When He Told Me That

85

Pov Evelyne

Met een volle boodschappentas in de ene en een sleutel in de andere hand, open ik de deur van ons huis. Ik zet de tas neer in de keuken, waarna ik doorloop naar de woonkamer. Kiki sjeest op me af en springt in mijn armen. "Mama", fluistert ze in m'n oor. Mijn glimlach wordt breder en ik geef haat een kus op haar wang; moeder zijn is echt geweldig. "Wist je dat opa en oma er ook zijn?" vraagt ze. Ik kijk verrast, ik had de ouders van Martijn nog niet verwacht. En inderdaad, als ik langs Kiki kijk, zie ik ze zitten. Ik wuif onhandig naar ze, zet Kiki dan toch maar op de grond, en wil naar ze toe lopen, als Martijn z'n armen om mijn middel sluit. "Love", mompelt hij in m'n nek. Ik draai me om, zodat ik hem proper kan omhelzen en kan kussen. "Hey babe, hoe was je dag?"

We zijn nu tien jaar verder. Antoine en ik hadden een sprookjesachtige bruiloft en geweldige huwelijksreis naar China. De maanden die volgden zaten ook vol liefde en geluk. Mensen zeggen wel eens dat je na een tijdje juist minder van elkaar gaat houden, maar dat was bij ons niet zo. We steunden elkaar door dik en dun, maar helaas kwam aan ons gelukzalige huwelijk, net als aan al het andere, een eind. Een abrupte, kan ik wel zeggen. Het was als de dag van gisteren...

"Please, Antoine, doe voorzichtig. Ik heb hier een naar gevoel over.." " C'mon babe", zegt hij en geeft me een kus op mijn voorhoofd, "je moet je nietzo druk maken joh, het is een wedstrijd net als alle andere." "Ugh, fine", verzucht ik en glimlach naar hem. "That's my girl, the love of my life!", schreeuwt hij. Ik word rood en elboog hem in zijn ribben. "Au, waarom was dat nou weer nodig?" "Voor me belachelijk maken, waarvoor anders?" Plaag ik hem. Hij maakt een pout en ik kan niet anders dan hem een kus geven. Dan moet hij het veld op; ik trek hem zomogelijk nog dichterbij aan z'n kraag en fluister: "Go get 'em tiger", waarna ik hem innig kus. Ik weet niet waarom, maar ik heb hier een naar onderbuikgevoel over...

Als ik eraan denk schieten de tranen bijna weer in mijn ogen. Martijn ziet het en knuffelt me nog steviger. Ik ben wel over hem, Antoine, heen hoor, na al die jaren...  Maar het blijft pijnlijk.

Alles gaat goed, we zijn nu in de tiende minuut van de tweede helft. "Ja, ja, JAAA, AH NEEEE". Het is nu alweer super spannend. Antoine heeft al drie keer gescoord in de eerste helft. Net was er weer een kans, maar die werd onderschept. De omroeper is ook enthousiast; "And Griezmann has the ball again! He's running towards the goal and heeee.. Loses the ball again, but there is Reid! He has the ball now and passes it to Griezmann again! Griezmann runs, he is now past Foyer, past Picket, aaaand SCORES! GRIEZMANN IS AT IT AGAIN! HIS FOURTH GOAL IN THE GAME AND A MARVELLOUS ONE AT THAT. THE FANS ARE GOING CRAZY! BUT NO! Is that Griezmann lying on the field!? Why isn't he getting up? Paramedics are already on their way! What is happening to the top scorer? What is happening to Griezmann?!"

De rest hoorde ik al niet meer, achteraf gezien was ik in trance. Ik beleefde alles, maar was er niet helemaal bij. Ik herinner me nog dat ik naar het veld toe rende. Bij hem was, in de ambulance. De tranen... Het afscheid.. Nog meer tranen en ten slotte de piep. Ik krijg er nog steeds rillingen van, en de nachtmerries zijn ook nog niet gestopt - ook al is Martijn er nu.

De tijd erna was verschrikkelijk de pers, die natuurlijk alles wilde weten. Maar ook de begrafenis... Alles was een waas, waar ik maar niet uit kon komen. Het werd pas weer helder toen ik meeging met Martijn z'n tour. Het was een paar maanden na de dood van Antoine, toen hij het vroeg. Ik stemde gelijk in, want afleiding was net wat ik wel kon gebruiken. De tour was geweldig en nadat die was afgelopen bleven Martijn en ik intensief contact houden. Waarna ik na een paar jaar mee realiseerde dat weet hij wel eens de ware kon zijn voor mij. En toen ik het eindelijk aan hem opbiechtte, dat ik hem leuk vond, was het gevoel wederzijds. We hebben even gedatet, en zijn uiteindelijk getrouwd. Dat was alweer bijna vijf jaar geleden. We wonen nu met zijn drieën in Londen; we hebben een dochtertje van drie, en een tweede kindje is opkomst.