Bab 62 💐

6K 544 30
                                        

Disebabkan hal itu, sudah lebih seminggu kami tak bertegur. Aku kejar, dia larikan diri. Aku nak cakap, dia buat-buat sibuk. Hari ni, hujung minggu. Dia ada dekat rumah. Jadi aku nak ambil keputusan untuk pujuk buat kali terakhir. Kalau dia masih diam, aku akan buat keputusan. Aku akan undur diri.

Aku keluar tandas sambil mengelap muka. Hoseok masih tidur. Tapi posisinya membelakangkan aku. Entah kenapa, aku rasa nak menangis. Muka aku dah berbahang, nak menangis sangat-sangat.

Tahan, Nara. Jangan macam ni. Aku pujuk diri sendiri. Dengan langkah yang berhati-hati, aku ke katil. Aku panjat dan duduk. Perut aku dah tak boleh nak sorok. Aku baring pun dah nampak. 13 minggu dah.

"Awak... bangun. Dah pagi." Aku peluk Hoseok dari belakang. Telinganya aku tiup perlahan. Dia bergerak sedikit.

"Siapa ni?" Aku kaku. Dia tanya aku... siapa? Tergurisnya hati aku. Tak apa, Nara. Relaks. Jangan gabra. Jangan nangis.

"Sayalah, Nara."

"Jangan kacau sayalah. Saya nak tidur." Katanya. Dia tepis tangan aku agak kasar. Aku kemam bibir. Tahan air mata.

"Saya nak minta maaf sebab hal tu. Saya tahu saya salah, saya dah menyusahkan awak. Saya ni memang memyusahkan orang je. Asyik nak pengsan, nak sakit. Tak ada sesiapa yang saya boleh puaskan hati dia."

"Kalau awak nak tahu, saya masih sayangkan awak. Hati saya tak pernah bergalih langsung dari awak. Saya selesa bila awak ada dengan saya. Saya suka bila awak layan saya baik, awak layan saya elok walaupun dulu... saya diberi cinta palsu. Tapi, langkah kaki saya jadi pincang kalau awak macam ni. Sekalipun awak tak nak maafkan saya, awak benci saya, saya minta sangat tolonh tumpangkan saya dekat rumah ni sampai saya lahirkan."

Aku tarik nafas panjang. Air mata yang jatuh aku biarkan. Aku betul-betul sedih sebab terpaksa buat keputusan ni. Tapi untuk apa lagi aku bertahan kalau Hoseok sendiri dah tawar hati dengan aku?

"Lepas saya dah lahirkan anak awak, saya janji saya akan keluar dari rumah ni. Saya..." aku sembamkan muka pada lutut. Aku duduk jauh dari Hoseok. Di penjuru katil.

"Saya janji, lepas ni saya dah tak akan susahkan sesiapa termasuklah awak. Saya akan pergi jadi Nara yang dulu. Saya tak nak jadi Nara yang sekarang kalau hati saya selalu sedih dan teringatkan awak. Betul, saya akan pergi. Tentang anak, saya serahkan dekat awak. Saya tak akan jumpa anak kalau awak tak bagi izin. Saya janji tu semua. Saya janji." Aku terus atur pergerakan untuk turun dari katil lepas puas meluahkan. Tapi, pergerakan aku terus terhenti bila tubuh aku tiba-tiba dirangkul erat dari belakang. Aku terkejut.

"Sampai hati nak tinggal saya sendiri?" Aku ketap gigi. Tak nak menangis kuat.

"Sampai hati mummy nak tinggalkan daddy, baby? Dia nak tinggal kita." Tangan Hoseok mengusap perut aku. Aku terlepas esakan. Menggigil tubuh aku kerana menangis. Aku sedih sangat.

"Saya saja nak menguji awak, Nara. Sejauh mana awak mampu pujuk saya. Tapi lepas awak cakap macam tu, saya rasa menyesal sebab buat awak menangis teruk macam ni. Jangan tinggalkan saya." Tubuh aku dipusingkan. Aku teresak-esak. Hoseok senyum, pujuk. Aku menunduk. Tapi dia dongakkan muka aku. Tanpa amaran, dia kucup aku.

Esakan aku bersembunyi disebalik ciuman itu. Dia tarik aku rapat ke arahnya. Aku pegang lengan Hoseok, meminta kekuatan yang ada.

"Kenapa nak tinggalkan saya?" Soalnya. Dahi kami bersatu. Aku tarik nafas. Cuba meredakan tangis yang menjadi-jadi.

"Sebab.. saya menyusahkan awak."

"Tak, sayang. Tak..."

"Awak yang cakap hari tu. Tak apalah, Hoseok. Saya tahu awak banyak tanggungjawab nak kena buat, tak boleh nak layan saya sentiasa. Saya sedar siapa saya pada awak."

"Hei.. sorry. I'm so sorry with that. Masa tu saya marah, semua benda saya terlepas cakap."

"Tapi betulkan? Marah tu jujur, Hoseok. Saya..." sekali lagi aku menerima tekanan bibirnya pada bibir aku. Aku pejamkan mata. Rindunya...

"Tak, tak betul. Semua tu tipu, sayang. Tipu je. Tolonglah, jangan macam ni. Saya maafkan awak." Kata Hoseok. Aku dipeluk erat. Berlagu tangisan aku. Asyik mengalir air mata tak mahu berhenti.

Belakang aku diusap-usap, mahu meredakan tangisan yang aku rasa sangat memenatkan. Aku susun nafas, seka air mata dan pejam mata. Penat.

"I'm sorry, I'm sorry, I'm sorry." Tak henti-henti perkataan maaf terlafaz. Aku diam. Aku masih pejam mata. Aku tak nak lepaskan pelukan ni lagi. Aku masih nak melepaskan rindu yang aku tanggung selama seminggu lebih ni.

Aku sangkakan hari ni aku dah tak boleh peluk Hoseok. Rupa-rupanya aku silap. Aku masih dapat memeluknya. Lebih erat, rapat dan hangat.

Betullah, cinta itu memilukan. Tapi bahagianya, hanya orang yang terpilih sahaja yang akan rasa.

[COMPLETED] Fake Love 거짓된 사랑 (J-Hope BTS)Where stories live. Discover now