Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 4.1

De reeks is voor hen alle drie herkenbaar.

'We moeten bellen,' zegt Gaby gelijk. Stel dat dit het telefoonnummer van Elliot is!

'Laten we eerst het nummer op zoeken,' zegt Daila. 'Zodat we zeker weten dat het geen grap is.'

'Ik ben bereid om het te riskeren,' zegt Gaby.

'Zou het echt zo kunnen zijn...' vraagt Dante zich hardop af, maar hij maakt zijn zin niet af. De gedachte die in hem opkomt lijkt namelijk te mooi om waar te zijn. Hij had niet verwacht dat er alsnog een briefje tevoorschijn zou komen om hen verder te leiden na wat hij net had gezien.

'Dit heeft hij met opzet achtergelaten,' zegt Gaby. 'Het kan niet anders.' Haar hand glijdt al naar haar broekzak om haar telefoon te pakken, maar ze realiseert zich dat ze die in de auto heeft laten liggen. 'Heeft een van jullie een telefoon op zak?'

Dante twijfelt niet om zijn telefoon aan te bieden.

'Moeten we hier niet even over nadenken?' vraagt Daila. 'Je weet niet wat dit nummer kan betekenen!'

Gaby's stem verandert plots en is nu veel zachter en gevoeliger. 'Dit kan het zijn, Daila,' zegt ze doordringend, en ze kijkt haar vriendin recht in de ogen aan. 'Als dit Elliot is, kan hij me vertellen wat er is gebeurd met Finn.'

Daila wil haar erop wijzen dat het gaat om kleine kansen en mogelijkheden, maar de kwetsbaarheid van haar vriendin houdt haar tegen. Ze oppert alleen het idee om het strandhuis in te gaan. 'De harde wind kan je misschien onverstaanbaar maken over de telefoon.'

Dat vindt Gaby een goed idee, dus lopen ze naar het strandhuis.

'Had ik al gezegd dat dat mijn werktelefoon is?' zegt Dante tijdens de wandeling.

Gaby schudt haar hoofd. 'Is dat belangrijk?'

'Nou, ik werk bij de politie,' zegt hij.

Het kwartje valt nog niet bij Gaby. '... Dus?'

'Ze hebben volledige controle over het ding,' verduidelijkt Dante.

'Dat is misschien maar beter ook,' zegt Daila. Ze kunnen niet te voorzichtig zijn en als de politie gelijk op de hoogte is van wat er gebeurt, kunnen ze ook eerder te hulp komen.

'Word ik afgeluisterd als ik ga bellen?' vraagt Gaby. De gedachte bezorgt haar rillingen over haar rug.

Dante haalt zijn schouders op. 'Ik heb geen idee,' zegt hij. 'Ik heb nooit begrepen hoe het werkt.'

'Mag ik het briefje nog een keer zien?' vraagt Daila.

Gaby haalt het uit haar zak en overhandigt het aan haar vriendin, maar komt niet van het beangstigende gevoel af dat er een derde oor aan de telefoonlijn zal hangen. 'Mag ik niet jouw telefoon lenen, Daila?'

Daila schudt haar hoofd. Het idee dat de politie op scherp staat, stelt haar juist gerust. 'Er zal vast niets gebeuren.' Ze vouwt het blaadje open en ziet voor de eerste keer het slordige handschrift. Haar vingers glijden over de gedroogde inkt. 'Weten we zeker dat dit van Elliot is?' vraagt ze.

'Nee,' zegt Gaby naar waarheid. 'Maar het is de enige aanwijzing die we hebben; het enige waar we op verder kunnen borduren.'

'Het is het proberen waard,' zegt Dante.

Gaby duwt de deur van het strandhuis open en wordt ontvangen door een warme maar lege ruimte. De enige aanwezigen zijn een serveerster achter de bar en de schoonmaakster die snel de wc's in gaat.

'Welkom,' groet het meisje hen op enthousiaste toon. De drie zeggen iets terug, Gaby maakt in gedachten een sarcastische opmerking dat het meisje waarschijnlijk alleen maar zo vrolijk is omdat ze de eerste gasten zijn in het strandhuis vandaag – het is vanbinnen akelig rustig; alleen de grote hoeveelheid houten tafels en stoelen vullen de ruimte op – en ze nemen plaats aan een tafel in de hoek van het restaurant. Daila hangt alleen haar jas over de stoel heen, maar wacht met zitten.

'Zal ik wat te drinken bestellen?' vraagt Daila.

'Drinken?' vraagt Gaby afwezig. Het is nauwelijks tot haar doorgedrongen dat ze in een restaurant zitten en ze ziet deze plek enkel als een nodig middel voor het slagen van hun plan.

'Ik hoef alleen water,' zegt Dante.

Daila knikt om hem te laten weten dat ze hem heeft gehoord, maar reageert op Gaby. 'Ja, iets te drinken,' zegt ze. 'Ze hebben waarschijnlijk ook wel gebak – de laatste keer dat ik hier was in ieder geval wel. Appeltaart, dat soort dingen.'

'Klinkt goed,' zegt Gaby, maar haar gedachten staan er nog steeds niet helemaal bij. In haar handen heeft ze Dante's telefoon en op de tafel ligt het briefje. Daardoor weet Daila dat ze niet te veel moet verwachten van Gaby op dit moment; zodra al deze heisa voorbij is, zal ze weer de oude zijn. Op dit moment zal het haar niet uitmaken of ze koffie of appelsap krijgt, dus maakt Daila die keuze voor haar terwijl ze naar de bar loopt met een glimlach op haar gezicht en op deze manier het meisje groet.

'Dus, bellen?' vraagt Gaby aan Dante. Ze voelt hoe haar hart iets sneller gaat bonzen bij de gedachte dat ze misschien wel Elliot aan de lijn zal hebben. Aan hem kan ze alles vragen en hij zal de antwoorden hebben.

'Dat was het plan, toch?' vraagt Dante. Ook hij voelt kriebels, terwijl de twijfel bij hem toeslaat. Als Elliot naar het strand was gekomen om de sporen uit te wissen, waarom had hij dan een briefje achtergelaten? En was het wel Elliot? Hij kan zich nog steeds moeilijk een beeld vormen bij deze man – vooral omdat hij nog maar net van hem heeft gehoord – en weet niet zeker of het een persoon is met wie hij in contact wil komen.

Maar Gaby knikt terwijl ze haar lippen op elkaar perst. 'Laten we het maar doen, dan,' zegt ze, en Dante is opgelucht als hij ook bij haar een lichte twijfel in de stem kan ontdekken. Toch toetst ze een voor een de getallen van het briefje in op de telefoon.