LIFE HATES ME; MARTIN GARRIX✔ (Dutch)

30.

~Eefje~
Ik wordt wakker van een telefoon. Ik zucht en open mijn ogen. Naast me komt Janne ook recht zitten en pakt haar telefoon op. 'Hallo?... Sukkel! Waarom bel je me wakker?!... Ja ik weet dat het al twaalf uur is geweest, maar we zijn gisteren laat gaan slapen... Oké, ik kom eraan'. Ze hangt op en ik kijk haar vragend aan. 'Twee sukkels genaamd Louis en Martijn staan voor onze deur, maar we deden niet open dus toen werden ze bezorgt en belden ze me. Ik heb gezegd dat ik ze binnen zou laten als ze ontbijt hadden'. 'En..?'. 'Martijn is nu naar de subway om ontbijt te halen'. Ik grinnik. 'Als jij de deur open doet ga ik me even omkleden'. Janne knikt en ik loop naar mijn kamer. We waren gisteren op de bank in slaap gevallen, dus ja. Ik ren naar mijn kast en trek er snel een random setje uit. Daaronder aan trek ik mijn nikes aan. Snel doe ik mijn haar een beetje oke en loop ik weer naar beneden. 

Louis en Janne zitten al op de bank te kletsen. Net als ik de woonkamer in loop gaat de bel. 'Ik ga wel!'. Ik loop naar de voordeur en open deze. Daar staat Martijn met een wit tasje in zijn hand. Waarschijnlijk ons eten. 'Goedemorgen... of middag eigenlijk'. 'Hoi, kom binnen'. Ik doe een stapje opzij en laat Martijn binnen. Hij loopt meteen door naar de kamer. Ik sluit de voordeur en loop dan ook naar de woonkamer. 'Dus toen maakte ik het uit' besluit Janne haar verhaal. Louis mond valt open. 'Hij ging met twee meisjes tegelijk?!'. Janne zucht en knikt. 'Ahw! Kom hier!'. Louis opent zijn armen en Janne geeft hem een knuffel. Ik glimlach en Martijn maakt een hartje met zijn handen. Louis ziet het en rolt zijn ogen. Ik pers mijn lippen op elkaar om niet te lachen en Janne trekt weer terug. 'Bedankt, vinden jullie het erg als ik me even ga omkleden?'. 'Nee hoor, we zien je zo wel weer. Maar ik begin wel vast met eten!'. Janne lacht en knikt. 'Prima. Ik denk ook niet dat je anders nog lang leeft'. 

Janne loopt naar boven en ik plof tussen de jongens op de bank. 'Dus, wat hebben we voor eten?!'. Martijn en Louis lachen en Martijn maakt de plastic zak open. 'Ik heb voor jullie beide gewoon een random broodje gehaald bij de subway, en voor beide een warme chocomel van de starbucks'. 'Yes! Dankje!'. Ik pak het eten en drinken van Martijn aan en begin te eten. 'Ey maar jullie zijn wel echt twee kleuters hoor' grinnikt Louis. Martijn en ik beginnen te lachen en Louis rolt weer met zijn ogen. 'Jij en Janne zijn anders wel couple goals hoor'. 'EEF! DAT HOORDE IK!' roep Janne vanaf de trap. 'O, ze is terug' grinnik ik. Martijn lacht ook en Janne loopt de kamer weer in. 'Het is letterlijk een/twee dagen uit met Alex oké?'. 'Ja, maar ik heb toch gezegd dat ik Janis altijd al beter vond?!'. Janne rolt lachend haar ogen en gaat ook bij ons zitten. Martijn geeft haar haar eten en Janne kijkt naar mij. 'Wat heb je voor drinken mee genomen?'. 'Gewoon warme chocomel. hoezo?'. 'Dan ben ik straks weg! Die daar heeft gister ook heel veel suiker op, dus binnen nu en een half uur is ze een heuse stuiterbal!'. Ik kijk Janne nep-beledigt aan. 'Nou dankjewel!'. De rest lacht en ik eet verder. 'Nou, dan denk ik dat ik hier vanmiddag ook niet blijf. We zijn namelijk thuis om te rusten!' zucht Louis overdreven. Ik grinnik kort. 'Nou, dan weet ik het goed gemaakt. Jullie gaan zijn tweeën iets leuks, doen. Dan houd ik Eef wel bezig' zegt Martijn. Louis en Janne kijken elkaar aan en knikken. 'Prima'. 

Zo gezegd zo gedaan. Na het eten vertrekken Janne en Louis naar een gezellig cafeetje hier in de buurt om bij te kunnen kletsen en blijven Martijn en ik achter in ons appartement. 'Dus, hoe wilde je me gaan bezig houden?'. 'Nou, aangezien je nu al aan het stuiteren bent, had ik bedacht te doen wat ik altijd doe als ik rustig wil worden'. 'En dat is?'. 'Hardlopen!'. 'Oké... Maar je hebt geen hardloopspullen bij?'. Martijn lacht en haalt een joggingsbroek uit het plastic tasje. 'Ik  dacht, als we hier lang blijven kan ik deze aan doen, dus die komt nu wel van pas'. 'Oké, en je shirt?'. 'Het is warm buiten, een shirt is niet per se nodig'. 'Oké. Als jij de dan hier even omkleed, kleed ik me boven even om'. 'Prima, ik zie je zo wel'. 

~Martijn~
Na ongeveer vijf minuutjes wachten komt Eefje weer naar beneden. Ik moet zeggen dat ze er best goed uitziet. 'Blijf staan!'. Abrupt staat Eefje stil en kijkt ze me vragend aan. Ik maak grijnzend een foto van haar. 'Ey! Waar is dat voor nodig!'. 'Dat zie je nog wel!'. Eefje lacht en loopt weer verder. 'Zullen we gaan dan?'. 'Prima'. Ik pak mijn telefoon en Eefje pakt de sleutels van het appartement. Daarna lopen we samen naar buiten. 

'Hoe gaat het met je ouders eigenlijk?' begint Eefje een gesprek tijdens het rennen. 'Goed, ik ben gisteren bij ze op bezoek geweest. Eerst heb ik ze alles verteld over de tour. En ja... daarna heeft Laura me half gedwongen me alles te vertellen over wat er met jou gebeurd was en zo. Ze heeft trouwens m'n telefoon gejat en jouw nummer in haar telefoon gezet, dus als je opeens random gebeld word is het Laura denk ik'. Ik schiet in de lach. 'Totaal niet creepy of zo'. 'Laura kan soms een beetje stalkerig zijn met nieuwe vrienden die... nou ja... een meisje zijn'. Ik knik lachend. 'Oké, maar het gaat goed met ze kan ik hieruit opmaken'. 'Ja, het gaat goed met ze'. 'Mooi. Nou, vertel mij ook eens over je tour!'. 'Jij weet bijna alles al'. 'Maakt niet uit, vertel gewoon'. 'Oké',