Gevonden door mijn broer (the kingdom)

Hoofdstuk 27

POV Dyla

De koude sneeuwvlokken vallen op mijn blote armen.
Nadat Bart me naar Kanta-Tribo had gebracht werd ik overgeleverd aan een stel Firjanen...Firjanen!
Het is ongeveer het ergste wat Bart had kunnen doen, dat waarschijnlijk ook waarom hij het gedaan heeft. Mijn been doet nog steeds pijn, en bij elke stap hinkel ik, maar de medicijn man van Kanta heeft er iets opgesmeerd waardoor het bloeden is gestopt.
Al mijn wapens zijn afgepakt, zelfs het kleine mesje dat achter twee knopen op mijn mouw verstopt was.
We lopen nu al een paar uur richting een grote stad. De stenen muren reizen hoog boven ons op als we door de poort de stad in lopen. Er lopen weinig mensen, waarschijnlijk omdat het zo koud is. Mijn armen vriezen er haast af. Als ik even langzamer loop om een gebouw te bekijken duwt een van de Firjanen me verder, waardoor ik struikel en bijna val. Ik moet op mijn tanden bijten om niks te doen als al de Firjanen beginnen te lachen.
We lopen een groot kasteel in, al zou ik het nooit toe geven, de bouwstijl van Firjen is best wel mooi, het doet me denken aan die van Nieuw-Fenrin.
We komen in de grote troonzaal, een donker rood tapijt bedekt de koude stenen vloer en de ook op de stenen muren hangen tapijten.
Links en rechts staan grote vuurkorven die donkere schaduwen op de muren werpen. Voor ons staat de grote troon, waarop koning Joris zit.
'Dyla, welkom in het prachtige Firjen' zegt hij met een grijns. 'Heb je genoten van de reis?'
Ik kijk hem met een dodelijke blik aan, hij weet dondersgoed hoe koud het is, en ondanks dat Firjanen meestal met paarden reizen, zijn wij komen lopen.
'Weetje, we vinden het nog steeds jammer dat je niet bij ons leger bent gekomen'
'Ik vecht nog liever met Atlanen dan dat ik nog meer met Firjanen samen vecht!' Spuug ik hem in het gezicht.
Hij kijkt mij geamuseerd aan.
'Ik snap nog steeds niet waarom je ons Firjanen noemt..'
'Omdat de Firjanen en de Frellions een ander volk zijn. De Frellions mochten dan wel in Firjen wonen, maar een andere koning kan veel verschil maken'
Het gezicht van Joris betrekt met woede.
'Praat niet over mijn vader!'
'Zodra jij mij verteld waar mijn koning, prinses en generaal zijn!'
Er verschijnt een gemene grijns op zijn gezicht, waardoor de woede van de laatste weken alleen maar groter word. Het zit als een donkere massa in mijn hoofd.
'Waar.zijn.ze' zeg ik met ingehouden woede.
'Cemal en die generaal? Geen idee' begint hij luchtig 'Maar Myrthe....'
Niet alleen de woede maar ook de angst groeit nu.
'Wat haar je met haar gedaan?!'
De grijns op zijn gezicht word nog breder.
'Laten we zeggen dat ze het niet overleefd heeft'
Dat was het moment dat ik op hem af stormde, klaar om zijn hoofd met blote handen van zijn lichaam te trekken, maar halverwege grijpen twee bewakers me
'JIJ SCHRUK, JIJ IMBECIEL , JIJ... JIJ...'
Veel verder kom ik niet, want hij onderbreekt me.
'Het is niet mijn schuld dat zo ontsnapt is en in deze bittere kou, zonder warme kleren, is weggelopen. Net voor de storm opstak.'
Na zijn eerste woorden kreeg ik hoop, die meteen wegsmolt, en met tranen in mijn ogen van ik op mijn knieën.
'Die arme Myrthe!' Zegt hij quasi verdrietig 'helemaal alleen, jij dacht dat je haar kon redden. Maar nu ligt ze daar ergens buiten, in de sneeuw, dood. Omdat jij niet optijd terug kwam.'
Dat was het moment dat er iets in mij knapte en een rode waas glijd over mijn ogen.

Bijna 700 reads?!? En meer dan 200 votes!? How is it mogelijk?!! Super bedankt allemaal!! Zowel de voters als de stille lezers! Ik had nooit gedacht dat ik zover zou komen! Super bedankt!