Behind Her Bitchy Looks

C66

Taehyung

"San ka pupunta?" Nakakunot na tanong neto. Bumaba ang kanyang tingin sa hawak kong maleta bago ibinalik saakin. Napalunok ako.

Jungkook knew. Siya lang ang nakakaalam kung nasaan ako at ano ang nangyari saakin sa nagdaang dalawampung taon. That night, nang mahuli niya akong paalis ng hotel, sinabi ko sakanya ang aking problema. He want to help, but I refuse. Kaya ko naman, eh. Besides, ayoko ng makaabala pa. Sinabihan ko rin siya na kung maaari, ay wag niya ng sabihin sa iba. Hindi naman ako nahirapan doon kasi agad naman siyang pumayag.

So after I bid him goodbye, I immediately went off the hotel room and drove my way to the airport. Good thing is nahabol ko pa ang last flight patungong Pilipinas. And it was the last slot! Hindi ko alam kung anong gagawin ko kapag ipagpapabukas ko pa 'to. *sigh*

So with a very heavy heart, I left South Korea para makauwi sa pamilya kong, nasasaktan, sa Pilipinas.

Agad akong dumiretso sa hospital na pinagdalhan saaking ama ng makalapag ang eroplano. Medyo malayo sa city yung hospital na pinagdalhan nila kaya kailangan ko ulit bumyahe ng ilang oras. I was so tired when I finally got to the said hospital. Pero walang wala yun sa sakit na naramdaman ko ng maabutan ang mama ko at mga kapatid na pawang mga umiiyak.

I didn't stop my tears from falling. I cried with them and grieved for my grandfather who passed away. Sobrang sakit na makita siyang nakahiga sa metal na higaan sa loob ng morgue ng hospital. I remembered my grandmother na hindi ko man lang nasilayan sa huling pagkakataon. Hindi ko matanggap. Bakit nangyayari saakin ang lahat ng 'to?

It was so heavy to hold pero alam kong kailangang maging matatag ako. Lalo na ngayong nasasaktan rin ang aking ina. He needs a supporting system now that my dad is in a critical condition.

Dahil napaset na ang date ng operasyon, wala na kaming ginawa pa kundi ang maghintay at ihanda ang perang gagamitin. Para akong nasuntok ng buwan ng makita ang laman ng aking bank account, hapon ng matapos ang operasyon.  Nakakapanlumo. After 5 years of working hard, this is what I'll get? Ito lang ang nakapasok sa bank account ko? Where's the other 3/4?! Ba't parang 1/4 lang ng kinita ko, for the whole five years, ang narito?! Fvck, Sanghyun!

Mariin akong napapikit at pinakalma ang galit na nagsisimula ng kumalat sa boung sistema ko. My anger won't help me with this. Besides, wala ng silbi pa kung sisisihin ko ang demonyong yun. He's already burning in hell and he fvckin' deserve it!

Napabuntong hininga na lang ako at igting pangang lumabas ng banko. Agad akong nagpara ng taxi at nagtungo sa hospital na pinagdalhan kay papa.

Kagabi pa isinagawa ang operasyon ni papa kaya ngayon, inaasikaso ko na ang perang ipambabayad sa hospital. Hindi biro yung perang aking inilabas. Halos bilang na lang sa kamay ang natira sa account ko. I even doubt kung aabot pa yun next year! Mukhang kailangan kong maghanap ng trabaho o di kaya'y magtayo ng sariling negosyo para masustentuhan ang sarili at maging ang aking pamilya.

Nang maabot ang ospital, agad akong nagtungo sa silid ni papa. The operation was a success at nagpapasalamat talaga ako dahil doon. Papa is still unconcious, though. Ang sabi ng doctor, linggo raw ang bibilangin bago magkamalay si papa. But atleast wala na siya sa critical na kondisyon.

As for my grandfather.... nakaburol na siya ngayon sa isang kilalang funeraria. I'm still grieving for his death, as well for my grandmother. Masakit pa rin hanggang ngayon. At ang hirap hirap tanggapin.

"He's not responding, Doc."

Natigil ako sa paglalakad ng muntik ko ng makabangga ang isang nurse at isang doctor na mabilis pa sa mabilis kung maglakad. Sobrang nagmamadali sila kaya hindi ko maiwasang mapakunot noo. Patungo sila sa second floor. Ano kaya ang nangyari?