LIFE HATES ME; MARTIN GARRIX✔ (Dutch)

45.

~Eefje~

 'Dus, hoe gaat het met Janis?'. Ik zit samen met Janne op onze hotel kamer. De jongens hadden een spoedvergadering en Daniel is zijn moeder aan het bellen. 'Mwa, niet heel bijzonder'. Janne ontwijkt enig oogcontact en ik trek een wenkbrauw op. 'Je liegt, vertel op!'. Janne wordt rood en ik lach. 'We hebben misschien of misschien niet gekust'. 'Yeeee! Wanneer?! Hoe was het!'. Janne wordt rood en doet net haar mond open om iets te zeggen als Martijn binnen komt. 'Hey kinders, de vergadering is afgelopen. Ik verveel me dus ik steel Eef van je'. Martijn tilt me op en hijst me in zijn nek. 'Ah! Tijn zet me neer!'. 'Neh. doei Janne!'. Janne lacht en zwaait. 'Je verteld het me later toch wel!'. 

Martijn loopt de kamer uit en loopt de gang door. Aan het einde van de gang kijkt Cody ons lachend aan. 'Lach me niet uit!'. 'Sorry Eefje, maar dit blijft grappig!'. 'Dit gebeurd minimaal twee keer in de week!'. 'Daarom'. Ik rol mijn ogen en Martijn opent een deur. 'Oké nu ga ik je wel neer zetten want nu moeten we een trap op'. 'Waar gaan we heen man?'. 'Het dak, waar wil je anders heen met een trap op de bovenste verdieping?'. Martijn lacht en we lopen de trap op. Ik duw een luik open en er verschijnt een plat breed dak. Ik stap erop en kijk Martijn vragend aan. 'En nu?'. 'Uitzicht kijken en praten'. 'Daar kan ik wel mee leven'. Martijn trekt me mee naar de rand en samen kijken we uit over de lichtjes van New York. 

'Dus, waar wil je over praten?'. 'Instagram'. 'Instagram?'. 'Ja, over het hele "geen comments" ding'. Ik zucht en steun mijn ellebogen op de rand. 'Ik vraag me gewoon af waarom'. 'Waarom denk je?'. 'Ik heb serieus geen idee'. 'Zie jij al die haat dan niet?'. 'Welke haat'. 'Oh ik had echt gehoopt dat het vliegtuig zo crashen en dat jij de enige dode was. Janne is veel beter af zonder jou. Waarom ben je überhaupt vrienden met hun, zij zijn veel te goed voor je. Je bent echt een slet. Kill yourself already please. Martijn is niet echt bevriend met jou, hij faked het gewoon... Nee joh, totaal geen haat'. Martijn kijkt me verbaasd aan en ik kijk de andere kant op. 'Oh, wauw. Ik wist niet eens dat dat allemaal gezegd werd. Waarom had je dat niet gewoon tegen me verteld? Misschien had ik er iets aan kunnen doen'. 'Dat heeft toch geen nut, dan weten ze dat het me raakt en wordt het alleen maar erger'. Martijn zucht en leunt tegen de rand aan. 'Er zal toch wel iets aan te doen zijn?'. 'Nee Martijn, vergeet het nou maar gewoon!'. 'Je zit er toch mee? Hoe kan ik dat dan vergeten! Ik ga dit niet gewoon negeren Eefje!'. 'Nou misschien moet je dat wel doen!'. 'En waarom zou ik?'. 'Omdat ik het zeg!'. 

Martijn en ik staan nu boos tegenover elkaar naar elkaar te schreeuwen. Alle opgekropte woede van de afgelopen weken komt nu omhoog en ik heb geen zin het te stoppen. Boos kijk ik Martijn aan. 'Jij bent echt kinderachtig, ik probeer alleen te helpen Eefje!'. 'Ik wil helemaal geen hulp! Snap dat dan!'. 'Nou dan niet! Dan zoek je het zelf maar uit met al je haat. Jezus man!'. Zonder dat ik het door heb hef ik mijn hand op en geef ik Martijn een flinke bitchclap. Het was zo spontaan dat we er beide van schrikken. Martijns geschrokken uitdrukking veranderd al snel weer naar boos en hij voelt aan zijn wang. 'Bedankt, ik weet ook weer waar ik sta'. 

Boos draait hij zich om en loopt hij naar het luik. 'MARTIJN! KOM TERUG! SORRY!'. Martijn gunt me geen blik waardig en stormt boos de trap af. Tranen beginnen over mijn wangen te lopen en ik zak tegen een van de grote schoorstenen naar beneden. Mijn knieën trek ik op en zachtjes begin ik te huilen. 

Great.
Weer wat verpest.

Ik kan ook helemaal niks goed doen hè?

Ik hoor het geluid van voetstappen op de trap en zet mijn capuchon op zodat mijn gezicht niet meteen te zien is. 'Eefje?'. Cody's hoofd komt door het luik omhoog. 'Eefje?'. 'Hier'. Cody kijkt me aan en komt dan naar me toe. Hij gaat naast me zitten en trekt me in zijn armen. 'Hey meis. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar het komt wel goed. Martijn draait wel weer bij'. Ik schud mijn hoofd en de tranen komen nu sneller. 'H-het is niet-t zijn schuld. I-ik kan echt niks'. 'Shhh, wat is er gebeurd?'. 'Ik... hij... we... we hadden ruzie over iets stoms en toen sloeg ik hem. M-maar het was echt niet expres! En nu is hij super boos op me en heb ik alles verpest'. Ik begin weer te huilen en Cody wrijft over mijn rug. 'Oh meisje toch. Kom hier'. Ik kruip bij Cody op schoot en verstop mijn hoofd in zijn nekholte. Hij slaat zijn armen om me heen en beweegt zachtjes heen en weer. 'Shhs. Het komt echt wel goed'. 'En wat nu als het niet goed komt?'. 'Laten we iets afspreken. Vanavond blijf je gewoon lekker hier, vraag je Janne om samen een filmavond te houden of zo, dan ga je slapen en dan zien we morgen wel weer verder. Oké?'.  Ik knik en veeg mijn tranen weg met mijn mouw. 'Nou laten we naar binnen, het is hier ijskoud!'. Ik grinnik en sta op. Als ik sta help ik Cody omhoog en lopen we samen naar binnen. 

Op mijn kamer legt Cody kort uit aan Janne wat er aan de hand is en gaat dan weg om even later terug te komen met een bak ijs. Janne en ik kruipen samen in mijn bed en Janne start Netflix op op mijn laptop. 'Dus, wat wil je kijken?'. 'Ik heb echt zin om te huilen'. 'A dog's purpose dus'. We lachen en Janne zet de film aan. 'Weet je zeker dat je niet naar het concert wil?'. 'Eef, ik ga echt niet naar zijn concert als jullie ruzie hebben en ik ook hier kan zijn voor jou. Daarbij had ik vanavond sowieso geen zin om te gaan'. 'Hoezo niet?'. 'Het is voor ons gewoon steeds het zelfde en het werd een beetje saai'. 'Maar louis gaat ook!'. Janne lacht. 'Jij bent echt grappig'. 'Jullie hebben gekust!'. 'Dus? Dat betekend niet meteen dat we iets hebben!'. 'Dat betekend wel dat het de goede kant op gaat'. Ik wiebel mijn wenkbrauwen naar janne en we lachen. 'Kijk die film nou maar!'.