C52

1.8K 51 9
                                    

Calista's POV

"May kailangan po ba kayo?" Tanong ko ulit ng malamang wala siyang balak na magsalita.

Nakatingin lang kasi siya saakin. Emotionless. Not really pleased to see me. It's weird. And kinda creepy.

"Where's Tamaki?" Tanong niya sa isang malalim na boses. I blink and immediately glance at Tamaki's room but than, it remained close.

"He's asleep, sir. Nilalagnat kasi." I answered, "Kaano ano ka po niya?"

"I'm the owner of this building." Diretsong sagot neto dahilan para matigilan ako. "I want to talk to him. Wake him up." He clench his jaw after, as if saying that I should follow his orders.

I simply gulp and hesitated. Hindi ko alam kung susundin ko ba siya or what. I'm trap between waking Tamaki up, or not. Nilalagnat siya. Kailangan niya ng pahinga. But, this man is the owner. Baka may sasabihin lang or something? Baka importante.

Just when I was about to decide, I heard Tamaki's door open dahilan para mapatingin ako doon. He went out and look at us directly with his priceless reaction. Para siyang nagulat, na natatae, na ewan.

"Sir," he weakly utter.

"Tamaki." Puno ng pagbabanta naman na saad nung lalaki.

Dali daling naglakad si Tamaki papunta saamin and the next thing I know, is hinahawi niya na ako papunta sa gilid niya.

"I need to talk to you," Saad nung lalaki sa malamig na boses. He looked at me for a sec before looking at Tamaki again, "Now."

Pagkatapos pumayag ni Tamaki ay agad silang naglakad palabas ng unit, palayo saakin. They stop not far from me but enough to keep their conversation private. Nakakunot noo lang ako habang tinatanaw sila. They look so serious. And the man looks a bit..... mad?

Nanatili akong nakatayo sa may pinto, tanaw sila. I waited and watch them. Trying to hear their conversation but their voices was too soft.

Their conversation last for about 45 minutes. Hindi ko alam kung bakit o ano, basta bigla na lang naglakad paalis yung lalaki. Nakaigting ang panga habang nagaalab sa galit ang mga mata. Sinundan ko lang yun ng tingin hanggang sa sumara na ang elevator.

Nangunot ang noo ko at agad tinanaw si Tamaki na hanggang ngayon, ay nakatayo pa rin doon sa pwesto nila nung lalaki. Pagod siyang nakatingin sa elevator. Bagsak ang balikat at malamig ang expresyon. He looks devastated. What happen?

Out of curiosity, agad akong naglakad patungo sakanya dahilan para mapatingin siya saakin. Tinakbo ko ang pagitan namin at agad tumingala to meet his eyes.

"Are you okay?" Nagaalalang tanong ko habang nagpapabalik balik ng tingin sa mga mata niya. His eyes looks tired. And I don't know if it's the mere fact na may sakit siya, or what.

He pressed out a smile and rumble my hair, "Ofcourse. Why won't I?" Saad neto.

Although yun ang sinabi niya, hindi ko pa rin maiwasang magalala. I know that there's something bothering him. At gusto kong malaman yun.

Pagkapasok namin pumasok sa unit niya ay agad siyang dumiretso sa sofa para umupo. Pabagsak siyang humilata, leaning his head on the backrest, staring at the ceiling. His hair's still messy and his eyes are indeed tired.

Naglakad ako papalapit sakanya and stopped infront of him. I watched him but than, it didn't affect him.

"Tamaki, seriously. Anong problema?" Tanong ko ulit ng hindi nakayanan. Nakakunot ang noo ko to tell him that I'm serious as fvck. I want to know! Nakakacurious! Tsaka, sino ba naman ang matatahimik kung makikita mong ganyan ang expresyon niya?! Nanlulumo. Parang hindi alam ang gagawin. Aish!

Behind Her Bitchy LooksWhere stories live. Discover now