Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 10.3

Gaby had graag gewild dat ze een bericht had ontvangen op haar telefoon, want een bericht op dit tijdstip betekende maar één ding: het zou Finn zijn, die haar vroeg om samen te eten. Precies zoals ze dat elke maandag deden.

Maar als Gaby haar telefoon oppakt, is het scherm leeg. Het laat alleen een tijd zien – 13.11 – en haar achtergrondfoto, een foto van haarzelf met een filter die ze nu eerder raar vindt dan grappig. En de foto is genomen bij Finn thuis: op de achtergrond kan ze een hoek van het lelijke, goedkope schilderij zien dat hij in de woonkamer had gehangen. Het doek was bedekt in kleuren, de onderlaag een paar dikke verfstrepen, maar daarna leek de schilder het te hebben opgegeven en probeerde hij zijn fouten te bedekken door overal verfspetters te maken. Nadat ze waren afgestudeerd, hadden ze besloten om niet meer samen te wonen en Gaby had hem geholpen bij het inrichten van zijn nieuwe huis. Dit schilderij was de enige decoratie die hij had en ze had hem er toen al belachelijk om gemaakt.

'Het blijft hangen,' zou Finn hebben gezegd als hij hier was. 'Het geeft leven aan mijn woonkamer.' Hij wilde zo graag leven.

Maar hij is er niet. In plaats daarvan zit Gaby thuis met een laptop op haar schoot, een kat die tegen haar aan kruipt en een telefoon naast haar. Ze bekijkt het nieuws, alle artikelen die verschenen zijn sinds zij gestopt is met werken. Ze bedenkt zich dat zij degene had kunnen zijn die dit had geschreven. "Doorbraak in Brexit-onderhandelingen." "Opmerkelijk: Minister van Justitie naar Thailand." "Troost voor nabestaanden van aanslag Parijs." Maar als ze aan de mogelijkheid denkt dat ze nu aan het werk zou zijn en zich zou bevinden in de hectische nieuwskamer, wordt ze misselijk.

Dus brengt ze haar tijd door met Mikkie, de kat van mevrouw Zijlstra, die haar lichtpuntje van de dag is.

Tenminste, het lichtpuntje van haar dag totdat Dante haar – en Daila – een bericht stuurt.

Groep: Partners In Crime
Dante (13.15)
Ik weet het.

En kort daarna volgt een tweede bericht, omdat hijzelf ook doorheeft hoe vaag het eerste is.

(13.16)

Ik heb de oplossing gevonden, bedoel ik

Het kost Gaby vijf seconden om de informatie te verwerken, drie om een gat in de lucht te springen en zeven om een bericht terug te sturen dat ze hem en Daila graag gelijk wilt zien bij haar thuis. Ze stuurt Mikkie het huis uit om zich klaar te maken voor bezoek. Dat bezoek komt pas laat op de middag, als Daila weg kan van haar werk en ook Dante verlost is van zijn verplichtingen. Daila is er als eerste en Dante komt tien minuten later. Zonder nog een omweg te nemen begint hij met het vertellen van het verhaal waarvoor ze allemaal zijn samengekomen.

'Dit,' zegt Dante en hij legt de bekende envelop op de bijzettafel voor hen, 'dit is de sleutel.'

Gaby trekt haar wenkbrauwen op en wacht tot hij verder vertelt.

'Het vorige raadsel begon met "De code heeft vier cijfers",' zegt hij. 'Dat raadsel hebben we weten op te lossen, maar we misten nog een cruciaal onderdeel – waar de code voor bedoeld is.'

Daila kijkt hem afwachtend aan. 'En deze envelop...?'

'Precies,' zegt Dante. Ze hoeft haar zin niet eens af te maken voor hem om te weten wat ze bedoelt. 'Op het eerste gezicht lijken we er niet veel mee te kunnen,' zegt hij. 'Dus ik ging zoeken. Ik heb kaarslicht gebruikt, blacklight, alles wat ik kon verzinnen om een eventuele verborgen boodschap te vinden.'

'En?'

'Niets.'

Het is niet het antwoord dat Gaby of Daila verwacht had.

'Maar–' begint Gaby.

'Ik dacht te moeilijk,' vervolgt Dante. 'De boodschap ligt niet verborgen.'

De uitdrukking op de gezichten van Gaby en Daila verandert niet. Ze blijven hem aankijken, in verwachting van een uitleg, maar het enige wat hij doet, is met zijn wijsvinger op de envelop wijzen.

'En?' vraagt Gaby als het voor haar te lang stil blijft.

'Dit is het,' zegt Dante. Er verschijnt een brede grijns op zijn gezicht die zijn blauwe ogen bereikt.

Daila draait richting Gaby. 'Zie jij het?' vraagt ze aan haar vriendin.

'Nee,' zegt Gaby. Ze kijkt Dante indringend aan. 'Dante, schiet op.'

Hij tikt nog een keer met zijn wijsvinger op de envelop. 'Jouw naam,' zegt de jongen en hij legt de nadruk op 'naam'. 'Dat is de enige hint die we hebben om de juiste kluis te vinden.'

'Kluis?' herhaalt Gaby.

'Had ik dat nog niet gezegd?' Dante pakt de flyer van de sportschool die oorspronkelijk in de lichtpaarse envelop zat erbij. 'We hebben een code, deze flyer en de envelop. De code is om iets open te maken. De flyer wijst ons naar de plek waar we iets open moeten maken.'

'De sportschool...' zegt Gaby. Haar mond valt open. Dat ze dat niet eerder had bedacht – natuurlijk moeten ze daarheen! Elliot had het hen alleen niet zo simpel gemaakt als ze eerst dachten, toen ze naar de sportschool waren gegaan en gevraagd hadden om een envelop. 'De kluis – de code is voor een kluis!'

Dante knikt. 'Elliot heeft in een van de kluizen iets opgeborgen, wat daar nu op ons licht te wachten.

Daila fronst. 'Je kan toch niet zomaar daar iets in een kluis leggen voor dagen?'

'Het enige wat je nodig hebt, is een eigen slot,' zegt Gaby. Ze praat heel snel, alsof ze haast heeft om gelijk te vertrekken naar de sportschool. 'Er is niemand die controleert of kluizen langere tijd bezet worden.'

Daila knikt langzaam en laat de informatie op zich inwerken.

'Gaby's naam vertelt ons welke kluis we moeten hebben,' legt Dante uit. 'We moeten het alleen nog omzetten in getallen.' Hij begint weer te lachen als hij nog een vraag stelt. 'Weten jullie dan wel wat we moeten doen?'

Daila rommelt al in haar tas om een schrift te pakken. Voor het omzetten van Gaby's naam in getallen heeft ze papier nodig, het maakt het voor haar gemakkelijker om haar gedachten overzichtelijker te houden. Daarom heeft ze het ook nu bij de hand en het kost haar enkele seconden om het schrift neer te leggen, open te slaan en een pen erbij te pakken.

'Dat heb ik al gedaan,' zegt Dante als hij ziet dat Daila letters aan cijfers gelijk begint te stellen. 'Zulke lijsten zijn ook online te vinden.' Hij haalt een gevouwen vel papier uit zijn zak en weet op die manier Daila te stoppen.

'En het antwoord?' vraagt Gaby.

'Je bent te ongeduldig,' zegt Daila, maar ook zij zit voorovergebogen om iets mee te krijgen van wat op Dantes papier geschreven staat. Ze zou liegen als ze zei dat haar hart niet sneller begint te kloppen.

Hij leest voor. 'G is de zevende letter van het alfabet, A de eerste, B de tweede en Y de vijfentwintigste.'

'Zeven-één-twee–' Gaby stopt halverwege. 'Zou het echt zeven-één-twee-vijfentwintig zijn? Vijf getallen lijkt me nogal veel voor een kluisjesnummer.'

De spanning zit Daila te hoog om toe te geven aan de twijfel. 'We komen er snel genoeg achter of het klopt,' zegt Daila. Ze staat op van haar stoel en zwaait de hengsels van haar tas over haar schouder. 'We moeten naar de sportschool.'