Gevonden door mijn broer (the kingdom)

Hoofdstuk 40

POV Dyla

Ik staar naar de plek waar het geritsel vanuit de bosjes komt.
David stapt uit tussen de bomen door en staat stil als hij mij ziet.
Ik staar hem aan, en ik voel de woede in me opkomen.
Er valt een stilte, waarin ik David vanaf de grond aanstaar.
'Het spijt me van eerder....'
Het is zijn schuld.
Door hem is het gebeurt.
Zijn schuld!
Allemaal zijn schuld!!
Ik voel de woede in me opborrelen en het lijkt alsof er een zwarte doek over alles heen valt...

POV David

Langzaam staat Dyla op, zonder haar blik van mij af te wenden.
Het is pas nu dat ik zie hoe donker haar gezicht is. Er zit een donkere gloed in haar ogen.
Ze laat een hysterische lach horen.
'Het..spijt je....?'
Haar stem is zwaar, donker, heel anders dan normaal.
'Je denkt..dat jou spijt er iets tot doet?!' Zegt ze met weer een hysterische lach.
Ik zet een paar stappen achteruit, terwijl Dyla nog steeds dichterbij komt.
'Dyla....' begin ik, maar ze laat me niet verder praten.
'Niks.geDyla.'
Vanuit het niks stormt ze naar voren, en drukt me tegen een boom aan.
De kracht is hard, onverwacht hard.
Met één hand duwt ze me om mijn nek tegen de boom.
Ik voel mijn luchtpijp dichtgeknepen worden.
Ik probeer haar weg te duwen, maar zonder enige moeite blijft ze staan.
'Lucht...' krijg ik er met moeite uit, maar ze laat niet los.
Een enge, koude glimlach vormt op haar lippen, terwijl ze me nog harder tegen de boom duwt.
Haar ogen zijn vol haat en duisternis.
'Dy...la..' probeer ik te zeggen terwijl er donkere vlekken voor mijn ogen komen, maar het klinkt meer als gemurmel.
Ik voel mijn longen naar lucht snakken, maar er komt niks binnen, de zwarte vlekken worden groter, als ik opeens iets zie veranderen in haar ogen en de greep word losser.
Opeens laat ze los en ik val op mijn knieën, snakkend naar lucht.
Nadat ik op adem ben gekomen en de zwarte vlekken weg zijn kijk ik op.
Dyla staat met haar rug naar mij toe.
'Ga weg!' Gromt ze, met nog steeds een andere stem. 'Ga weg voordat ik je iets aandoe!!'
Ik sta op en strompel achteruit, ik draai me om en ren de boom linie weer in.

Als ik de straat weer oploop trekt de pijn in mijn keel al een beetje weg.
Ik weet nog steeds niet goed wat er gebeurt is. Ik weet niet wie dat was, maar het was niet Dyla.
Of wel....?
'Koning!' Hoor ik iemand roepen, een soldaat komt op me afrennen.
'Waar was u, iedereen is de overwinning al aan het feesten in de troonzaal'
Ik tover een glimlach op mijn gezicht, iets waar ik als koning heel goed in ben geworden.
'Ik moest nog even iets afhandelen, maar ik kom nu mee'
Ik loop net de soldaat mee, en al snel komt de troonzaal in zicht, een baken van licht, vol lawaai van stemmen die de overwinning vieren, de geur van gebraden vlees hangt in de lucht.
Het paleis in Entropia, een baken van plezier.

Hoofdstuk 40!!!!!
Dat zijn veel hoofdstukken, ik moet er misschien maar een einde van maken.
Ik zie wel, ik heb nog wel wat ideeën die erin moeten, maar er gaat wel een einde aan komen.