Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 14.3

'Wat heeft mijn moeder hiermee te maken?'

Nu pas beseft hij dat hij een fout heeft gemaakt – een heel grote. Hij zwijgt, maar zijn ogen zijn als schoteltjes.

'Nou?' dringt Gaby aan.

'Ik dacht dat je dat wel wist, dat ik– ' Maar opnieuw maakt hij zijn zin niet af.

'Blijkbaar niet!' Ze balt haar vuisten weer. 'Hoeveel geheimen heb je nog?' Ze loopt weer op Matthijs af, die er plots niet meer zo intimiderend uitziet als toen ze hem voor de eerste keer in haar woonkamer zag. 'Matthijs, vertel me wat er hier aan de hand is – waarom je hier bent, wat mijn moeder hiermee te maken heeft, alles!' Ze staat te trillen op haar benen en ze weet niet of het van woede of angst komt. De spieren in haar gezicht staan strak als ze al haar kacht in haar woorden gooit.

Matthijs kijkt naar zijn schoenen en haalt hulpeloos zijn schouders op, ook al zijn het de enige vragen in het grote geheel van onwetendheid die hij kan beantwoorden. 'Zij was mijn vriendin, weet je,' mompelt hij dan. Na alle spanning die de ruimte had overheerst, verlaten de woorden er nu langzaam en kalm zijn mond. 'Nu dus een ex.'

'Mijn moeder?' vraagt Gaby voor de duidelijkheid. Dan valt haar mond lichtjes open en vernauwen haar ogen zich terwijl ze vat probeert te krijgen op de woorden. 'Ex?'

'Ex-vriendin,' verduidelijkt Matthijs.

'Dat begreep ik.' Gaby rolt met haar ogen. 'Wat ik niet begrijp... Jij en mijn moeder?' Deze man, met dikke stoppels en borstelige wenkbrauwen die haar onverwachts thuis opgewacht heeft was haar moeders vriend? Haar moeder had een relatie gehad met hém?

'Lang geleden,' voegt hij toe. 'Maar ik herkende jouw achternaam en die van je broer, daarom wist ik dat jullie moeder dé Anne-Marie moest zijn. Ik heb haar al jaren niet gezien.' Dan houdt hij zijn hoofd schuin en bekijkt haar goed. 'Jij lijkt op haar.'

Een rilling loopt over Gaby's rug. Dat is wel het ergste dat hij had kunnen zeggen en haar instinct is dan ook om gelijk in de verdediging te schieten. 'Niet.'

'Je hebt haar ogen, vol vechtlust... En haar dunne wenkbrauwen.' Hij loopt dichterbij en steekt zijn arm uit.

'Blijf met je handen van me af!' Gaby springt terug en heft haar vuisten.

'We zijn familie!'

'Dat zijn we nooit geweest!' De spieren in haar kaak staan strak terwijl ze Matthijs recht in de ogen aan blijft kijken. 'Je bent mijn moeders ex, dat maakt je geen familie. Mijn moeder is zelfs geen familie meer van me, dus jij al helemaal niet.'

'Weet Anne-Marie dat jij zo over haar denkt?'

Plots is haar toon koel. 'Dat doet er niet toe.'

'Het is jouw moeder.'

'Ik ben jou geen verantwoording verschuldigd.'

Het blijft stil. Ze kijken elkaar aan en het zijn die blikken die alles zeggen wat woorden niet kunnen: voor haar is dat een afschuw van Anne-Marie en woede over het feit dat Matthijs in haar woonkamer staat, en voor hem is het de onbegrijpelijkheid van de situatie en het willen weten van meer.

'Laten we het niet meer over haar hebben,' zegt Gaby dan.

Matthijs knikt alleen.

Haar toon verandert niet. 'In plaats daarvan wil ik weten waarom je hier bent.'

Hij ademt in, maar geeft dan toe. 'Ik wilde weten wat jullie gevonden hadden.'

Gaby trekt haar wenkbrauwen op in afwachting van meer, maar hij voegt niets toe aan die woorden. 'En?'

'Dat is het.' Hij haalt zijn schouders op.

'Waarom ben je hier dan nog steeds?'

'Omdat ik meer wil weten.'

Gaby zucht en schudt haar hoofd. 'Je weet nu genoeg,' zegt ze beheerst. 'We hebben besloten dat ik het jou zou vertellen als ik Elliot gevonden had.'

Matthijs' ogen vernauwen zich. 'Dat heb jij besloten,' zegt hij.

'Het is de beste optie. Zo hebben we allebei wat we willen.'

Matthijs houdt voet bij stuk. 'Ik wíl bij de zoektocht betrokken worden.'

Gaby haalt haar schouders op en schudt haar hoofd, maar is even de woorden kwijt om uit te drukken wat ze wil zeggen. 'Dit gesprek hebben we al gehad,' zegt ze. 'Het is geen optie.' Hij opent zijn mond om iets te zeggen, maar ze is hem voor. 'Je kan niet bij mij thuis inbreken en verwachten dat ik alles doe wat je vraagt. Zo werkt het niet.'

'Het tuinhek stond nog open.'

Zijn antwoord verwart haar. 'Wat?'

'Ik heb niet ingebroken, het hek stond nog open. Ik kon zo naar binnen lopen.'

Ze slaakt een zucht. 'Dat doet er niet toe!' Toch neemt ze zich voor om vaker haar huis te bewaken om momenten zoals deze te voorkomen. Nu is het Matthijs – wat al erg genoeg is – maar liever gebeurt haar dit niet nog een keer. 'Dit gaat om Finn,' zegt ze dan. Haar stem slaat over op een andere toon, waar een misplaatste toon van liefde in te bespeuren is.

Hij rolt zijn ogen. 'Natuurlijk gaat het om Finn. Het is altijd Finn.' Hij beweegt zijn hoofd van links naar rechts op een kinderlijke manier. 'Finn, Finn, Finn – en Gaby. Finn en Gaby, áltijd Finn en Gaby.' Hij rolt met zijn ogen.

'Waar heb je het over?'

Hij schudt zijn hoofd. 'Laat maar zitten.' Dan pakt hij de boodschappentas op van de grond zonder haar nog een tweede blik te gunnen op wat erin zit of uit te leggen waarom hij het had meegenomen. Hij loopt in de richting van de gang. 'Ik ga.' Zijn voeten sloffen over de vloer als hij wegloopt.

'Maar–'

Dan valt de voordeur dicht.

Dit is precies de plek waar het vorige boek stopte! Voelt toch als een bijzonder moment :)

En dit is ook het moment dat we precies op de helft van het boek zijn! Je hebt nu veertien van de achtentwintig hoofdstukken gelezen. Ik hoop dat het verhaal nog steeds leuk is! Wat vinden jullie van Matthijs?