Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 3.1

De aandacht van Elliot trekken is makkelijker gezegd dan gedaan en dat is iets waar het gezelschap al snel achter komt.

'Kunnen we geen briefje naar hem sturen?' oppert Dante.

'We weten niet waar hij woont,' zegt Daila.

'Is er geen speciale Elliot-brievenbus?' vraagt hij.

Daila schudt haar hoofd. Terwijl Gaby het niet leuk vindt dat ze nu al vastlopen, is haar vriendin opgelucht. Op deze manier zal de zoektocht naar de legende misschien toch niet doorgaan.

'Maar er moet toch een manier zijn om contact met hem te zoeken?' vraagt Dante. 'Is er niet iets uit het verhaal dat jullie vergeten zijn te vertellen?' Hij neemt een slok van zijn koffie die hij in de tussentijd van Daila had gekregen terwijl hij zichzelf nog meer tijd geeft om na te denken.

'Het verhaal is niet langer dan dat,' zegt Daila. 'Als het überhaupt al waargebeurd is.'

'Het is echt gebeurd!' zegt Gaby. Ze had gehoopt dat ze het daar inmiddels al over eens waren, maar het frustreert haar dat haar vriendin er nog steeds niet van overtuigd lijkt te zijn.

'Er moet toch een manier zijn om Elliot te bereiken?' vraagt Dante. Hij staart naar een witte muur waar een foto van Gaby en Finn hangt terwijl hij zijn gedachten hardop uitspreekt. 'Hij moet op de een of andere manier naar ons toe komen.'

Gaby's ogen schieten wijd open. 'Dat is het!' zegt ze.

'Wat is het?' vraagt Daila verbaasd.

Ook Dante draagt een vreemde blik op zijn gezicht, zich er niet bewust van zijnde dat hij zojuist een doorbraak mogelijk maakte.

'Elliot moet naar ons toe komen,' zegt Gaby terwijl ze de woorden van Dante herhaalt, maar ieder woord benadrukt.

'Dat proberen we toch al de hele tijd, of niet?' vraagt Dante.

'Nee, wij zijn hem aan het zoeken,' zegt Gaby. 'We denken aan manieren waarop wij bij hem kunnen komen, maar zo werkt het niet – hij moet naar ons toe komen!'

Daila trekt twijfelachtig haar wenkbrauwen op. 'Dus... Je wilt zeggen dat we moeten wachten?'

Gaby schudt haar hoofd. 'Nee, natuurlijk niet,' zegt ze. Ze weet van zichzelf dat ze niet genoeg geduld heeft om te wachten op Elliot. 'We proberen wel zijn aandacht te trekken.'

Daila en Dante durven allebei niets te zeggen, maar wachten af tot Gaby nog meer zegt.

Gaby staat op van haar plaats, loopt om het bijzettafeltje heen en zegt: 'We laten hem naar ons toe komen.'

✍︎

Daila en Dante begrepen weinig van wat Gaby bedoelde, maar Gaby had hen het hele plan uitgelegd in de auto. Ze zouden naar het strand gaan, wat niet ver bij Kleindorp vandaan lag, en daar Elliots naam in het zand tekenen.

Daila vroeg gelijk: 'Waarom?' Ze snapte niet hoe dat zou werken.

'Elliot ziet alles,' zei Gaby met een veelbetekenende blik. Dante had geknikt. 'Dit zal hij dus ook zien...'

'En dan weet hij dat we naar hem op zoek zijn,' zei Dante. Er verscheen een grote lach op zijn gezicht en hij klapte in zijn handen. Het enthousiasme bij Daila ontbrak nog, maar Gaby had ook niet anders verwacht.

'Het zal niet lang duren,' had Gaby Dante nog verzekerd toen hij als laatste bezwaar nog riep dat hij terug moest naar zijn werk en vroeg of ze het nog niet een andere keer konden doen. Dat stelde hem gerust.

Dus zitten ze in de auto op weg naar het strand, een rit van tien minuten, waarna ze verwelkomd worden door een frisse bries en een zoute lucht. De kleine zintuiglijke waarneming brengt Gaby terug naar het verleden en de momenten die ze hier met Finn en haar tante Evelien heeft doorgebracht en de herinnering bezorgt haar een steek in het hart. Zo snel als de herinnering kwam, wuift ze hem weg. Ze heeft geen tijd om herinneringen op te halen en dat is ook niet waarvoor ze hier gekomen is; dit is de plek waar ze Elliot gaat vinden.

Of waar Elliot hen gaat vinden.

'Dus hier gaat het gebeuren?' zegt Dante. Hij wipt van zijn hakken naar zijn tenen terwijl hij de omgeving in zich opneemt. De lach op zijn gezicht lijkt alleen maar te groeien als hij zich meer begint te beseffen dat ze het mysterie Elliot gaan ontrafelen en zijn politiehart begint sneller te kloppen. Finn is hij inmiddels alweer vergeten.

Gaby haalt haar schouders op. 'Hopelijk,' zegt ze. 'Ik zou niet weten waarom het niet zou werken.' Er zijn natuurlijk een heleboel manieren waarop het niet zou kunnen werken – er is geen enkele garantie dat het uit de duim gezogen plan wél zou werken – maar dat wil Gaby niet horen. 'We volgen gewoon het plan en dan wachten we af.'

Daila volgt Gaby en Dante die voor haar uit door het zand lopen, maar kijkt ondertussen om zich heen. Ze kijkt er niet naar uit om letters in het zand te tekenen, maar het is voor haar niet erg om een middag op het strand door te brengen. Ondanks dat het midden september is, zijn er vandaag maar weinig bezoekers vanwege het frisse weer en hebben Gaby, Dante en Daila het strand voor zichzelf. Misschien kunnen ze straks nog even wat te drinken halen in het strandhuis, bedenkt Daila zich, om bij te komen van deze dag.

'Moeten we echt zo ver lopen?' vraagt Dante. Hij sloft door het zand en schopt de korrels omhoog.

'Dit zand is veel te los,' zegt Gaby. 'We hebben het zand iets verderop nodig om goed te kunnen tekenen.' In het losse zand zal de tekst snel verdwijnen, weet ze. Ze hoopt natuurlijk dat Elliot gelijk op hen af zal stappen zodra de naam in de grond gekerfd staat, maar ze weet dat hij misschien iets langer de tijd nodig heeft of hun tekening niet meteen zal zien. In dat geval is het nodig dat het brandmerk dat ze achterlaten in het zand nog een paar dagen te zien blijft.

'Mijn schoenen zitten vol zand,' zegt Daila. Ze schudt met haar benen in een poging het zand uit haar schoenen te kloppen.

'Dan doe je ze uit,' zingt Gaby vrolijk.

'Het is koud.' Daila slaat haar armen over elkaar, zowel om haar ontevredenheid te uiten als om haar lichaam op te warmen. De gure wind heeft in deze omgeving vrij spel.

'Dan moet je huppelen,' zegt Gaby, en ze doet het voor. 'Daar krijg je het warm van!'

Daila schudt haar hoofd. 'Ik ga mezelf niet voor schut zetten.'

Gaby haalt onverschillig haar schouders op. 'Dan moet je niet zoveel zeuren.'

Daila rolt enkel met haar ogen. Ze had verwacht dat Gaby vandaag minder blij zou zijn, maar sinds ze het idee heeft gekregen om Elliot te zoeken, is er niets anders dan pretoogjes en een glimlach te zien. Misschien heb ik het daarom ook wel verkeerd gezegd toen ik jullie vertelde dat het een duistere dag was; het is namelijk ook het begin van een avontuur dat veel vurigheid teweeg brengt in Gaby. Ze weet dan ook nog niet wat haar staat te gebeuren.