LIFE HATES ME; MARTIN GARRIX✔ (Dutch)

34.

~Eefje~
Janne en ik staan voor ons appartement te wachten op de jongens. Louis heeft net een berichtje gestuurd dat ze onderweg waren dus ze zullen er zo wel zijn. Menno en Daniel zien we pas op het vliegveld zelf. We vertrekken vanavond naar Amerika met het team. Gister heeft Martijn bekend gemaakt dat we mee gaan. Heel mijn instagram ontplofte waardoor ik mijn telefoon een uur niet heb kunnen gebruiken.

Een zwarte auto stopt voor ons en Martijn en Louis stappen uit. 'Goedemiddag! U had een taxi service besteld?' zegt Louis droog. We schieten in de lach en lopen naar ze toe. 'Hoi!' lach ik. 'Hey! Zin in?'. Martijn neemt mijn koffer aan en legt hem in de achterbak. Louis doet hetzelfde met Janne's koffer. 'Ja hoor, beetje zenuwachtig'. 'Waarvoor'. 'Daniel duh!  Ze heeft het er al de hele dag over hun meeting vandaag' zucht Janne dramatisch. 'He! Zo erg was het niet'. Ik geef Janne een voorzichtig duwtje. 'Echt wel! Je ging echt zo van..'. 

~Louis~
Terwijl de meiden verder kibbelen kijk ik naar Martijn. Hij kijkt een beetje jaloers naar Eefje. Ik lach en geef hem een duwtje. 'Ben je bang voor concurrentie?'.  Martijn lacht en schud zijn hoofd. Als de meiden klaar zijn stappen we in. Ik rijd, Martijn zit naast mij en achterin zitten de meiden. 'Nou, let's go!'. 

~Eefje~

Op het vliegveld aangekomen trekken Janne en ik ons mooie vest weer aan. 'Hebben jullie die nog?'. 'Ja natuurlijk! Weet je hoe fijn deze vesten zijn!'. 'Nee, ik draag er zelf de hele maand al een maar ik weet niet hoe fijn ze zijn' lacht Louis sarcastisch. Janne rolt haar ogen en ik grinnik. Ondertussen is Martijn al uitgestapt en houd de deur voor ons open. Janne stapt eerst uit en ik daarna. Als we buiten staan komen er meteen security mensen naar ons toe. 'Meneer en Mevrouw Garritsen en hun vrienden, ik ben Toby' stelt de man voor mij zich voor. Ik kijk hem raar aan. Dan draai ik me om naar Louis. 'LOUIS! WAT HEB JE GEDAAN!'. Louis en Janne schieten in de lach, net zoals de man naast Toby. Hij legt zijn hand op Toby's schouder, die ontdekt heeft wat hij zojuist verkeerd heeft gezegd. De man stapt naar voren en ik nu herken ik hem. 'Cody!'. Ik geef hem een knuffel en Cody lacht. 'Kunnen we dit onderweg doen? Anders missen we Menno en Daniel dadelijk!' lacht Cody. We knikken en lopen achter hem aan naar binnen. 

'Dus, hoe gaat het leven?'. We staan met zijn zessen bij de afgesproken plek te wachten op Menno en Daniel.  Als zij er straks zijn verzamelen we met heel het team bij de goede gate. 'Nou, waarschijnlijk heb je het wel gehoord, maar ik was bijna dood'. Cody knikt. 'En ja, dat was mijn leven...'. We kijken met zijn allen naar Janne. 'Oh uh... Ik had een vriendje, maar hij ging vreemd en toen heeft Eef me opgevrolijkt. Dat was het wel'. Cody knikt en ik zie twee rode sweaters onze kant op komen. 'Volgens mij zie ik ze'. Als ze wat dichter bij zijn zien we dat het inderdaad Menno en Daniel zijn. 'DANIEL!' roep ik blij en ik ren op hem af. Daniel opent zijn armen en ik spring er in. 'Hi!'. We schieten in de lach en Daniel zet me neer. Dan geef ik ook Menno een knuffel en lopen we door naar de douane. 

'Ik ga niet eerst!' zeg ik, als we onze koffers moeten inleveren. 'Waarom niet?' lacht Cody. 'Nou, dan zul je zien dat ik straks mijn koffer kwijt ben'. Iedereen kijkt me raar aan en Janne lacht. 'Laat Eef maar, dat is haar rare bijgeloof'. Iedereen haalt zijn schouders op en Louis levert zijn koffer in. Daarna levert Janne hem in en ik na Janne. 'Nou, alleen nog door die poortjes en dan kunnen we iets eten!'. We lopen naar de poortjes en ik doe mijn rugzak, telefoon en enkelbandje in zo'n bak. Dan loop ik de bodyscan of hoe dat ook heet. Een man zegt dat ik er in mag gaan staan en de scan begint. Het lampje blijft groen en ik mag er weer uit. Achter mij stap Martijn er in. Ook bij hem gaat alles goed. Na Martijn komt Daniel. Bij hem begint het ding te piepen. Daniel wordt eruit gehaald door een van de mannen en hij wordt gefouilleerd. Daniel zegt iets tegen de man en mag dan doorlopen. Ik trek een wenkbrauw naar hem op. 'Wat heb je tegen die man gezegd?'. 'Ik heb hem omgekocht' lacht Daniel. Mijn mond valt open. 'Echt?!'. 'Nee natuurlijk niet! Ik heb hem uitgelegd dat ik een navelpiercing had!'. Ik zucht opgelucht en Martijn schiet in de lach. 'Jij bent echt een kneus'. 'Hé! Dat is mijn woordje!'. 

De rest is inmiddels ook al bij ons komen staan en we lopen naar de goede gate. Daar aangekomen zie ik allemaal mensen met zwarte "crew" vesten. Ik schiet in de lach bij het aanzicht. Een paar mensen kijken om en ik zie Watse zwaaien. Hij staat te praten met een vrouw en we lopen naar ze toe. 'Hey Watse!' zeg ik vrolijk. 'Hey Eefje! Wat ben je weer lekker vrolijk' lacht Watse. Ik geef hem een knuffel. 'Dag jongens!'. 'Euhum!'. 'Oh! Hey Janne!'. Janne geeft Watse ook een knuffel en de mevrouw naast Watse begint tegen ons te praten. 'Dus, jij bent de Eefje waar Martijn zo vaak over praat?'. Ik kijk vragend naar Martijn en hij wordt een beetje rood.  Ik schiet in de lach en haal mijn schouders op. 'Ik denk het wel'. 'Ik heb zoveel over je gehoord!'. Ik glimlach en ze steekt haar hand uit. 'Leonie, de styliste van Martijn'. 'Oh, aangenaam'.