Gevonden door mijn broer (the kingdom)

Hoofdstuk 43

Pov Dyla

Met mijn kap diep over mijn hoofd spoor ik mijn paard aan om naar de poort te lopen, voor me zit Othello, die voorover gebogen zit te slapen.
Voor de gesloten poort blijf ik staan.
Boven op de muur komt een vrouw met een fakkel tevoorschijn.
'Wie is daar?' Roept ze.
'Een boodschapper uit Entropia! Ik heb een belangrijke boodschap voor koning Leon!'
De vrouw mompelt iets en het licht verdwijnt weer.
Even later gaat naast de poort een kleine deur open, waardoor ik de vrouw wat beter kan bekijken.
Ze is een bewaker, of tenminste, zo ziet ze eruit.
Ze kijkt even naar Othello, vervolgens weer naar mij.
'Entropia zij je? Ik dacht dat je later zou komen' terwijl ze dat zegt gaat ze weer naar binnen, en met een ratelend lawaai gast de poort open. Net genoeg om mij erdoor te laten.
Ik stap van mijn paard af, en vervolgens til ik Othello van het paard af en schud hem wakker.
'Hmmm?' Vraagt hij met half geopende ogen.
'Kom mee, je kan zo naar je bed' zeg ik zacht, en ik trek hem mee door de poort.
Achter de poort staan de vrouw en een man te wachten, de man pakt het paard zonder iets te zeggen van mijn over.
'Volg mij' zegt de vrouw, en ze begint te lopen.
Snel loop ik achter haar aan, Othello mee trekkend.
We lopen tussen de kleine straatjes door, tot we opeens een gebouw in gaan.
Ik denk dat het het paleis is, maar doordat we via een achteringang gaan kan ik het niet goed zien.
De vrouw loopt snel vooruit, voor een deur blijft ze stilstaan. Met een sleutel maakt ze de deur open en gebaart dat ik naar binnen moet gaan.
Binnen in de kleine ruimte staat een grote tafel met een heleboel stoelen.
'Wacht hier' zegt ze terwijl ik Othello in een van de stoelen neerzet.
Ze trekt de deur achter zich dicht en bijna meteen hoor ik de sleutels weer.
Met snelle stappen loop ik naar de deur, waaraan ik een ruk geef.
Op slot.
'Dit meen je niet' mompel ik, terwijl ik er nog een keer aan trek. Weer geen beweging.
Ik kijk de ruimte rond, geen ramen, geen andere deuren.
Geweldig.
Met een zucht ga ik naast Othello zitten.
'Wat is er?' Mompelt hij slaperig.
Ik glimlach, maar zeg niks.
Othello gaapt, waardoor ik hetzelfde doe. Ik kan eigenlijk ook wel wat slaap gebruiken.
Op het moment dat ik dat denk hoor ik weer een sleutel in de deur, meteen spring ik op,
De deur vliegt open en Leon komt naar binnen gerend. Hij stormt meteen op Otello af, die hij optilt.
'Othello, ik was zo ongerust, je had in gevaar kunnen zijn!'
'Hey papa' grijnst Othello nog steeds slaperig, terwijl hij zijn armen om de nek van zijn vader slaat.
Leon loopt  naar de deur, waar hij Othello op de grond zet, iets tegen een onbekende vrouw zegt die vervolgens met Othello wegloopt en dan draait hij zich naar mij om.
Ik kijk hem bijna spottend aan.
'Wat?' Vraagt hij, een beetje geïrriteerde
'Dat...was gewoon té schattig' zeg ik lachend.
Met een kleine grinnik loopt Leon langs me heen naar de kop van de tafel.
Ik ga naast hem zitten.
'Bedankt voor het brengen, ik waardeer het' zegt hij.
Peinzend staar ik naar zijn gezicht:
'Hij lijkt op jou'
Leon knikt, maar zijn gezicht heeft een treurige uitdrukking op zijn gezicht.
'Hij lijkt ook op zijn moeder...' Zijn gezicht verstrakt. 'Je kent haar niet, ze is gestorven bij zijn geboorte'
'Het spijt me' zeg ik.
Er valt een ijzige stilte.
'Je had me wel eerder mogen laten weten dat je een zoon hebt' zeg ik, een beetje sarcastisch.
Leon moet lachen.
'Vertellen aan een Jenavaan, weet je het zeker?'
Een Jenavaan.....
'Een ex-Jenavaan....' zeg ik zacht.
Leon fronst.
'Het spijt me voor wat er gebeurt is'
Ik haal mijn schouders op.
'Misschien is het wel beter zo, dan ben ik meer in Elementos, en ook in Entropia....'
Nu is het Leon die me spottend aankijkt.
'Jij in Entropia? Cemal kan jou zo vaak verbannen als hij wil, maar jij hoort in Jenava, hij kan je er niet uit weg houden!'
'Wat ken je me toch goed' zeg ik met een scheve glimlach.
Weer gaap ik, waarbij ik mijn hand voor mijn mond hou.
'Als je wilt kun je hier overnachten, je ziet er vreselijk moe uit'
Ik glimlach maar schud mijn hoofd terwijl ik opsta, Leon doet hetzelfde.
'Bedankt, maar ik moet terug, ik heb nog een paar dingen te regelen'
Leon loopt samen met mij naar de deur, de gang door, het gebouw uit en naar de poort.
Voor de poort pak ik mijn paard weer over van de bewaker, die nog steeds op dezelfde plek staat.
Ik en Leon lopen de poort uit en ik spring op het paard.
'Over Othello, Dyla, het blijft tussen ons. Ik heb liever dat niemand het weet tot zijn achttiende.' Zegt Leon, waarbij hij mij strak in de ogen kijkt.
'Natuurlijk' antwoord ik met net zo'n blik 'kinderen zouden niet bij oorlogen betrokken moeten worden.'
'Gegroet Dyla, het ga je goed'
Ik knik als een vaarwel, vervolgens spoor ik mijn paard aan en draaf weg.
'Dyla!' Hoor ik Leon roepen, terwijl ik nog geen tien meter verder ben.
Ik maak een draai met het paard.
'Ja?' Vraag ik
'De prinses van Jenava...Myrthe..ze is vermist. Iets met een groot gat in het kasteel en veel vuur. Het leek me eerlijk om het je te laten weten'
Ik voel hoe een ijskoude hand zich om mijn hart slaat, en het bloed trekt uit mijn gezicht weg.
'Denk je dat het Empire is?' Vraagt Leon.
Ik schud mijn hoofd.
Empire zou het vertellen aan Cemal, om hem ermee te bedreigen.
'Wie dan?'
Ik heb me alweer omgedraaid en sta op het punt om weg te galopperen.
Ik kijk over me schouder, een laatste blik werpend op Leon en de verlichte stad.
'Ljord...of erger'