Gevonden door mijn broer (the kingdom)

Hoofdstuk 28

POV Dyla

Ik strompel door de hoge sneeuw.
Mijn shirt is aan de rechterkant doorweekt met bloed, en ook aan mijn hand kleeft bloed.
Maar niet mijn bloed.
Tranen stromen over mijn wangen als ik verder strompel, een rood spoor achterlatend in de sneeuw.
Ik stop en laat me in de koude witte substantie vallen. Dit kan niet. Dat mag niet!
Angstig staar ik naar mijn handen, naar het bloed wat eraan kleeft, het bloed van zowel schuldige als onschuldige mensen.
Ik laat een harde schreeuw ontsnappen. Waarna mijn tranen alleen nog maar harder beginnen te stromen. Ik sta wankelend weer op, mijn kleren doorweekt.
Een harde steek in mijn zij, die me dubbel laat klappen. Met een kreun haal ik de met bloed doorweekte stof weg. Een golf van bloed komt uit de grote wond, en wanhopig druk ik mijn T-shirt er weer tegen aan, en ik strompel ondanks de pijn weer verder.
Ik veeg met mijn vrije hand mijn tranen weg. En met een kleine kreet trek ik hem terug.
Grote rode brandblaren verschijnen op mijn blauwe vingers.
De linker helft van mijn gezicht is gloeiend heet.
Nee.
Nee....
Dit...nee!
Ik ren door de sneeuw.
De bomen vliegen langs me.
De tranen stromen weer over mijn wangen, maar ik durf ze niet meer weg te vegen.
Opeens zijn er geen bomen meer om me heen, en ik val hard op mijn rug, ik rende het ijs op.
Een paar seconde blijf ik zo liggen, dan kruip ik op mijn knieën naar het midden van het meer.
In het midden is het water niet bevroren, en ik kruip zo dicht als ik durf naar de rand.
Ik kijk in het water.
Pikzwart.
De rechterkant van mijn gezicht is pikzwart.
Emotieloos kruip ik achteruit, tot ik grond onder me voel. Daar laat ik me tegen een boom zakken.
Het is gebeurt.
Ik heb me niet kunnen inhouden
Ik ben wat Empire wou dat ik was.
Opeens komen de herinneringen in flarden terug.
Bloed, veel bloed.
Een vrouwelijke gil, en meerdere mannelijke stemmen.
Het zwaard dat ik vasthou zit onder het bloed.
Een vreselijke pijn als iemand of iets mijn zij raakt.
Een klein meisje, niet ouder dan 7, dood op de grond.
Al deze herinneringen wazig en incompleet.
Maar het is wel gebeurt.

Ik ben het monster dat ik altijd zo erg gevreesd heb zelf geworden.

Sorry ik had weer ff zin in een diep hoofdstuk.