Η ΧΟΡΕΥΤΡΙΑ

Κεφάλαιο 5

 Η Κασσάνδρα κοίταξε με περιέργεια το χέρι με το εμφιαλωμένο νερό που που φάνηκε στη μισάνοιχτη πόρτα. Ήταν στην συνηθισμένη της αίθουσα του στούντιο και έκανε μια χορογραφία. Είχε μόλις σταματήσει την μουσική και ο ιδρώτας της έτρεχε σαν ποτάμι, όταν άνοιξε η πόρτα.

"Ποιος είναι;" ρώτησε αυστηρά.

Το πρόσωπο του Δημήτρη φάνηκε διστακτικά, πάνω από το χέρι και την κοίταξε σαν σκανδαλιάρικο παιδί: "Εγώ."

Η Κασσάνδρα πήγε στο σάκο της και έβγαλε επιδεικτικά το μπουκάλι της με το νερό. Ήπιε δυο γουλιές: "Πάλι εσύ;" το είπε σα να μιλούσε στον εαυτό της και ήπιε άλλη μια γουλιά, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο.

Η αυτοπεποίθηση του Δημήτρη δέχτηκε ακόμη ένα ισχυρό πλήγμα. Άνοιξε περισσότερο την πόρτα και μπήκε μέσα στην αίθουσα. Θα έπρεπε να την πάρει με το καλό αν δεν ήθελε να χάσει το δωμάτιό του: "Κοίτα, ξέρω οτι δεν αρχίσαμε καλά, αλλά μήπως να το πάμε από την αρχή; Είμαι ο Δημήτρης και θα ήθελα να σε γνωρίσω καλύτερα."

Η Κασσάνδρα έστρεψε το βλέμμα της επάνω του και φάνηκε να διασκεδάζει: "Σοβαρά; Αυτό είναι όλο;"

Την κοίταξε παραξενεμένος.

Εκείνη συνέχισε: "Φαντάστηκα, οτι ένας γόης σαν και σένα θα έχει πολύ πιο πρωτότυπα όπλα στην φαρέτρα του. Με απογοήτευσες. Τέλος πάντων, για να μην το ταλαιπωρούμε ευχαριστώ για την προτίμηση, αλλά δεν ενδιαφέρομαι."

Ο Δημήτρης φαντάστηκε το δούλεμα που θα του έκαναν οι άλλοι που κοίταζαν μέσα από τα τζάμια, από απέναντι. Έφαγε δύο γκολ χαλαρά, από την φλόγα μπροστά του: "Γιατί με απογοητεύεις έτσι και δεν μου δίνεις μια ευκαιρία;" είπε με παράπονο.

Τον κοίταξε ενοχλημένη: "Ξέρεις ποιοι άνθρωποι με εκνευρίζουν; Οι επίμονοι. Τώρα συγνώμη αλλά έχω δουλειά και το ίδιο νομίζω και εσύ." Του έδειξε, με το κεφάλι της, τον Τόλη που  έκανε νοήματα από την απέναντι αίθουσα, να πάει, γιατί θα ξεκινούσαν.

Εκείνος την κοίταξε έντονα και πριν βγει από την αίθουσα της είπε: "Μη νομίζεις οτι τελειώσαμε. Εγώ πάντα πετυχαίνω τους στόχους μου."

Εκείνη όμως δεν τον άφησε να φύγει έτσι : "Και είμαι σίγουρη οτι θα συνεχίσεις, φτάνει οι στόχοι σου να μην έχουν να κάνουν με μένα." Πάτησε ένα κουμπί και η μουσική πλημμύρισε το χώρο σηματοδοτώντας το τέλος της συζήτησής τους. 

Όταν μπήκε στην αίθουσα με τους υπόλοιπους, εκείνοι τον κοίταξαν περιπαικτικά. Ο Λευτέρης κοίταξε με νόημα το μπουκάλι στα χέρια του και σήκωσε το ένα  φρύδι του. Ο Δημήτρης αναστέναξε και ακούμπησε την απόδειξη της αποτυχίας του, στο πάτωμα δίπλα στον καθρέφτη.