Behind Her Bitchy Looks

C28

Vote and Comment 💔

~~~~~~~~~~~~~~~~

Leila's POV

It has been 2 days since that night. Hindi na rin ako nilalagnat pero may mga instances pa rin na sinisinat ako. My body's still weak kaya wala akong ginawa maghapon kundi humiga sa kama at matulog. I'm quiet bored actually. Pero wala akong magagawa *sigh* masyadong mahigpit ang bantay ko.

"Did you take your medicines?" Napatingin ako sa pintuan ng banyo when I heard his voice. He was busy wiping his hair with a small towel habang hawak hawak sa isang kamay ang tshirt na susuotin niya. Yes he's topless. Tanging PJ's lang ang suot niya.

I cleared my throat and glance away. Masyadong tukso ang katawan ng isang 'to!

"Y-Yeah." Sagot ko habang nakatingin lang sa isang gilid. Mula sa peripheral view ay kita ko ang pagbuntong hininga niya bago napagdesisyunan na isuot ang hawak niyang tshirt.

Ilang segundo pa ay napatingin na ako sakanya. Naglalakad na siya ngayon sa side ng bed kung saan nakapatong ang loptop niya. For the past 2 days palagi na lang siyang nakatutok sa loptop niya, and I'm 100% sure na kung ano ang ginagawa niya, may kinalaman yun sa work. He hardly leave our room kakabantay lang saakin. And yes! Kung tinatanong niyo if kinikilig ako, it's a really big YES!!! Once again, nageeffort siya. Nageeffort siyang bantayan ako.

But despite of that, I still can't help but feel sad. Hindi ko kasi alam kung okay na ba talaga kami, or he's just doing this because he's obliged to do so. That hurts. The last one hurts *sigh*. Hindi pa kasi kami nagkakausap ng matino ni Zyler.

That night-- when my friends barged in my room, hindi na muli pa kaming nagkausap ni Zyler. My friends stayed 'till dawn. When they left, tsaka naman nagising ang anak ko. She was worried kaya she stayed in the hospital hanggang sa madischarge ako. Hindi siya pumasok ng one day just for me. *sigh*

And after kong madischarge, panay naman ang tulog ko. Zyler was just inside the room. I would sleep after niya akong painumin ng gamot and wake up na nasa harapan siya ng loptop niya. He brought work, home. Two days na siyang hindi pumapasok pero sa two days na yun, hindi ako makakuha ng tyempo na kausapin siya. I want to clear things out. I want to know if we're--- we're okay. *sigh*

"Hindi ka pa ba matutulog?" Agad akong natauhan ng marinig ko ang boses niya. I look at him and saw him sitting infront of his loptop, again. I cleared my throat, "I-Ikaw?" Balik tanong ko as I clear my throat again. Medyo namamaos pa ang boses ko at halata pa ang panghihina dito. I'm still gaining my strength.

He shrugg, "I still have some work to do." Saad niya sabay tingin sa loptop screen. Hindi ko maiwasan na malungkot dahil sa sinabi niya. I look away when he looked at me again. "O-Oh," mahinang naiusal ko. I simply closed my eyes and sighed bago marahan na napatango.

"I'll sleep than." Bulong ko pa rin pero alam kong narinig niya naman yun. I bit my lip sabay dahan dahan na humiga. Tumagilid ako-- patalikod sakanya at nangumot. Hindi na rin naman siya nagsalita kaya wala na rin namang saysay.

Bakit pakiramdam ko, ako lang ang may gustong maayos ang problemang ito? *sigh* That hurts again. Am I being paranoid? Yun kasi talaga ang nararamdaman ko eh.

I bit my lip as I felt my eyes burning up. What will I do? Alam ko naman na ako ang may kasalanan, pero bakit hirap na hirap akong iapproach siya? Dahil ba 'yun sa nahihiya ako? O sadyang nararamdaman kong ayaw niyang iapproach ko siya? Ang labo. Ang labo ng mga nangyayari. *sigh*

I simply heave out a sigh again and was about to close my eyes when I felt something-- someone, sitting on the bed that made me froze.

"I can't do this anymore." Nagitla ako ng marinig ang malumanay niyang boses. "I can't stand another hour resisting you, Leila." Dugtong pa neto sa napakahinang boses na siyang dahilan para lukubin ng luha ang mga mata ko.