Η ΧΟΡΕΥΤΡΙΑ

Κεφάλαιο 43

Ο θόρυβος από τους γιατρούς και τις νοσοκόμες που έτρεχαν στο διάδρομο, ξύπνησε και τους υπόλοιπους.  Η Δήμητρα και η Κατερίνα άρχισαν να κλαίνε όταν είδαν που πήγαιναν οι γιατροί ενώ ο Νίκος, ταραγμένος και εκείνος, προσπαθούσε να τις παρηγορήσει. Ο Δημήτρης, άσπρος σαν το πανί, στεκόταν μπροστά από την πόρτα και την κοίταζε, όση ώρα οι γιατροί ήταν μέσα, σα να προσπαθούσε να δεί μέσα από αυτή.

Του φάνηκε ατελείωτος ο χρόνος μέχρι να βγουν μέσα από το δωμάτιο. Ένας από τους γιατρούς που βγήκαν τον πλησίασε: "Παραλίγο να την χάσουμε. Ευτυχώς όμως  προλάβαμε. Ελπίζουμε οτι από εδώ και πέρα όλα να πάνε καλά. "

Ο Δημήτρης σωριάστηκε σε μια από τις κοντινές καρέκλες σα να μην τον κρατούσαν άλλο τα πόδια του. Μήπως τελικά το όνειρό του ήταν προφητικό και η Κασσάνδρα πήγε να του μιλήσει για τελευταία φορά; Ακούμπησε τους αγκώνες στα γόνατά του και έβαλε το πρόσωπό του στις παλάμες του. Τα μάγουλά του ήταν υγρά. Δεν είχε καταλάβει καν, οτι έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια του.

Την επόμενη μέρα, οι γιατροί του επέτρεψαν να μπει για να την δει. Φόρεσε αυτά που του έδωσαν και μπήκε στο δωμάτιο που βρισκόταν ξαπλωμένη η Κασσάνδρα. Ήταν τόσο άσπρη, που σχεδόν δεν ξεχώριζε από το λευκό σεντόνι, μόνο τα κόκκινα μαλλιά της έδιναν χρώμα σε αυτήν την εξωπραγματική εικόνα.

Την πλησίασε και έπιασε το χέρι της, που ήταν παγωμένο όπως και στο όνειρό του. Το κράτησε ανάμεσα από τα δικά του και κάθισε στην καρέκλα δίπλα της.

"Κασσάνδρα, ξύπνα αγάπη μου. Μην με κάνεις να υποφέρω άλλο. Γύρισε πάλι κοντά μας, σε περιμένουμε." της ψιθύρισε είπε τρυφερά, σκύβοντας κοντά στο αυτί της, όμως εκείνη συνέχισε να κείτεται  ακίνητη .

Μία  μέρα μετά, οι γιατροί τους ενημέρωσαν οτι η κατάσταση της Κασσάνδρας βελτιωνόταν και ήταν θέμα χρόνου να συνέλθει. Όλοι αγκαλιάστηκαν ενθουσιασμένοι με τα ευχάριστα νέα. Μάλιστα την ίδια μέρα την πήγαν σε  κανονικό δωμάτιο όπου όλοι μπόρεσαν να μπουν για να την δουν. Ο Δημήτρης αρνούνταν να φύγει από κοντά της όσο και αν οι υπόλοιποι τον παρότρυναν να πάει να ξεκουραστεί.

Το απόγευμα η Κατερίνα έφυγε από το νοσοκομείο γιατί είχε μια πολύ σημαντική δουλειά που είχε αναλάβει να κάνει αλλά τους είπε οτι θα επέστρεφε αμέσως μόλις τελείωνε.

Η Δήμητρα είχε ζητήσει μερικές μέρες άδεια από την υπηρεσία της και έτσι δεν χρειαζόταν να φύγει. Όταν κάποια στιγμή ο Νίκος κατέβηκε στο κυλικείο για να τους φέρει κάτι να φάνε, η  Δήμητρα έμεινε μόνη της με το Δημήτρη στο δωμάτιο. Εκείνος όπως πάντα καθόταν δίπλα στο κρεβάτι, κρατώντας το χέρι της Κασσάνδρας μέσα στα δικά του και τη ρώτησε χωρίς να την κοιτάξει: "Μπορείς να μου πεις Δήμητρα γιατί ο Μίλτος δεν έρχεται να καθίσει κοντά της αφού έχουν σκοπό να φύγουν μαζί; Μετά την πρώτη μέρα που ήρθε για να την δει, δεν πάτησε άλλο το πόδι του. Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός;"

"Γιατί θα έπρεπε να καθίσει ο Μίλτος κοντά της; " ρώτησε με απορία η Δήμητρα.

"Αφού η σχέση τους... αφού θα φύγει μαζί του." είπε εκείνος με δυσκολία.

"Γιατί, τι είδους σχέση νομίζεις οτι έχουν;"

"Απ'ότι κατάλαβα, έχουν αισθήματα ο ένας για τον άλλο."  ο Δημήτρης μίλησε με θλίψη.

"Σου είπε κάτι τέτοιο η Κασσάνδρα;"

"Όχι, αλλά τους άκουσα να μιλάνε, κατά λάθος."

"Η μέρα που τους άκουσες, που ήταν η μέρα της παράστασης, σωστά;  Άκουσε Δημήτρη, η Κασσάνδρα με πήρε τηλέφωνο εκείνη τη μέρα και μου είπε να σε κάνω να έρθεις στο πάρτι πάσει θυσία, γιατί ήθελε να σου μιλήσει. Βλέπεις, κατάλαβε οτι παρεξήγησες αυτό που είχες δει. Δεν είχε ποτέ τίποτα μη επαγγελματικό, με τον Μίλτο. Επιπλέον η Κασσάνδρα σε είχε ήδη συγχωρήσει για τη βλακεία με τη φάρσα και αυτό ήταν αυτό που ήθελε να σου πει στο πάρτι. Φαντάζομαι οτι αν δεν έμπαινε στη μέση ο πατέρας της, τώρα θα ήσασταν μαζί και ευτυχισμένοι. Τον Μίλτο τον θαύμαζε πάντα αλλά μόνο σαν χορευτή και εκείνος το ξέρει."

Ο Δημήτρης έφερε το χέρι της Κασσάνδρας στο στόμα του, έκλεισε τα μάτια του και το φίλησε ανακουφισμένος. Τον είχε συγχωρήσει και αυτό σήμαινε οτι ίσως θα του έδινε άλλη μια ευκαιρία.

Η Κασσάνδρα άνοιξε τα μάτια της και είδε το άγνωστο περιβάλλον γύρω της. Που βρισκόταν; Αυτό ήταν ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Το βάρος που αισθανόταν πάνω στο χέρι της την έκανε να κοιτάξει το κρεβάτι. Ο Δημήτρης κοιμόταν καθισμένος στην καρέκλα, έχοντας το χέρι της μέσα στα δικά του και το  κεφάλι του ακουμπισμένο επάνω τους. Άπλωσε το ελεύθερο χέρι της και χάιδεψε το κεφάλι του. Εκείνος αναδεύτηκε. Τα μάτια του άνοιξαν αργά και αντίκρυσε τα δικά της.  Δεν κουνήθηκε αλλά είδε τα μάτια του να υγραίνονται.

"Βλέπω πάλι όνειρο έτσι;" ρώτησε σα να μιλούσε στον εαυτό του.

Η Κασσάνδρα του χαμογέλασε: "Θα πρέπει να έχεις δει πολλά όνειρα με εμένα, έτσι;"

Ο Δημήτρης άρχισε να καταλαβαίνει οτι δεν κοιμόταν πια. Σήκωσε αργά το κεφάλι του και την κοίταξε σα να είχε να τη δει χρόνια.

Η Κασσάνδρα ελευθέρωσε το χέρι της και απλώνοντας τα δυο της χέρια, τα ακούμπησε στο πρόσωπό του: "Το όνειρό σου, το έκανε αυτό;" Μετά τον τράβηξε απαλά κοντά τηςκαι ακούμπησε πεταχτά τα χείλη της στα δικά του: "ή αυτό;"

"Κασσάνδρα, επιτέλους! Είσαι καλά; Πρέπει να φωνάξω το γιατρό." Η χαρά του δεν τον άφηνε να σκεφτεί τι έπρεπε να κάνει. Σηκώθηκε από την καρέκλα και έκανε να φύγει, αλλά γύρισε πίσω, περασε τα χέρια του γύρω από το σώμα της και την έσφιξε απαλά πάνω του: " Χαίρομαι τόσο πολύ που γύρισες κοντά μου. Σε ευχαριστώ." είπε πνιχτά. Μετά την άφησε απαλά και πήγε να ειδοποιήσει το γιατρό. Πριν απομακρυνθεί όμως, η Κασσάνδρα πρόλαβε να δει τα βουρκωμένα μάτια του.