LIFE HATES ME; MARTIN GARRIX✔ (Dutch)

7.

~Eefje~

'Teken mij!' grijnst Martijn

'Jou?'. 'Ja'. 'Je bedoelt als in deze aardappel hier naast me?'. 'ja, als in deze god die naast je zit'. Ik grinnik en haal mijn schouders op. 'Oké, maar dan heb ik wel een gewone foto van je nodig die ik kan natekenen'. 'Maakt het uit welke?'. 'Nee doe maar iets'. Martijn pakt zijn telefoon en stuurt me een foto door. 'Oké'. 'Als jij dan gaat tekenen ga ik even werken, meld maar als je klaar bent'. Ik knik en doe mijn oortjes in. Martijn start zijn laptop op en kijkt me aan. 'Wat?'. 'Mag ik een afspeellijst aanzetten voor jou?'. 'Ja hoor'. Ik geef hem mijn telefoon en hij zet een afspeellijst met zijn liedjes aan. 'Alstublieft'. 'Dank u zeer' grinnik ik. Martijn grinnikt ook en we gaan allebei aan het werk.

~

Tevreden leg ik mijn potlood neer. Ik kijk nog een keer naar mijn tekening en stoot dan Martijn aan. 'Ik ben klaar'. 'Ja, een momentje. Ik ben ook bijna klaar'. Hij doet nog snel wat dingen op zijn laptop en sluit hem daarna af. Zijn muziek zet hij op pauze en hij hangt de koptelefoon om zijn nek. 'Klaar'. Ik wijs naar mijn tekening:

(Niet mijn tekening!)
'Wow! Die is zo vet!'. Ik glimlach. 'Dankjewel! Ik ben eerlijk gezegd wel trots op. Ik heb nog nooit echt een heel persoon getekend, meer alleen het hoofd'. 'Nou voor de eerste keer vind ik dit verrassend goed gelukt'. Martijn steekt zijn hand op en ik geef hem een high-five. Ik stop mijn spullen weer in mijn etui en houd mijn schetsboek over mijn hoofd uit naar Janne. Na een paar seconden pakt ze het aan. 'Deze is echt mooi! Ook gewoon met heel het lichaam er bij in plaats van alleen het hoofd'. Ze geeft het schetsboek weer terug en geeft me ook een high-five. 'Oké, en dan gaan we nu kletsen!'. 'Waarover?'. 'Geen idee, gewoon iets?'. 'Oké, uhm...'. 'Ik heb een vraag! Waarom werd je zo boos toen ik over je ouders begon toen op het strand. Zijn ze zo belangrijk voor je of...?'. 'Uhm...'. Ik zucht even en sluit mijn ogen. 'Nou... laten we het erop houden dat mijn ouders mij gekregen hebben als kind, maar vinden dat een kind te veel lasten met zich meedraagt. Daarom hebben we nogal vaak ruzie en ja. Ik denk dat ik boos werd omdat ik wist dat je gelijk had. Mijn ouders zijn echt klootzakken en ik lijk qua uiterlijk best wel op ze, maar qua innerlijk totaal niet. Zij zijn echt typische zakenmensen. Altijd aan het werk en als ze thuis zijn negeren ze mij compleet, of ze moeten weer iets te klagen hebben. Daarom vind ik het ook niet fijn om weer naar huis te gaan. Het is niet dat ik niet van mijn ouders houd, maar het is meer dat ik het gewoon niet fijn vind om bij ze te zijn'. Ik zucht. Martijn slaat een arm om me heen. 'Sorry dat ik er naar vroeg'. 'Nee is niet erg'. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en zucht nog een keer. 'Nog een maand en dan ben je van ze af' grinnikt Martijn. Ik grinnik ook en er komt een stewardess langs. 'Lusten jullie iets te eten of te drinken?'. Ik knik en ga recht zitten. 'Voor mij een chocomel en een kitkat graag'. 'Voor mij een flesje water en een zakje haribo'. We krijgen ons eten en drinken en ik pak mijn pinpas uit mijn telefoonhoesje. Voordat ik nog kan betalen loopt de vrouw door. Ik kijk haar raar aan. 'Ik moest nog betalen?'. 'Ik heb voor je betaald' lacht Martijn, terwijl hij in mijn wang knijpt. 'En daar hoef je niet zo boos over te kijken'. Ik lach. 'Sukkel! Ik kan het zelf ook gewoon betalen hoor'. 'Dat weet ik, maar ik wilde graag betalen. Plus, wie is hier nou een sukkel? Met je chocomel'. Ik schiet in de lach. 'Chocomel is gewoon heel lekker. Vooral warme chocomel met slagroom is hemels!'. 'Jij bent echt een sukkel'. Ik sla Martijn zachtjes tegen zijn arm en begin aan mijn kitkat. 'Auw!?' pruilt Martijn. 'Awh! Kusje erop?'. 'Ja'. 'Jammer dan!'. Ik schiet in de lach en Martijn kijkt me droog aan. 'Sorry not sorry!'. Deze keer geeft Martijn mij een stomp. Ik grinnik en kijk naar buiten. Het is hier toch best koud zo boven de wolken. Alsof Martijn mijn gedachten kan lezen wrijft hij over mijn arm. 'Heb je het koud?'. 'Een beetje, maar tja... Ik was even vergeten dat het in Rome warmer is dan in het altijd regenachtige Nederland!'. Martijn lacht en staat op. Hij pakt iets uit zijn rugzak en geeft het aan mij. Het is een zwarte sweater van zijn merchandise;

'Hier. Trek deze maar aan'. 'Oh dat hoeft niet hoor!'. 'Jij hebt het koud, nou trek aan!'. Ik haal mijn schouders op en trek de sweater aan. 'Nou, nog een half uur vliegen en dan zijn we er'. Ik leg mijn hoofd op Martijns schouder. 'Ben je moe?'. 'Een beetje, maar ik wil niet gaan slapen want dan kan ik vanavond niet meer slapen'. 'Dan gaan wee kletsen zodat je niet in slaap valt'. Ik glimlach. 'Je bent gek'. 'I know'. Ik grinnik en ga recht zitten. 'Nou, laten we kletsen dan!'.