Kısa Korku Hikayeleri (Kitap Oldu)

Yolun Sonu

►Hikayeyi çevirdim.Oy vermeyi unutmayın lütfen.Keyifli okumalar...

Temmuz sıcağında bulutlu bir gündü.Ben, babam ve eşi küçük bir kasabaya taşındık.Yaklaşık 390 nüfusu vardı bu yüzden burası gerçekten küçük bir yer.Bununlar birlikte şehre giden 3 farklı yol var.

Her neyse...Bir Temmuz gününde ailem beni üvey kardeşim ile birlikte yalnız bıraktı.Anlaşamadığımızdan dolayı bu bir kavgayla patlak verdi.Ama bu sefer odama çekilmek yerine bir küfür savurup evden dışarı bir fırtına gibi çıktım.Bu dökük yollarda biraz yürümeye karar verdim.Yolda yürümeye başladıktan sonra yolun yarıda kesildiğini fark ettim.Daha sinirim geçmemişti bu yüzden beş dakika kadar daha  yürüdüm.Ve yolun sonu...

Yolun sonu gerçekten garipti.Burada yol çalışması için malzemeler olması gerekirken çukurdan başka bir şey yoktu.Bir kez daha baktığımda ayak izlerini gördüm.Bunu çok tuhaf buldum ve ben açıkçası eve gitmek istemiyordum.

Saat 00:30 oldu ve hava çok fazla karardı.Karanlıkta birisi veya bir şey olduğunu hissediyorum.Ama çok merak ediyorum.Biraz bekledim ve ilk defa bir ses duydum.Bu fısıltı gibi geliyordu.Bazı yabani hayvanlar olduğunu düşündüm ve umursamadım.Etrafıma bakındığımda küçük bir yol olduğunu fark ettim.Yolun sonunu merak ediyordum.Küçük kaldırım parçaları gördüm.Bu yol diğerlerine kıyasla daha küçüktü.Yolun sonunda küçük bir ev gözüküyordu.Bu ev iki ya da üç odalı gibiydi.Eve biraz daha yaklaştığımda bir kez daha o fısıltıyı duydum.

Bu sefer kelimeleri anlamıştım.Genç bir kadın sesi gibi geliyordu.Ses, "Hayat biter ve cehennem başlar,geri dönün." dedi.

Tamam ben ciddiyim şimdi korktum.Şimdi geri dönmeliydim evet.Ama benim orayı görmem gerekiyordu.Görmek zorundayım gibi hissediyordum.Yani ben korku hissini üstümden attım.Derin bir nefes aldıktan sonra eve yaklaştım ve kapı tokmağını elime yerleştirdim.

İkinci olarak kanımı donduran bir çığlık duydum.Ama bir yerden geliyor gibi değildi.Kafamın içindeydi sanki.Geri atıldım ve bağırdım."Ne oluyor burada ? "

Şimdi çoğu kişi bu noktada geri dönecektir.Ama ben yapmadım.Benim görmem gerekiyordu.Derin bir nefes daha aldım ve elimi tekrar soğuk demir kapı tokmağına yerleştirdim.Bedenimde bir ürperti hissettim.Kapının kolunu yavaşça indirdim ve kapıyı açtım.Sonra içeri doğru adım attım.Midem bulanıyordu, neredeyse kusmak üzereydim.

Sonra duvarda kırmızı bir madde ile yazılmış bir yazı gördüm.Bunu okumak için yaklaşmak zorundaydım.Telefonumu elime aldım ve ışığını duvara tuttum.

"Hayat biter ve cehennem başlar.Eğer bunu okuyorsanız, uyarımı dikkate alın lütfen.Bu yolu bulanlar cezalandırıldı ve işkence yapıldı.Fazla zamanımız yok lütfen..." Birisi kendi kanıyla bu uyarıyı yazmıştı.Telefonun ışığı kapandığı anda ben bu korkunç gerçeği fark ettim ve topuklarımın üzerinden döndüm ve koştum.Kapıdan çıkacağım sırada evin başka bir odasında bir patlama duydum.

Çığlık attım.Bundan sonrasını pek hatırlamıyorum.Her şey korkunç bir şekilde bulanık.Sonra ayını yoldan geri dönerek eve gittim.Eve girdiğimde ailem şok geçirdiler ve sesli bir şekilde yutkundular.Ne olduğunu sorduğumda babamın ağzından çıkan tek kelime ayna oldu.Hemen banyoya gittim ve kendimi gördüğümde neredeyse bayılıyordum.Alnıma soğuk kan ile "YAKINDA GÖRÜŞÜRÜZ" yazıyordu.Başımı yıkadıktan sonra bir saat boyunca ağladım.Uyandığımda banyodaydım çünkü orada uyuya kalmıştım.Dışarı çıktım ve odama gittim.

Fısıltıyı tekrar duydum."Artık çok geç.O seni bulacak.Artık bundan kaçış yok.Yakında görüşürüz." ve ardında bir kahkaha yükseldi.

Daha sonra o hafta interneti kullanarak biraz araştırdım.Görünüşe göre bu sesleri duyan kişilerin sonu intihar ile bitmiş.İntihar eden kişilerin ise son notu tek çarenin bu olacağı yönündeydi.Bu sesleri durdurmanın  tek yolu var.Özür dilerim.Mecburum...