When He Told Me That

73

Pov Evelyne

Ik schrik als ik mijn wekker hoor. Ik zet hem zo snel mogelijk uit en sluit mijn ogen weer.

Huh? Dit is mijn wekker niet. Ik open weer slaperig mijn ogen weer en pak mijn telefoon van het nachtkastje. Ik zie de foto van Antoine op mijn scherm, verward neem ik op en knip het licht aan. Het is FaceTime toch? Naja, het zal wel.

Ik zie Antoine inbeeld komen en ik knijp mijn ogen even dicht door het felle licht. "Bonjour madame," zegt hij vrolijk. "Good morning," zeg ik hees. Ik kijk naar het scherm en glimlach zwak. "Heb ik je wakker gemaakt?" Vraagt hij. Ik knik langzaam. "Owh, sorry," zegt hij zacht. "Maakt niks uit. Ik moet toch zo uit bed," zucht ik. "Hoe is het daar?" Vraagt hij. "Zwaar. De tijd en alles. En ik mis je," mompel ik. "Ik mis je ook," zegt hij zacht.

"Antoine," zeg ik en kijk hem via het scherm aan. "Ja," zegt hij zacht. "Hoe heb je dit shirt bij James gekregen?" Vraag ik en laat mijn arm zien. "Je hebt hem aan!" Zegt hij gelijk, "nou hij vroeg het omdat hij je wilde verassen. Wie is die gast eigenlijk?" "James Corden, tv host. Hij presenteert The Late Late show, ik kende hem al," leg ik uit. Hij kijkt me even aan, maar kijkt snel weg. "Rustig, hij is getrouwd en heeft kinderen. Het is gewoon een vriend van Harry en mij," stel ik hem gerust. Hij knikt langzaam.

"Hoe is het daar?" Vraag ik en gaap. "Stil," zegt hij, "anders, wel leuk, maar je mist iemand die altijd lacht en praat. Die zeurt om pizza en niet wilt sporten." Ik grijns. "Is die witte auto van jou?" Vraagt een stem opeens. Ik kijk niet begrijpend naar Antoine en merk dat Lloris naast hem zit. "We hebben daar echt een discussie over gehad, sommige zeggen dat hij van Harry is en sommige van een kennis ofso. Maar van wie is de auto?" Vraagt Antoine. Ik grinnik even. "Hij is van mij," zeg ik. Ze kijken mij aan. "Serieus?" Vragen ze. Ik knik. "Die dingen zijn super duur man," zegt hij. "I know, maar hij is nog steeds van mij," zeg ik. "Okay. We weten dat je bekend bent, maar verdien je veel dan?" Vraagt Lloris. "Ik zeg niks," zeg ik en glimlach. "Ah kom op. Je weet het van ons ook," zegt hij. "Klopt, maar dat betekend niet dat ik het ook moet delen met jullie," zeg ik.

Na een tijdje sta ik op en kleed ik me om. De kleding moet je daar laten dus ja. Ik pak mijn spullen en loop de kamer uit, naar de gang. Ik doe mijn rugzak op mijn rug en loop naar de trap. Ja, een beetje actief zijn mag. Ik zet mijn pet op terwijl ik de trap afloop en loop het hotel uit. Ik leg mijn skateboard op de grond en zet af, zo ver van het hotel zijn de studio's niet. Ik kijk om me heen en kijk of er een tentje is waar ik ontbijt kan halen. Ik ga hier niet super duur ontbijten terwijl ik ook voor vijf dollar een broodje kan hebben. Uh! Hier moet je tussen de auto's skateboarden. What the fuck mann, ga je dan niet dood dan? Naja, het is Amerika dus ik doe het maar gewoon.

Als ik aankomen bij de studio's, word ik tegengehouden door een man. "U mag er niet langs," zegt hij, krijgen we dit weer. Ik pak mijn pasje uit mijn zak en laat hem zien. Hij laat me erdoor en ik skateboard gewoon naar de kleedkamers, er is niemand en de gang is gewoon vrij. Dus waarom niet? Ik ben moe, maar toch ook weer niet. Ik heb vannacht wel goed en genoeg geslapen. Maar ik slaap het best in mijn eigen bed of bij Antoine.

•~•

Ik sta op als er op de deur wordt geklopt. Ik maak snel mijn berichtje af naar El en loop langzaam naar de deur. Er wordt nog een keer geklopt. Rustig, ik moet ook gewoon dingen doen. Ik haal de deurhendel naar beneden en open de deur een stukje. Gelijk stormt er iemand naar binnen, diegene pakt mijn telefoon uit mijn handen, sluit de deur, stopt alle spullen met een camera in de kast, trekt de gordijnen dicht en loopt weer naar me toe. Niall. Hij legt zijn handen op mijn wangen en drukt zijn lippen op die van mij. Ik kus zonder na te denken terug, dit is zo fout. Ik wil terug trekken, maar mijn lichaam laat dat niet toe. Zijn smaak, o my gosh. Ik heb het zo erg gemist. Waarom doe ik dit?