Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 21.3

Omdat ze haar blik weer afwendt, denkt Dante dat hij het verprutst heeft, maar op hetzelfde moment begint ze te praten. 'Het is gewoon... Er is iets gebeurd en...' Haar stem breekt. 'Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik voel me niet veilig thuis en ik weet niet hoe ik dat kan oplossen – hoe ik hém... Het moet anders, maar ik sta voor een muur en heb het idee dat ik geen kant op kan.'

'Wat is er gebeurd?' vraagt Dante bemoedigend.

'Eergisteren...' Daila perst haar lippen op elkaar terwijl ze op zoek is naar de woorden die de horror op de juiste manier kunnen uitdrukken. 'Kyle kwam onverwachts langs.'

'En Kyle is...?'

'Mijn ex.'

Hij slikt en knikt dan om haar het aanzetje te geven om door te praten.

'Hij stond voor de deur, wilde binnenkomen.' Haar hoofd is gebogen naar beneden en staren naar haar trillende handen die met een zilveren ring spelen. 'Ik had zijn berichten dagenlang genegeerd, omdat ik hoopte dat hij me dan niet meer lastig zou vallen, maar het zorgde er juist voor dat hij harder zijn best deed. Hij besloot dus zelfs langs te komen, omdat hij wilde weten waarom ik niet meer reageerde.'

Dan blijft het stil, alsof ze haar verhaal heeft afgesloten. 'En?' vraagt Dante. 'Waarom reageerde je niet meer?'

De ademteug die ze haalt is hoorbaar. 'Ik wilde – wíl – niets meer met hem te maken hebben. Ik dacht dat ik hem dat had verteld, maar...' Haar blonde haar valt als een gordijn om haar gezicht heen als ze haar hoofd nog verder laat zakken. 'Het was zo erg gisteren.' Haar stem beeft. 'Hij zette zijn voet tegen de deur en ik bleef duwen. En we schreeuwden, we schreeuwden zo veel. Hij vroeg me of ik hem een kans wilde geven, steeds opnieuw. Hem weer zien kostte me zo veel kracht en hij deed het voor alsof het mijn fout was...'

'Wat is jouw fout?'

'Dat het uitging, misschien, of dat ik koud was door hem niet opnieuw een kans te geven.'

Dante twijfelt met het stellen van zijn volgende vraag. 'Wat voor tweede kans zou je hem geven?'

'Hij wil weer samen zijn.' Het laatste woord is bijna onuitgesproken. 'Een relatie, bedoel ik dan.'

'En jij wilt dat niet?'

Ze schudt haar hoofd. 'De vorige keer... Het deed te veel pijn.'

Hij wil haar vragen waarom, maar de woorden komen al zo moeilijk voor Daila dat hij haar niet nog meer onder druk wil zetten.

Dat blijkt ook niet nodig te zijn. 'Hij had een ander,' zegt ze. 'Of anderen, zelfs: meerdere tegelijkertijd, terwijl wij samen waren. Hij vond het de normaalste zaak van de wereld. "Casual," noemde hij het.' Ze speelt met de ring die losjes aan het topje van haar vinger bungelt. 'Het was zelfs zo casual dat ik er zelf achter moest komen.'

Hij pakt haar hand vast en geeft een kneepje. Woorden heeft hij niet.

'Hij is niet veranderd.' Ze kijkt op en draait haar hoofd richting Dante. 'Zelfs nu hij terugkomt en vraagt om een tweede kans. Ik weet dat hij nog steeds omgaat met die andere meisjes, doet alsof onze relatie niets betekent, maar als ik het wil beëindigen, komt hij als een mak lammetje terug en zegt hij dat hij het anders gaat aanpakken.' Ze zucht diep. 'En ik wil hem nog geloven ook.'

Er gaan enkele stille seconden voorbij waarin ze alleen de wind horen.

'Het idee dat hij ieder moment weer aan mijn voordeur kan staan... Het bezorgt me de rillingen over mijn rug.' Terwijl ze de woorden uitspreekt, trilt haar onderlip ook. 'Ik wil dit niet nog een keer meemaken – het kostte me al mijn lichamelijke en mentale kracht om hem toen van mij af te houden. De tweede keer win ik die strijd niet.'

Hij slaat een arm om haar heen en dat is het moment dat de eerste traan ontsnapt aan Daila's oog, die zijn weg baant over haar wang in de richting van haar kaak in een bijna perfecte rechte lijn.

'Ik kon niet slapen vannacht,' geeft ze toe. Een snik onderbreekt haar woorden. 'Ik ben helemaal kapot – het is alsof er geen kracht meer in mij zit.' Ze gooit verslagen haar arm in de lucht. 'En dan komt Gaby met zo'n stom raadsel en ik wil blij voor haar zijn en haar helpen, maar ik kán het gewoon niet. Ik wil niet alleen thuis zitten, maar hier zijn laat mij ook niet beter voelen en ik weet niet meer wat ik moet doen.'

Dante voelt zich nu nog schuldiger dat hij gisteren de telefoon niet had opgenomen toen ze belde. Hij wist dat er iets aan de hand moest zijn, maar had prioriteit gegeven aan het gesprek met zijn moeder. Daar heeft hij, nu Daila huilend tegen zijn schouder leunt, spijt van.

'Je bent nu hier, oké?' zegt hij. 'Je hoeft niet bang te zijn dat hij komt opdagen.'

Hij voelt hoe ze schokkend adem haalt, alsof de tranen haar ervan weerhouden zuurstof op te nemen maar haar lichaam in gevecht gaat om meer van die levensstof te krijgen.

'Je hoeft niet bezig te zijn met dat raadsel – dat kan nog wel een dag of een week wachten. Het gaat nu om jou en wat we kunnen doen om jou een veilig gevoel te geven.' Dante is zelf verrast over zijn gebruik van het woord 'we', maar hij weet ook dat hij het precies zo bedoelde: ze staat hier niet alleen in. Hij wil haar helpen.

Terwijl haar hoofd nog steeds op zijn schouder ligt, knikt ze zacht. Hij hoort een snik.

Dat kleine geluidje doet zijn hart breken. Nog meer dan ooit is hij gemotiveerd om haar te helpen. 'We kunnen een contactverbod aanvragen,' probeert hij.

'Een contactverbod?'

'Dan mag hij jou niet meer aanspreken of in jouw buurt komen,' legt hij uit. 'En je mag vanavond bij mij slapen, als je je daardoor beter voelt. We kunnen ook beveiligingscamera's ophangen of een extra–'

Ze vouwt haar handen om zijn bovenarm en hijst zichzelf van zijn schouder. 'Dank je, Dante.' Maar het is niet nodig.