Gevonden door mijn broer (the kingdom)

Hoofdstuk 47

POV Dyla

'Daar!' Roep ik boven de wind uit terwijl ik over Shelley's schouder naar een klein hoopje rood in de zee wijs.
'Weet je het zeker?' Vraagt ze terwijl we vaart minderen., ik zie de angst op haar gezicht als ze het vuur ziet.
'Ja'
Na meer dan een uur gevlogen te hebben zijn we er dan eindelijk. Het is nog kleiner dan ik me herinner. De laatste keer is zo lang geleden...
Terwijl we omlaag gaan word de kleine opening zichtbaar, een klein gat in de grond, een klein rood eiland, vol met vuur.
'Hou je vast, een landing op het water is niet echt stabiel!' Zegt Shelley een seconde voordat we het water raken.
Meteen grijp ik me vast terwijl de draak in het water land, waardoor er grote golven ontstaan.
Ik haal even diep adem. Ik kan dit.
Ik ga Myrthe daaruit halen en dan vliegen we samen naar Jenava en dan is Cemal..... oh nee, ik was Cemal totaal vergeten!! Voor je het weet doet hij iets doms om Myrthe vinden!
Ik vloek zachtjes, waardoor Shelley mij vragend aankijkt.
'Ik had Cemal nog een brief moeten sturen' zeg ik.
Shelley draait zich weer om, opent een kleine kist die tegen het zadel aanzit en haalt daar een kooi met twee duiven uit.
'Ik heb ook nog wel ergens papier en inkt' zegt ze terwijl ze in dezelfde kist kijkt.
Ik kan een glimlach niet onderdrukken terwijl ik een veer, inkt en papier krijg.
'Bedankt' zeg ik terwijl ik begin met schrijven.
'Geen probleem!' Zegt Shelley.
Ik moet het kort houden, er is niet veel wat hij nu hoeft te weten.

Beste Cemal,

Ik denk dat ik door hulp van Ljord Myrthe heb gevonden.
Doe geen domme dingen, ik breng haar terug.

Dyla

Ik geef het briefje aan Shelley, die er snel een rolletje van maakt en er een touwtje omheen bindt.
Daarna kijk ik weer naar het eiland, mijn ogen lijken gehypnotiseerd door het vuur dat vel op de rode stenen brand.
Als ik me weer omdraai heeft Shelley het briefje al aan een poot van een van de duiven geknoopt, en ze gooit deze de lucht in. Meteen begint hij met harde vleugelslagen weg te vliegen.
'Er hangt hier een touw ladder' zegt Shelley terwijl ze naar de zijkant van de draak wijst 'je krijgt denk ik wel natte voeten. Ik blijf hier tot je terugkomt... doe voorzichtig'
Ik knik naar haar als teken van dank voordat ik de ladder af begin te klimmen.
Voor ik het weet sta ik op de bodem, het water komt tot mijn enkels en vult al snel mijn schoenen.
Langzaam waad ik naar de rode stenen.
Ik moet mijn best doen om mijn benen te blijven bewegen, iets in mij zegt dat dit verkeerd is.
Natuurlijk is het verkeerd, ik moet daar niet naar beneden gaan!
Ik voel dat het zompige zand onder mijn voeten in hard steen veranderen.
Dit is een slecht plan.
Ik loop de rode stenen op, waarna ik de hitte meteen door me schoenen heen voel.

Ik kijk omhoog naar Eleios, die mijn hand stevig vasthoud en wat dingen tegen Eclypsa zegt. Ik kan ze niet verstaan boven de ruisende wind, maar het kan me niet veel schelen.
Ik let er niet op.
Ik staar alleen maar naar de vlammen die het gat in de grond omringen, iets ervan is aantrekkelijk.
Iets voelt...apart.
Ik heb het gevoel alsof een onzichtbare kracht me ernaar toe probeert te trekken.
Eleios laat mijn hand los en kijkt mij aan.
Hij schudt bijna onmerkbaar nee voordat hij tussen de vlammen door naar het gat loopt.
Eclypsa pakt mij stevig vast, veel steviger dan nodig.

De flashback geeft me rillingen. Ik kan me dit niet echt herinneren. Het is allemaal vaag voorbij gegaan. De eerste keer dat ik hier was...
Ik kijk om naar Shelley, die me vanaf de rug van de draak nakijkt. Ze zwaait.
Ik draai me weer terug en loop richting het gat dat midden in het eiland zit, het hete vuur ontwijkend.
Ik weet dat ik me af zou moeten vragen hoe dit vuur hier kan branden, maar ik heb het vaker gezien. Empire heeft het ook.
Bij de rand blijf ik stilstaan, onder mij is een wenteltrap die de duizelwekkende diepte in gaat.
Ik neem een diepe teug adem voor dat ik mezelf dwing te lopen.
Nadat ik de eerste treden heb aangeraakt begin ik sneller te lopen.
Ik kan niet meer terug, dus ik kan er maar beter snel klaar mee zijn.

Ja ik weet het, ik heb veel te lang niet ge-update, sorry.