My Mystery Girl

The Truth

AXEL'S POV

"You can show up now, nakaalis na sila." sabi ko nang masigurado kong nakaalis na sina Kareeshma at Kristen sa vicinity ng pub na pag-aari ko.

Sa simula pa lang alam ko na ang dahilan ng pagpunta nila dito. Hindi yon dahil sa gusto nilang magpaschedule para sa banda kung hindi dahil sa isang tao. Isang taong matagal naming itinago nang dahil sa nais naming buhayin muli sa kanya ang pagkatao ng isang mahal sa buhay na isang taon na kaming iniwan. Isang taong binuhay namin sa kasinungalingan. Isang taong pinangulilaan ng mga mahal nya sa buhay ng dahil sa kasakiman namin.

Dahan dahan syang lumabas mula sa kabilang kwarto ng opisina ko, namumugto ang mga mata sa luha.

"Kuya, sila ba?" sambit nya kasabay ng paghikbi. "...ang mga kaibigan ko?"

Isang marahang tango na lamang ang nagawa ko, Hindi ko alam kung paano ko mababawasan ang sakit na nadarama nya ngayon.

"Kaya pala... kaya pala pamilyar ang mga mukha nila sa akin noong nagkita kami. Hindi ko lang pala sila sa panaginip kilala, parte pala talaga sila ng buhay ko, ng totoong pagkatao ko,"

Yakap yakap pa din nya ang sketch pad nya. Sa tuwing naguguluhan sya sa mga napapanaginipan nya, iginuguhit nya ang mga yun.

"Patawarin mo kami." yan na lamang ang tanging nasabi ko.

"Ako si Hana, ako si Hana, ako siya."

Wala na akong nagawa kung hindi ang yakapin sya. Sa maikling panahon ng pagsasama namin, itinuring ko na sya bilang si Abby, ang totoo kong kapatid.

Inalalayan ko syang makaupo sa sofa, natutulala pa din sya sa mga natutuklasan nya.

"Axel."

Sabay kaming lumingon sa pinaggalingan ng boses na yun.

Nilapitan ko sya, at niyakap.

"Axel, nagmamakaawa ako....Ibalik nyo na si Hana sa amin....Hindi ko na kaya....Pagod na pagod na ako...."

"Oo Cara, matatapos na 'to. I'm sorry, I'm so sorry."

HANA'S POV

I was watching them, watching Cara as she plead to Axel na ibalik na ako sa pamilya nila.

I thought I was the only victim, but I was wrong. Kung mayroong pinakanasaktan dito, si Cara yun.

She carried all the load in her heart for a year. Ginawa lang naman nya kung anong alam nyang tama. Biktima lang din sya ng sitwasyon. Nang dahil sa kanya buhay pa ako ngayon.

She looked at me and extended her right hand towards me.

"It's time to go home anak." I heard Mommy Sofia spoke. Mommy sya nina Axel at Abby, at tumayong mommy ko sa loob ng isang taon. She loved me like a real daughter and I loved her back. Hindi ako makaramdam ng galit sa kanila dahil naging napakabuti nila sa akin. Tumango ako sa kanya, she smiled to me.

Inabot ko ang kamay ni Cara at nagyakap kami.

"Uwi na tayo... Ate."

"Oo, uuwi na tayo."

Last one hug with mommy at sumakay na kami sa kotse ni Kuya Axel. Aayusin na namin ang lahat, ibabalik sa nararapat na kalugaran. Kinakabahan ako sa maaaring mangyari. Naramdaman ko ang paghawak ni Cara sa kamay ko.

"Don't be nervous, pamilya mo ang uuwian mo." she said with a weak smile. "They'll love it that you're back. Atleast may magpapasaya na sa kanila ngayon."

"Is there something wrong?"

"Nothing. Don't worry."

DAVE'S POV