LIFE HATES ME; MARTIN GARRIX✔ (Dutch)

10

~Eefje~
Met mijn capuchon over mijn hoofd loop ik de school binnen. Ik kijk niemand aan, maar voel iedereen naar mij kijken. Ik val ook totaal niet op met mijn knalrode hoodie. Ik trek de capuchon nog verder over mijn gezicht en zet mijn muziek een stukje harder. Dan loop ik naar het lokaal van de examens en ga op mijn vaste plek zitten. Ik pak mijn boek en probeer nog even te leren. Naast me neemt Janne plaats. 

'Hey Eef'. Ik negeer haar. 'Ik weet dat je boos bent en het is totaal terecht. Ik wilde gewoon sorry zeggen voor gisteren. Ik had al met Bo afgesproken en je weet hoe slecht ik ben in nee zeggen. Toen ik je weg zag lopen wilde ik achter je aan gaan, maar Bo hield me tegen. Toen pas zag ik wat Bo allemaal met me deed. Ik voel me zo schuldig!'. Tranen wellen weer op in mijn ogen bij de gedachte aan gisteren. Ik doe mijn oortjes uit en zeg niks. 'Ik vergeef je, ik kan niet boos op je blijven!' fluister ik naar haar, zonder van mijn tafel op te kijken. 'Dankje Dankje dankje!'. Ze slaat haar armen om me heen en ik glimlach. 'Eef'. 'Wat?'. 'Waarom kijk je me niet aan?'. Voorzichtig kijk ik naar Janne en gelijk slaat ze een hand voor der mond. 'Eef?! Wie heeft dit gedaan?'. Ik haal mijn schouders op. 'Is niet belangrijk'. 'natuurlijk is het belangrijk! Iemand een blauw oog en een snee op je wang geven is niet niks!' fluister roept ze. Ik zucht en kijk weer naar beneden. Voorzichtig pakt Janne mijn kaak vast. 'Eef, wie heeft dit gedaan?'. 'Mijn vader' fluister ik haast onhoorbaar. 'Dit moet je echt aangeven bij de politie, dit is kindermishandeling!'. 'Ik durf niet! Dadelijk wordt het nog erger! Ik ben blij als we overmorgen in ons nieuwe appartement kunnen!'. 'We kunnen ook vanmiddag al intrekken? Ik bedoel, alle spullen staan er al en ik laat je zo echt niet meer naar huis gaan!'. Ik kijk Jamie dankbaar aan. 'Als dat zou kunnen graag'. 'Dat is dan geregeld, vanmiddag wonen wij in ons appartement. Nou! Succes met het maken van je examen!'. 'Bedankt! Jij ook'. 

~

'S avonds zitten Janne en ik rond 20:00 uur met ons eten op de bank. 'Eindelijk klaar met uitpakken' zucht Janne. Ik lach. 'Dan had je maar niet zoveel mee moeten nemen!'. ' Maar eigenlijk was alles wat ik had wel belangrijk!'. Ik kijk haar droog aan. 'Dus als ik je kattenplaatjes weg zou gooien zou je hier dood neervallen?'. 'Nee, maar... nee'. We schieten in de lach en eten ons eten. 'Heb je het Martijn eigenlijk al verteld?'. Ik kijk haar vragend aan. 'Van je gezicht'. Ik schud mijn hoofd. 'Ik wil hem niet bezorgd maken. Hij heeft al genoeg stress met zijn tour die binnenkort begint'. 'Hij is een van je beste vrienden, hij heeft het recht om dit te weten'. Ik zucht. 'Maar hij gaat schrikken'. 'Laten we hem gewoon facetimen. Dan via mijn telefoon, want dan verwacht hij niks'. Ik knik en Janne belt. 'Hey Janne!' komt de vrolijke stem van Louis door de telefoon. 'Hey Lou, is Martijn toevallig in de buurt?'. 'Ja hij is in de studio een moment'. Louis loopt naar de studio. 'Martijn! Janne facetimet voor jou'. 'Ik ga wel even drinken halen' fluister ik naar Janne. Ze knikt en ik haal twee glazen cola.

'Dus dat was mijn update van vandaag'. 'Aha, en is Eef daar ook ergens?'. 'Ja, die is even drinken halen, maar waarschijnlijk kon ze het niet vinden' lacht Janne, als ze mij na 10 minuten binnen ziet komen met 2 glazen cola. Ik kijk haar droog aan en trek de capuchon iets verder over mijn ogen. Ik zet het dienblad neer en ga naast Janne op de bank zitten. 'Hey Eef!' zegt Louis vrolijk. 'Hallo vrolijke konijnenkeutel'. Louis kijkt me nep beledigd aan en Janne grinnikt. 'Waarom heb je die capuchon zover over je hoofd?' vraagt Martijn. Ik kijk naar Janne. Ze kijkt me bemoedigend aan. 'Schrik niet alstublieft' fluister ik, terwijl ik de capuchon langzaam af doe. Ik kijk voorzichtig naar Louis en Martijn, die allebei een geschrokken reactie geven. 'Het is al minder erg als vanmorgen. De schoolzuster heeft mijn snee gehecht en het blauwe is ook al wat weggetrokken'. 'Eef, zeg me alstublieft dat je vader dit niet gedaan heeft en dat ik me dit gewoon verbeeld' fluistert Martijn. Ik schud zacht mijn hoofd. 'Wacht.. hoe weet je dat haar vader dat heeft gedaan?' vraagt Janne niet begrijpend. 'Ik heb hem verteld over thuis'.  Janne knikt en ik kijk schuldig naar beneden. 'Eef?'. Ik kijk Louis vragend aan. 'Ben je al naar de politie gegaan? Dit moet je echt aangeven!'. 'Nee, maar als hij erachter komt dat ik hem heb aangegeven vermoord hij me letterlijk en figuurlijk!'. 'Maar je moet hier toch iets tegen doen?'. Ik zucht. 'Ik weet het niet'. 'Wij kunnen het ook voor je doen?'. Ik haal mijn schouders op. 'Doe maar' zegt Janne. Martijn doet wat met zijn telefoon en zet hem dan terug. 'Dan gaan we nu meteen. We zien jullie later wel!'. Hij hangt op en verbaasd kijk ik Janne aan. Janne kijkt mij ook aan en we schieten in de lach. 'Zullen we nog maar even gaan leren dan?'. Ik knik en we pakken onze boeken voor de laatste paar examens.