Behind Her Bitchy Looks

C49

May magbabalik! 😯

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Leila's POV

Narinig ko ang pagbukas at pagsara ng pinto pero hindi ako nangahas na gumalaw. Nanatili ang mga mata ko sa singsing na pinaglalaruan ko, walang planong bumangon habang pilit na binabalikan ang nangyari kagabi. What happen last night drained me so much. Hanggang ngayon, hindi pa rin humuhupa ang bigat ng pakiramdam ko. Hanggang ngayon, hindi maalis sa isip ko ang mukha niya habang sinasabi ang mga katagang yun.

Why does he have to say that? He's joking right? I can forgive him if only he followed it up with a, 'joke lang!' or 'naniwala ka naman!'. Pero hindi eh.

"Hon," rinig kong saad ni Zyler. Nasa tono niya ang pagkalito at pagaalala. Actually kagabi pa siya ganyan pero ni isang beses, hindi sumagi sa isip ko na sabihin sakanya ang nangyari. No freakin' way! Not now, na maayos na kami.

"Leila," tawag niya uli sa isang mas malakas na boses. May bahid ng pagkairita pero naroon pa rin ang pagaalala.

I sighed, "Hmmm?"

I heard footsteps and the next thing is nasa tabi ko na siya. Umuga ang kama ng umupo siya at marahang nilagay ang palad sa noo ko.

"What's wrong with you? Bakit ang tamlay tamlay mo?" Nagtatakang tanong niya. Pero kahit ganun, hindi ko pa rin siya tinapunan ng tingin. Pinanatili ko ang mga mata sa wedding ring na marahan ko pa ring pinaglalaruan.

"Ano bang nangyari kagabi at nagkaganyan ka? You have to tell me, Leila. It's fvckin' killing me sseing you like this." Saad pa neto pero katulad kanina, wala akong naisagot.

I heard him heave out a deep sigh. Nauubusan na ata ng pasensya dahil sa kawalaang kibo ko. I just really don't want to talk right now. I'm busy being scared on things that I don't even know. Kinakabahan ako sa hindi ko malamang kadahilanan. This shit. What is wrong with me?

Napakurap kurap ako ng biglang nawala ang singsing sa paningin ko. I look at Zyler and saw him looking at my wedding ring na siyang marahan niyang hinablot saakin. Magkasalubong ang kanyang kilay at nakaigting ang panga. Ngayon ko lang rin napagtantong nakabusiness attire na siya. Probably leaving for work.

"Tumingin ka rin." Saad neto before looking at me. His eyes were pitch black, sign na hindi na talaga siya natutuwa. "Ano ba talaga ang problema? Are you mad at me?" Kahit naiirita, nahimigan pa rin ang pagaalala sa boses niya.

Napabusangot ako at napabuntong hininga. Wala talaga akong balak na sabihin sa asawa ko ang nangyari. Baka mas magalit pa siya kay Taehyung at, ayoko naman mangyari yun. May pinagsamahan sila, at ayokong masira yun dahil sa akin. And besides, ayokong umabot pa 'to sa asawa ni Taehyung. It's between me and him. At hanggang doon na lang yun.

"Hon, I'm fine." I finally said, still in my bed room voice. This is the first time I spoke this morning. I'm just tired enough to not even say a word. Well, atleast, emotionally tired.

He scoff, "And you expect me to believe that, ha?"

"I really am. It's just---" I trailed off making him wait for my next words. I bit my lip at agad nagisip ng palusot pero wala ni isang pumasok sa utak ko. I sighed, "I'm fine." Pinal na saad ko.

Sana naman maramdaman niyang ayoko talagang magsalita tungkol sa kung ano mang bumabagabag saakin ngayon. I know that he has the right, but not on this one. I can deal with this. I can carry this on my own.

Nangunot ang noo niya at napabusangot. I can sense that he's getting pissed already pero kahit ganun, hindi na lang siya nagsalita. Instead, he sighed and kissed my forehead.