LIFE HATES ME; MARTIN GARRIX✔ (Dutch)

47.

~Eefje~
Na een ongemakkelijke reis zijn we aangekomen in LA. We hebben net onze spullen net op onze kamers gezet en wachten nu in de lobby om te kunnen vertrekken naar de studio. Ik zit op de bank tussen Janne en Martijn. Nou ja, Janne heeft me letterlijk gedwongen tussen hun te komen zitten. Louis zit naast Janne op de armleuning. Ze hebben een gesprek over onze aankomende week vrij. Waarschijnlijk krijgen we een week vrij in Disneyland met zijn allen.

Omdat Janne en Louis een gesprek hebben zitten Martijn en ik er maar awkward bij. Mijn hoofd rust op Janne's schouder en voor de rest staar ik maar wat vooruit. Wachtend tot dat Watse eindelijk een keer zegt dat we kunnen gaan. Menno en Daniel zijn een van de personen waar we nog op wachten, dus daar kan ik ook niet mee praten. Ik dwing mezelf vooruit te blijven kijken, want iedere keer als ik naar Martijn kijk voel ik me zo schuldig. Hij probeerde me alleen maar te helpen en ik snauwde hem af. Natuurlijk is hij boos.

'We zijn er!' roept Menno als hij samen met Daniel binnenloopt. We zuchten blij en ik ren lachend naar de twee toe. Menno vangt me op en ik grijns. 'Heeft jullie vertraging toevallig iets te maken met het feit dat je haar door de war zit en Dan's lippen nogal rood zijn?'. Daniel wordt rood en Menno knikt grinnikend. Ik wiebel mijn wenkbrauwen naar Daniel en Menno zet me neer. 'Eefje hou op! Het is niet grappig' sist Daniel. 'Ik vind het anders wel komisch'. 'Laten we nou gewoon gaan'.

~*~

Ik zit op de bank in de kleedkamer. De rest is kijken in de studio en Martijn zit in de styling. Onderweg hier naar toe was het heel gezellig met Menno en Daniel. Maar toen ik uitstapte kruiste mijn blik weer met Martijn en overspoelde het schuldgevoel me weer. Hij ziet er nog steeds best wel down uit en ik haat het dat ik daar waarschijnlijk de reden van ben. Ik zucht en veeg de tranen weg die in mijn ogen staan.

De deur gaat open en Martijn komt binnen. Hij heeft nu andere kleren aan en zijn gezicht is een beetje oranje van de make-up. Hij schenkt me een kleine glimlach en gaat op een stoel zitten. Hoe graag ik het ook wil, ik kan niet weg kijken van zijn blik. Hij ziet er blij uit, maar toch wel gebroken. Hij kijkt op en zijn ogen ontmoetten de mijne. Zijn blik veranderd en nu kijkt hij... bezorgd? 'Heb je gehuild?'. Ik schud snel mijn hoofd en veeg onder mijn ogen. Martijn zucht. 'Eefje ik weet dat je liegt. Waarom heb je gehuild?'. Ik schud weer mijn hoofd en Martijn staat op. 'Eefje'. Langzaam komt hij mijn kant op. Ik houd het niet meer en ren de kleedkamer uit. Weg van Martijn. Weg van mijn problemen. Weg van zijn ogen.

'Eefje! Eefje kom terug. Eef stop!'. Een hand pakt mijn arm en trekt me terug. Ik wordt tegen een borstkas aangetrokken en verlies bijna mijn evenwicht. Martijn slaat zijn armen strak om me heen en drukt me tegen zich aan. Tranen lopen over mijn wangen als ik me uit zijn armen probeer te wurmen. Hierdoor drukt Martijn me alleen nog maar dichter tegen zich aan. Uiteindelijk geef ik het op en accepteer ik Martijns knuffel. Ik sla mijn armen ook om hem heen en verberg mijn hoofd in zijn t-shirt. Hij legt zijn hoofd op die van mij en zo staan we daar even.

Zodra ik wat gekalmeerd ben veeg ik met de mouw van mijn trui mijn gezicht af. 'Sorry. Voor alles'. Ik kijk Martijn aan en geef hem een kleine glimlach. 'Ik had je nooit mogen slaan en het was ook helemaal niet mijn bedoeling! Maar ik flipte gewoon een beetje en alle stress en opgekropte woede van de tour kwamen gewoon naar boven en'. Ik zucht. 'Eefje het is oké, ik had ook nooit zo boos mogen worden dus het is ook deels mijn schuld. Ik had gewoon gewild dat je gezegd had dat het je dwars zat. Zoals ik al zei kunnen we er vast wel iets aan doen'. 'Ik wilde je gewoon niet nog meer gestrest maken. Je hebt het al zo druk en ik wilde gewoon niet dat je je zorgen zou maken'. 'Die mensen geven je onterecht haat Eefje! Natuurlijk zou ik me zorgen om je maken! Ik wil gewoon dat de fans mijn beste vrienden accepteren om wie ze zijn. Ik vind het ook vervelend als jullie haat krijgen!'. 'Sorry'. 'Het geeft echt niet. Maar laten we afspreken dat we zoiets nooit meer doen, want dit was een hel!'. 'Is goed'. 'Knuffel?'. 'Knuffel!'. Ik sla mijn armen om Martijn heen.

Midden in onze knuffel gaat de deur open. 'Ahw louis kijk! Ze hebben het goed gemaakt!' roept Janne vrolijk. 'Wacht wat?!'. Louis komt ook de kamer in rennen en juicht. 'Eindelijk!'. We schieten in de lach en ik laat Martijn los. Janne en Louis geven ons allebei een knuffel. 'Ey maar we kwamen eigenlijk zeggen dat je zo op moet, dus beter vertel je ons later alles. Nou ja, Louis dan. Ik ga het dadelijk van Eef horen'. 'Oh is dat zo'. 'Ja. Nou hup!'. We staan op en lopen richting de studio. Een man verteld Martijn dat hij nog een minuut heeft en nerveus springt hij van het ene been op het andere. Ik lach zacht en pak zijn hand. 'Je doet het vast geweldig, doe maar rustig'. 'Als jij het zegt moet ik het wel geloven hè?'. Ik knik hevig en Martijn geeft me een knuffel.

Precies op dat moment zegt dezelfde man dat hij nog dertig seconden heeft. 'Wens me succes!'. 'Succes!'. 'Nah, ik vind dit beter'. Martijn drukt zijn lippen kort op die van mij en rent dan on stage. Achter me hoor ik Janne juichend Louis vast pakken. In de war draai ik me om. 'Heeft hij net... huh?'.