Behind Her Bitchy Looks

C70

Leila's POV

Doctors came rushing to us habang inilalabas ang stretcher sa ambulansya. Umalingawngaw ang sigawan ng mga tao, ang tunog ng nakabukas na sirene ng ambulansya, at ang mga hikbi ko sa paligid. Roxane was also crying as we waited for the nurses to fix Taehyung's stretcher. He was unconcious. Blood continuously tricking from his head. Marami rin ang sugat na natamo niya sa mukha, sa kamay, sa binti--- hindi ko kaya. This is all my fvckin' fault!

"TaeTae," I sob. Kasalukuyang itinatakbo na ang stretcher patungo sa Emergency room.

I was running with the doctors and nurses while holding my bestfriends hand. Patuloy ang paghikbi ko habang paulit ulit na inuusal ang kanyang pangalan. I squeezed his hand, shake him a little, but it's no use! He won't wake up! And I don't want him unconcious! I want his eyes open! I want him to look at me like how he look at me 20 years ago. I want my bestfriend to look at me!

"Hanggang dito na lang po kayo, ma'am." Pigil ng nurse ng akmang papasok ako sa ER. Umiling ako at humikbi.

"H-Hindi, sasama ako. I-I need to be with him. Kailangan ako ng bestfriend ko, kailangan niya ako." Nagpumiglas ako. I watch them transfer TaeTae to another bed before the curtains finally closed. Lumakas ang hikbi ko.

"Let me in, please. Let me in."

"Kami na po ang bahala sakanya. Just contact his family to let them know about the patients current state. Kailangan rin po ang presensya nila mamaya pagkatapos ng operasyon." Ani ng nurse.

Tumigil ako sa pagpupumiglas at humihikbing napaatras. Marahang ngumiti ang nurse bago tuluyang isinara ang pinto. Sumabay ang pagkirot ng puso ko sa pagsara ng pinto. Bumuhos ang panibagong luha sa mga mata ko at mariin kong ikinuyom ang mga kamao.

"Leila,"

I turn to look at who and saw Chester. Bakas ang pag-aalala at lungkot sa mga mata at mukha neto.

"Ako na ang bahalang komontak sa asawa at mga anak ni Taehyung." Anito.

Hindi ko siya pinansin at bumaling sa lalaking nasa kanyang likuran. With his disheveled hair, very swollen eyes, and pale face... Zyler stood there, pained and worried, as he look at me as if saying i'm sorry, this is all my fault.

Humikbi ako at umiling. Kusang humakbang ang mga paa ko para tumakbo patungo sakanya at ambahin siya ng yakap. Ramdam kong natigilan siya sa ginawa ko pero hindi ako nagpatinag. Mas hinigpitan ko ang yakap at humagulhol sa dibdib niya.

The unbearable pain is still there but I feel relieved that I'm now in the arms of the one who owns my heart more ways then one. Kahit na sobrang sakit ng mga nalaman ko at ng mga nangyari, hindi ko maipagkakaila na nakararamdam ako ng kaonting kasiyahan sa katotohanang kalokohan lang ang lahat ng iyon. My husband didn't cheat nor had a child from another woman. Si Cali lang at ang munting anghel namin ang mga anak niya. At ako lang.... ako lang ang tanging babae sa buhay niya. That itself make me feel relieved.

"I'm sorry..." I whispered after I heave out a deep sigh. Hindi pa rin siya nagrereact at nanatiling gulat sa ginawa ko.

"I'm sorry for all the things I've told you. Walang katotohanan ang lahat ng yun, Zyler. I don't want to leave you nor end our marriage. I'm sorry, Honey. I really am." My voice was hoarse and felt my heart tighten for the mixed emotions I felt at the moment.

"H-Hindi ka na galit? T-Tanggap mo na---"

I let go of him and stare deep into his swollen eyes. It held the willingness to fight despite the tiredness and pain, with a hint of confusion, all at the same time. It's unshred tears tells how much he loves and cares for me. And I am too. I will... forever.