Magisch Academy: The Heartless Princess

CHAPTER 4

RAVEN'S POV

Papunta na ko sa dorm ko ng maramdaman kong may sumusunod sakin. Kanina ko pa sila nararamdaman simula pa noong papunta pa lang ako ng library.

Kaya nga ako nagdisguise para maka iwas sa gulo pansamantala pero mukhang kakambal ko na talaga ang gulo.

Agad akong pumunta sa dorm ko. Pasimple ko silang sinilip sa bintana. Marami sila mukhang mapapaaway talaga ako ah. Inalis ko ang contact lense ko at ang fake skin ko. Nakahinga ako ng maluwag ng maalis ko ang disguise ko. Gumaan ang pakiramdam ko ng maalis ang lahat ng pang disguise na nilagay ko sa katawan ko. Agad kong binuksan ang drawer ko hinila ang secret compartment.

Nang makita ko ang nasa loob biglang nabuhay ang dugo ko. It's been a long time since I ever use it.

Well, it's a dark red cloak that has a design of black raven in the back of it. Mabilis ko iyong sinuot at kinuha ang maskara ko well its a gold mask that has a touch of silver in the edge. Mabilis kong pinindot ang orvix ko at inisip ko ang bagay na gusto kong makuha at sa isang iglap lang nasan kamay ko na ang kailangan ko.

Reaper. Napangisi ako. Mabilis kong sinukbit ang reaper ko. Reaper is the name of my samurai. Ngayon pa lang nasasabik na kong makakita ng dugo.

Mabilis akong dumaan sa isang lugar kung saan di nila ako mapapansin. Mabilis akong pumwesto sa likod nila.

Of course di nila ako mapapansin. Eksperto ako sa pagtatago ng presensya ko.

Lumapit ako sa isang lalaki na malapit lang sa pinagtataguan ko. Mabilis ko syang nilapitan at pumunta sa likod nya at mabilis na pinilipit ang ulo nya.

Nang bumagsak sya mabilis na napatingin sakin ang mga kasamahan nya. Masama ang tingin nila sakin at mabilis na nagtransform mula sa isang tao ay naging werewolves ang iba sa kanila. Yung iba nanatili sa human form nila. They growled at me.

Dark werewolves.

Ano namang kasalanan ko at sinusundan ako ng mga dark werewolves? As far as I know ilang araw pa lang akong nandito at wala pa kong nakakaaway bukod dun sa mayabang na prinsipeng abo na yun.

The grass around me started to wither and turned to ashes as soon as I revealed my presence and took a step towards them. The other living creatures around us started to run away and hide.

I saw the transformed werewolves retreat in fear so I smirked. They can feel my presence. Mas matalas ang pakiramdam ng mga werewolves when they're in their animal form than their human form.

"It's too late to regret everything. Who are you? Why are you following that woman?" tanong ko

"Why do you even care huh? It's none of your business." tanong ng isa sa mga werwolves na nasa human form

He can't felt my presence because he is still in his human form but once he transformed in his werwolve form then he will feel the presence that I'm hiding.

"Well it's also none of your business" sabi ko

O fcourse it is my business because its my life we're talking about! Dufus.

"Pakialamera! Mamatay ka ngayon!"

Mabilis nya akong sinugod pero mabilis akong nakaiwas at pumunta sa likod nya at pinilipit ang leeg nya. Hanggat maari ayaw kong gamitin ang reaper ko. Makikipaglaro muna ako sa kanila sandali.

Mas lalo nila akong tinignan ng masama. As if naman mapapatay nila ako sa patingin nila ng masama sakin.

Panay sila sugod pero lagi ko yung naiiwasan ng walang kahirap-hirap. Tsk. Weaklings. Mukhang di ako mag-eenjoy kalaro sila kaya mas mabuting tapusin ko na to. Nakakasawa na. Wala silang thrill kalaro. Akala ko pa naman mapapalaban talaga ako but I was wrong they're just a low lifeless creatures. An insects and weaklings like them was not worth to live.