Gevonden door mijn broer (the kingdom)

Hoofdstuk 4

POV Myrthe

Zal ze het toch weten? Of gaat dit om iets anders. 'Ik weet dat je al heel vaak gevraagd heb waar ik vandaan kom, en wat mijn verleden is. Ik heb altijd geweigerd je dat te vertellen omdat ik dacht dat het misschien...... Dingen zou veranderen' Ik kijk Dyla hoopvol aan. Al sinds Dyla hier was heb ik haar elk jaar deze vraag gesteld, maar ze heeft hem nooit beantwoord, zou het nu eindelijk?  Dyla doet haar mond open om iets te zeggen, maar sluit hem vervolgens weer. 'Ik...' zegt ze 'om te beginnen... Waar moet ik beginnen...' Ik haal mijn schouders op en zeg simpel weg 'begin bij het begin'  er glijd een kleine glimlach over haar gezicht. 'Oke.... Het begint heel lang geleden, in een klein dorpje tussen Ljord en Empire..' 'Maar daar ligt toch helemaal geen dorp?' Onderbreek ik haar. 'Nee' zegt ze met een trieste glimlach 'niet meer' Weer valt er een korte stilte. 'Het begint dus in dat dorpje' gaat Dyla verder. 'Dat dorpje hoorde netzomin bij Empire als bij Ljord, het was gewoon een dorpje. Dit dorpje kon daar liggen omdat niemand er interessen in had, aangezien het heel arm was en geen eens een naam had. In dit dorpje woonden ongeveer 10 families, waarvan de mannen altijd gingen jagen en de vrouwen gingen bouwen. In dit dorpje was een familie met 2 kinderen, een meisje, de oudste en een jongen, de jongste. Ondanks dat dit meisje pas 11 was, kon ze al zeer goed vechten, ook ging ze vaak mee met de mannen jagen. Ik was dat meisje' Ik kijk Dyla raar aan. 'Maar je zei net dat het heel lang geleden was.' Zeg ik. Ze knikt. 'Dat klopt, Jenava bestond toen nog niet eens.' 'Maar....hoe kan dat?' Zeg ik verbaasd. Dyla glimlacht. 'Laat me verdergaan en je zult het horen. Zo leefde dit simpele en kleine dorpje dus jaar in en uit en dat was waarschijnlijk ook zo gebleven als Empire niet had aangevallen. Ik was die dag in de bossen en zag ze aan komen. Het waren een stuk of twintig, maar voor ons was dat heel veel. Ik rende als de bliksem terug naar mijn dorp en waarschuwde iedereen. Omdat we nergens heen konden vluchten konden we maar een ding doen, vechten. De vrouwen en kinderen werden veilig achter in het dorp in een huis opgeborgen, behalve ik. Ik was een van de weinige die een ijzeren harnas kreeg en een sterk zwaard. Ik leiden de mannen en we hielden dapper lang vol. Maar tegen 20 diamanten zwaarden gehanteerd door 20 goedgetrainde mensen met het sterkste harnas, waren we geen partij. Al snel hadden ze ons overmeesterd en de meest van ons lagen dood op de grond. Degene die de strijd overleefd hadden zatten op hun knieën vastgebonden toe te kijken terwijl de vrouwen en kinderen vermoord werden. Toen ze bij mijn broertje kwamen ben ik opgestaan en ben zonder wapen tussen mijn broertje en empire gaan staan. Ze lachten me uit, waarschijnlijk zag ik er hopeloos uit, met overal wonden en ik nauwelijks op mijn benen staan. Maar ik zag ook in sommige Empires respect. Ze hebben toen mij en mijn broertje mee genomen, met de overgebleven mannen. In Empire werden we in een vieze kleine cel gestopt, we kregen amper eten en moesten elke dag van ochtends tot s avonds op een plantage werken. En als je iets deed wat niet mocht, werd je geslagen met een zweep. Mijn broertje kreeg vaak straf omdat hij soms te moe was om te werken, maar ik nam zijn straf altijd op me.' Ik kijk haar verschrikt aan. Ze draait zich om en tilt een stukje van haar shirt omhoog, en onthuld zo 10 tallen verschillende littekens. Ze lopen als strepen over haar rug. Ik deins achteruit 'wat...' Begin ik. Ze schud haar hoofd. 'Zeg maar niks, ik ga gewoon verder. Op een dag waren er op die plantages wolfen, die vielen mensen aan terwijl de bewakers erbij stonden te kijken en te lachen. Het maakte me misselijk. Ik heb toen die wolfen een voor een vermoord met niks anders dan een zeis. En zo kwam ik bij Ragthanatos. Hij was zeer onder de indruk van mijn krachten, als je het zo kan noemen, en ging mij trainen om een Empire te worden. Ik had hem gezworen dat ik liever dood zou gaan dan Empire te worden maar hij dacht dat de transformatie mij wel van gedachte zou doen veranderen. ' ik onderbreek haar 'wacht...Ben jij toen je 11 was getransformeerd?' Dyla knikt. 'Ik werd dus getransformeerd, maar het ging niet zoals gewoonlijk. Toen ik klaar was met de transformatie was de helft van mijn gezicht donker grijs, en niet zwart. Dit was de eerste keer dat zoiets gebeurde en ze dachten dat het niks uitmaakte. Ze gingen me dus trainen, maar ik weigerde om mee te doen, de transformatie had mijn haat voor Empire alleen maar vergroot. Ik werd Thanatos zijn slaaf. Ik had als een van de weinige de taal van Empire geleerd en kreeg samen mijn broertje een kamer, op slot natuurlijk,maar mijn broertje hoefde niet meer op de plantage te werken. Ik moest altijd bij Thantos zijn, en als ik dat niet was was ik met de Empire soldaten aan het trainen. Of beter gezecht, zij trainden op mij. We werden met z'n tweeën in een arena gezet, soms met publiek, soms zonder, Ik kreeg een goed harnas en een redelijk goed zwaard, maar mijn tegenstander had altijd betere spullen. Ik verloor dus bijna altijd. Ik kon dat leven niet leiden, maar ik kon niet samen met mijn broertje ontsnappen. Maar ik moest daar weg. Ik ben dus ontsnapt, en heb mijn broertje achtergelaten. Ik heb een maand door Midisti gezworven, niet wetend waar ik heen moest en half verteerd door schuldgevoel. Op een nacht werd ik overvallen en bijna vermoord door rovers, maar net op tijd kwam Eleios om ze weg te jagen.' Waarschijnlijk zag Dyla de verwarring in mijn ogen want ze stopt even met praten 'Eleios is een van de goden, dat heb ik je al een keer verteld' zegt ze met een glimlach. Ik knik. Hier in Jenava geloven we niet echt in goden, maar ik heb Dyla er wel vaker over horen praten. 'In elk geval, ik werd dus overvallen in Elementos, het land van de goden, en dat tolereerde Eleios niet. Hij heeft alle bandieten vermoord en mij zo gered. Ik was hem dus bloedtrouw' 'bloedtrouw?' Zeg ik vragend. Dyla knikt 'Het betekend dat je iemand je leven schuldig bent. Ik was hem dus bloedtrouw en vanaf dat moment was hij mijn meester, en werkte ik voor de goden. Ik bleef daar twee weken, maar Eleios zag dat ik steeds verdrietiger werd en liet me terug naar Empire gaan. Hij ging me natuurlijk niet helpen met mijn broertje bevrijden. Een god geeft niet om zulke dingen, maar door de goden was ik wel sterker geworden. Ik kwam terug bij Empire en werd meteen naar Thanatos gebracht. Daar werd er om mij gelachen, omdat ik met hangende pootjes terug kwam. Toen....' Dyla stopte even en naam een diepe teug adem. 'Toen vertelde ze me dat mijn broertje dood was. Ze hadden hem dood gemarteld. Eerst voelde ik alleen maar verdriet, en huilde de hele dag in de kamer waar eerst mijn broertje sliep. Die nacht kwam pas de woede naar boven, en de lust voor wraak. Ik ontsnapte uit mijn kamer, en sneed met een mes de kelen van alle bewakers waar ik langs kwam open. Ik was naar de troonzaal geslopen, en had daar met het bloed van de bewakers "Me pal di krogstova, Thanatos faíl ighripira" op de muur achter de troon geschreven, Dat betekend " Ik ben de machtigste, Thanatos moet wegrotten" Die nacht ben ik gevlucht, terug naar Elementos, waar ik huilend in mijn bed ging liggen. De volgende dagen kwam ik niet uit mijn huis. Ik was vol woede en afschuw over mezelf en Empire. Na een week dwong Eleios mij om eruit te komen en ik vertelde hem wat er was gebeurt. Hij besloot om het Empire van me weg te halen om te voorkomen dat zoiets nog een keer zou gebeuren, alleen dat lukte niet. Het slecht was al te veel in me gedrongen. Het enige wat Eleios kon doen was het kleine beetje wat nog niet te ver was eruit halen, daarmee maakte hij mijn gezicht nog lichter. Ik heb het boze kunnen beheersen maar ik zal nooit vergeten wat er is gebeurd....' Hierbij eindigde Dyla haar verhaal. Het enige wat ik kan doen is haar vol afschuw aankijken. Dit is veel erger dan ik verwacht had. Ik had eerder verwacht dat ze uit Entropia kwam ofzo. Er valt een lang stilte. 'Vanaf dat moment was Eleios officieel mijn meester, en sinds dien, ik was toen 16, ben ik niet ouder geworden' gaat ze verder 'ik moest voor de goden rapporteren wat er  allemaal in de landen gebeurde, en zo kwam ik ook bij Jenava. Eerst had ik een hekel aan ze, door hun bondgenootschap met Empire, maar ik raakte steeds meer aan Jenava gehecht, en ook aan Cemal. Nu de goden op hun zwakste zijn kan ik hier wonen. Vroeger toen ik ook weg moest ging ik altijd naar Elementos.' Ik weet niet wat ik moet zeggen ' ik....ik...' Begin ik. Dyla kijkt me met ene trieste glimlach aan 'Zeg maar niks, het is veel om te verwerken' dan word er op de deur geklopt en ik hoor Cemal mijn naam roepen. Ik zie de angstige blik op Dyla's gezicht en besluit niks te zeggen. Weer word er geklopt, harder deze keer. 'Myrte doe open!' Roept Cemal. Dyla loopt naar de deur en doet hem open. Als Cemal in haar gezicht kijkt zie ik hem weer boos worden. Dyla glipt met opgetrokken schouders langs hem heen. Cemal loopt mijn kamer in en sluit de deur.

1670 woorden!! Hoe vonden jullie Dyla's geschiedenis? Als iemand nog een leuk idee heeft voor een kingdom dat er in voor zou moeten komen, zeg het vooral! Ook nieuwe personages zijn leuk!