Irriteren? Dat hoef je mij geen 2 keer te zeggen. Ik spring op van de grond en trek Carmen van de bank af. Ik sleur haar mee naar boven en gooi Koen zijn deur open. “Wat?!” Roepen Koen en Matthy in koor. “Wow rustig.” Carmen gaat achter hun staan. Matthy zet zijn koptelefoon af en draait zich om. Hij klopt op zijn schoot als teken dat ik mag gaan zitten. Ik ga zitten op zijn schoot en geef Koen een por in zijn zei. “Laat me raden, jullie komen hier alleen heen om ons te irriteren." Lacht Koen. “goed geraden!” Carmen gooit zichzelf neer op Koen zijn bed. “Wij vervelen ons.” zucht ze. “Willen jullie anders mee gamen?” vraagt Matthy. Ik kijk naar Carmen die nu inmiddels alweer rechtop zit. “Ik vind het prima.” zegt ze. “Ik ook.”

“Beweeg is niet zo veel, we gaan nog verliezen zo.” Matthy zet het spel op pauze en trekt me iets meer op zijn schoot. Hij heeft nu al 3 keer geklaagd dat ik teveel beweeg terwijl dat echt helemaal niet zo is. “Je overdrijft.” ik geef hem een snelle kus en klik dan het spel weer aan. Het spel wordt weer op pauze gezet, maar dit keer is het Carmen. “Ik weet niet of het aan mij ligt, maar ik heb honger.” “Jezus Car.” zucht Koen. “Ik heb op zich ook wel honger.” zeg ik zacht. “Maccie?” vraagt Matthy. “Goed plan!” Carmen steekt haar duim op. “Kom ik rij.” Koen pakt zijn autosleutels van zijn bureau af en staat op.