Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 11.2

De kleedkamers zijn makkelijk te vinden: zodra ze het poortje door zijn, valt Daila's oog op een groot bord dat hen door middel van een pijl naar rechts de weg wijst. Ze slaan rechtsaf, waar ze twee deuren zien, ieder met een symbool van een geslacht.

In de vrouwenkleedkamer is het nog rustiger dan in de sportschool zelf, met helemaal niemand in de ruimte. Gaby slaakt een zucht van opluchting; nu weet ze in ieder geval zeker dat niemand hen zal komen storen en dat ze hun gang kunnen gaan zonder nog een obstakel zoals de verrassende hindernis die Sophie bij de balie had gevormd.

Daila loopt gelijk door naar de rijen met kluisjes aan de wand. 'Wat was het kluisnummer alweer?' vraagt ze. Haar ogen glijden over de nummers op de zilveren plaatjes van de kluisdeuren.

'Zeven-één-twee-vijfentwintig,' dreunt Gaby op.

'Dus vijf cijfers?'

Gaby wil dat bevestigen, maar als ze naast Daila gaat staan, ziet ze waarom Daila de vraag stelt. Iedere kluis heeft een nummer van vier getallen, beginnend bij 1111.

Gaby laat een zucht vallen. 'En nu?'

Daila doet een stap terug en slaat haar armen over elkaar. 'Nu moeten we roeien met de riemen die we hebben,' zegt ze. Ze houdt haar hoofd schuin en begint haar gedachten hardop uit te spreken. 'In de envelop zat een flyer van deze sportschool. Daar moeten we dan wel heen, toch?'

Gaby knikt, maar ook zij probeert haar gedachten de vrije loop te laten gaan en ze let daarom niet goed op.

'Achterop de flyer stond een raadsel dat als beginzin "De code heeft vier getallen" heeft,' gaat Daila verder. 'Dat raadsel wisten we op te lossen, dus we hebben de code: vijf-negen-twee-één. Toen we de code wisten, moesten we op zoek naar waar de code voor diende.'

Gaby valt in. 'We hebben de flyer meerdere keren bestudeerd. Er was niets aan bewerkt en het was identiek aan alle andere flyers van de sportschool. Ook stond er geen aanwijzing op dat ons vertelde waar we de code voor konden gebruiken.'

Daila houdt haar hoofd schuin. 'Staat er geen nummer op?' vraagt ze. 'Dat kan het kluisnummer zijn.' Ze begint gelijk in haar tas te zoeken naar de flyer. Op het moment dat ze die kregen, wisten ze nog niet dat ze naar een kluis op zoek waren en misschien hadden ze daardoor iets over het hoofd gezien.

Gaby neemt een plek in naast Daila en kijkt mee.

'De prijzen?' vraagt Gaby. Ze wijst aan wat ze bedoelt: "Nu onbeperkt sporten voor €16,50!"

'Is er een kluisje met nummer één-zes-vijf-nul?' vraagt Daila, maar haar vraag is overbodig; Gaby is al opgestaan en loopt langs de rijen met kluisjes.

'Wacht,' zegt Gaby. Zelf stopt ze ook met bewegen als ze een patroon opmerkt. 'De kluisjes tellen niet normaal op. Het begint bij 1111 en gaat zo vier rijen door, maar bij dit tweede blok kluisjes begint het bij 2111.'

Daila komt van haar plek af en werpt zelf een blik op de kluisjesnummers. Ze had ze net zo vluchtig bekeken dat dit haar helemaal niet was opgevallen. 'Je hebt gelijk,' zegt ze. 'Hier zie ik 4111.' Ze staat met haar rug naar nog één blok met kluisjes, die met 5111 begint.

'Maar er is dus geen 1650,' zegt Gaby, die bij het eerste blok met kluisjes blijft hangen. Het laatste getal dat daar is, is 1130.

En dus zijn ze nog geen stap verder na deze ontdekking.

'Maar we moeten goed zitten, toch?' zegt Daila. 'De flyer, de code... We hebben een kluis nodig en hij moet hier zijn.' Ze zucht. 'Waarom is Dante hier nu niet?'

'Omdat dit de vrouwenkleedkamer is.' Gaby rolt haar ogen.

Een beangstigende gedachte komt bij Daila op. 'Zou Elliot echt de vrouwenkleedkamer in geweest zijn?'

En terwijl de gedachte Daila de kriebels geeft, bezorgt het Gaby een eureka-moment. 'Natuurlijk niet!' zegt ze. Ze kijkt Daila aan met grote ogen en pakt haar arm vast. 'Er is nog een kleedkamer.'

✍︎

Groep: Partners In Crime

Daila (17.55)
Dante, je moet NU naar boven komen

Het vrolijke geluid dat zijn telefoon maakt heeft hem nog nooit zo'n opgelucht gevoel gegeven als nu. Dankbaar pakt Dante de telefoon uit zijn zak en gebaart naar Sophie dat het dringend is, zonder het bericht gezien te hebben. Als hij het wel leest, dringt de tekst echter snel tot hem door. Naar boven komen? De simpele woorden laten een heleboel vragen bij hem opkomen. Is er iets mis?

En, nog belangrijker, hoe moet hij boven komen? Het excuus dat Gaby had gebruikt, zal bij hem niet meer werken.

Hij draait zich om naar het meisje achter de balie, die voor de eerste keer sinds het moment dat Daila en Gaby vertrokken stil was gevallen. 'Sophie?' vraagt hij.

Haar blauwe ogen kijken hem recht aan, wachtend op zijn woorden. Het probleem is echter dat hij zelf ook nog niet weet hoe hij hier weg komt – en nog belangrijker, weg gaat via het poortje dat zij voor hem open moet doen.

'Ik heb een stomme vraag.'

Ze lacht haar witte tanden bloot. 'Mijn moeder zei altijd: "Stomme vragen bestaan niet."'

'Dan had je een wijze moeder.' Terwijl de woorden zijn lippen verlaten, zoekt hij haastig naar een excuus waarmee zij hem binnen zou laten.

Groep: Partners in Crime

Daila (17.58)
Waar blijf je???

Dat zijn teveel vraagtekens voor Dante om zich comfortabel bij te voelen. Daarom zegt hij het eerste wat bij zich opkomt. 'Ik mag dit eigenlijk niet zeggen, maar...' Hij bijt op zijn lip en kijkt heen en weer voordat hij verder gaat. 'Ik werk voor de politie. Gaby ook en die andere vrouw die je net zag, ook.'

'De politie?' echoot Sophie. Haar volle lippen blijven op een afstandje van elkaar hangen.

Dante zoekt in zijn zak naar zijn identificatie. Het is niet spectaculair, zoals de badges die mensen hogerop hebben, maar enkel een vel papier met zijn naam, zijn foto en het kenmerk van de politie in een plastic hoes gestopt. 'Ik krijg nu net een berichtje dat ze me boven nodig hebben,' zegt hij. Zijn hoofd gebaart naar zijn telefoon. 'Zou je me binnen willen laten?'

Ze werpt een blik op de papieren en haar ogen blijven hangen op de foto. 'Natuurlijk,' zegt ze dan met een poeslieve glimlach, 'het poortje is open.'

Zonder een seconde te lang stil te staan vertrekt Dante in de richting waar hij eerder nog Gaby en Daila heen had zien gaan. En daar, onder het bord 'kleedkamers', staan ze op hem te wachten.

'Ik ben er,' fluistert hij. 'Wat is er?'

'Waarom fluister je?' Daila kan een lach niet onderdrukken.

Dante moet ook lachen en herhaalt zijn vraag nog een keer, deze keer op een normaal volume. 'Waarom moest ik komen?'

Gaby grijnst als ze hem een vel papier geeft dat volgekrabbeld is met blauwe inkt. 'Je moet de mannenkleedkamer in.'