🏆 WATTY WINNAAR 2020 MYSTERY/THRILLER 🏆
Gaby van der Hei is tevreden met haar leven. Ze heeft dan wel geen vader meer, maar daar kan ze mee leven. Dat haar moeder in de gevangenis zit voor zijn moord, doet haar niets.
Maar als ze ook haar broer, d...
Het was Gaby nog niet eerder gelukt zich ertoe te zetten om het boekje open te slaan, maar ze weet dat ze geen andere keuze heeft en dat het een keer moet gebeuren – dus hoe eerder, hoe beter. Dan is het maar achter de rug, denkt ze bij zichzelf. Haar handen pakken ze flinterdunne bladzijde vast en ze ziet dat het papier met haar meetrilt.
De getallen die haar aanstaren vanaf het wit belijnde papier weerspiegelen in welke periode het dagboek is geschreven. Wat de zes achter de twee data betekent, weet Gaby niet, maar ze kan zich niet bedenken waarom dat belangrijk is – al snapt ze überhaupt niet waarom Elliot wil dat ze het dagboek van haar oma leest. Het enige dat ze weet is dat als hij dat van haar wil, het niet veel goeds kan betekenen.
Daarom heeft ze een zwaar hart als ze de pagina omslaat en ze zich richt op de pagina daarna, die helemaal gevuld is met een dun, schuin handschrift gemaakt met blauwe pen. Haar oma's handschrift...
Maar wat ze er nog het vreemdst aan vindt, is dat ze het niet eens herkent.
28-1-2014
De zesde editie alweer. Het is me moeilijk voor te stellen dat ik al vijf van dit soort boekjes vol heb geschreven, maar ik vind het leuk om te doen. Het maakt de brei van mijn gedachten overzichtelijker en alleen het papier staat me toe om volledig eerlijk te zijn. Geen verborgen waarheden, geen gefluister. Een zuivere werkelijkheid, zo wit als het papier was voordat ik begon met schrijven.
De eerste alinea maakt al gelijk duidelijk wat het cijfer zes op het voorblad betekende – dat is in ieder geval één raadsel minder in Gaby's leven, dat op dit moment toch al uit een oneindige hoeveelheid vraagtekens lijkt te bestaan.
Ik heb zojuist met Evelien gesproken en iets wat ze zei zit me dwars. We waren aan het praten over van alles totdat het gesprek belandde op het onderwerp van de kinderen. Zelfs nu ze al zeven maanden niet meer bij haar wonen en haar alleen zien in de weekenden, lijkt het voor haar moeilijk te zijn om deze nieuwe vorm van leven te verwerken. En ik begrijp het: ze is een familiemens, ze hoort een groot gezin te hebben. Toen ze hoorde dat ze zelf geen kinderen kon krijgen, was dat een klap voor haar. Gaby en Finn vulden een leegte op in haar leven. Dat dat moest gebeuren in de omstandigheden waarin het deed, deed er even niet toe.
De verjaardag van de tweeling heeft ze gisteren voor het eerst alleen moeten vieren. Het was een dag met niet meer dan een uitgewisseld berichtje in plaats van het uitgebreide feest dat ze normaal vieren. Dit weekend zal Evelien de twee weer kunnen zien, maar het zal niet meer hetzelfde zijn als vroeger en die klap kwam hard aan.
Ik kan het me nog herinneren toen dat mij overkwam. Anne-Marie vertrok als eerste het huis uit en opeens voelde het alsof ze me niet meer nodig had. Het eerste jaar kwam ze nog geregeld terug en belden we elkaar nog weleens, maar het contact verwaterde al snel tot één bezoekje, misschien twee, per maand.
Gaby slaat de bladzijde om. In haar moeder is ze niet geïnteresseerd, dus begint ze de volgende pagina te lezen in de hoop dat daar iets beters te ontdekken valt. Maar ook daar valt haar oog op de naam Anne-Marie, dus ook die slaat ze over. Zo belandt ze bij een pagina die geschreven is op 13 februari 2014.
13-2-2014
Één groot nadeel nu de tweeling niet meer bij Evelien woont is dat zij weinig controle meer heeft over wat ze doen – hun goed recht, natuurlijk, maar vandaag heeft dat me de stuipen op het lijf gejaagd.
Ze hadden besloten om me spontaan een bezoekje te geven. Omdat ze me al zo lang niet meer gezien hadden, zeiden ze. Heel lief natuurlijk, maar ze hadden geen slechter moment kunnen kiezen! Uitgerekend nu ik en Elliot een week samen doorbrachten, besloten ze op te dagen. Ik schrok me rot toen de bel ging. Ik heb Elliot naar boven moeten sturen en Gaby en Finn moeten vermaken, maar de angst dat ze ook naar boven wilden wilde me niet loslaten. Stel dat ze Elliot zouden vinden?
Zonder dat Gaby het doorheeft, is haar mond licht opengevallen terwijl ze de pagina's leest. Elliot... Het staat er echt. Oma kende Elliot.
En dat niet alleen: ze had hem verborgen gehouden voor haar en Finn.
Vier uur later vertrokken ze. Ze hebben meegegeten – dat kon ik hen natuurlijk niet weigeren. Toen ze vertrokken waren, ben ik de trap op gelopen en heb Elliot een bord spaghetti gegeven, of wat er nog over was van die maaltijd. Al die tijd had hij niets kunnen eten of drinken en ik was te bang geweest om naar boven te gaan, bang dat de tweeling het verdacht zou vinden. Als ik geweten had dat ze zouden komen, had ik me misschien nog kunnen voorbereiden...
Maar hij klaagde niet. Toen ik hem weer zag, was hij bezig op de computer. We hebben het niet meer gehad over wat er gebeurd was of wat er had kunnen gebeuren.
In ieder geval, het is gelukt. Ze hebben het niet ontdekt en dat is beter zo.
Gaby probeert zich de dag voor de geest te halen. Dat is niet heel moeilijk: bezoekjes aan oma waren zeldzaam geweest. Maar het perspectief dat haar oma in dit dagboek schetst is heel anders dan hoe Gaby die dag beleefd heeft – waarschijnlijk was dat precies haar bedoeling geweest.
Het was een rustige periode geweest en zowel zij als Finn hadden een vrije middag toen Finn voorstelde om naar oma te gaan. Zo gezegd, zo gedaan: niet veel later zaten ze in Finns tweedehands auto – die trouwens geen radio of verwarming had en waarvan in het voorraam een barst zat die de laatste weken steeds meer was gaan groeien, maar Finn zag nog geen noodzaak om die te vervangen – om een rit van anderhalf uur richting oma te voltooien. Het was verschrikkelijk koud geweest, maar daar hadden ze alleen maar om gelachen. Ze hadden al vroeg in de rit afgesproken dat ze oma niet zouden opbellen; het moest een verrassing worden.
En een verrassing was het geweest. Dat blijkt wel uit de woorden van haar oma. Op het moment zelf had ze dat niet laten blijken, maar het had lang geduurd voordat ze de deur opendeed. Achteraf weet Gaby waarom dat was, maar op het moment zelf hadden zij en Finn gevreesd dat oma niet thuis was en dat hun verrassing was mislukt.
Ze slaakt een diepe zucht en gooit haar hoofd achterover. Eén dagboekfragment legt veel uit, maar laat tegelijkertijd veel andere vragen opkomen – en Gaby heeft nu nog maar twee dagboekbladzijden achter de rug. Ze heeft nog een heel dagboek om door te ploeteren.
Maar ze recht haar rug, slaat de pagina om en gaat verder met het lezen van oma's woorden.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Dit hoofdstuk heeft vier delen, dus vrijdag komt de volgende! Het dagboek zal dan nog meer geheimen onthullen...
