Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 23.1

Als je een voornemen hebt om iets te doen, moet je handelen op een manier die dat voornemen laat uitkomen. Dus in het geloof dat ze de volgende ochtend zou uitslapen, heeft Gaby haar wekker niet gezet. Daarom is ze verrast als ze rond tien uur toch een geluid hoort dat lijkt op haar wekker, maar dat te ver verwijderd is van haar om ook werkelijk haar wekker te zijn.

Ze kreunt en wacht. Ze doet één oog open in de afwachting op de bevestiging dat dat geluid voor haar bedoeld is en juist op het moment dat ze de dekens weer om haar heen wil slaan om verder te slapen, klinkt het nog een keer. Deze keer herkent ze het: het is de deurbel.

Wie op dit moment van de dag durft aan te bellen bij het huis van Gaby van der Hei staat geen fijne verrassing te wachten. Met een grootse beweging slaat ze de dekens waar ze onder lag van zich af en gooit ze haar benen over de bedrand. Ze wrijft in haar ogen en moet wennen aan het licht dat door haar gordijnen dringt. Het geluid dat haar wekte geeft haar echter niet de tijd om daaraan te wennen: het klinkt nogmaals en houdt langer aan dan de vorige twee keren.

'Ik kom al, ik kom al,' zegt Gaby, maar het is bij lange na niet luid genoeg om door degene die voor de deur staat gehoord te worden. Ze pakt haar lichtgrijze badjas van de haak, slaat deze om haar heen en steekt haar voeten in zachte, roze sloffen, waarna ze in een rustig tempo de trap afloopt. Mevrouw Zijlstra's kat Mikkie staat haar onder aan de treden op te wachten en kijkt hoopvol op als ze Gaby opmerkt.

'Heb jij aangebeld?' vraagt ze met een doffe stem.

De kat reageert niet, maar zet haar pootjes op de eerste traptrede om dichterbij Gaby te komen.

'Dat dacht ik al,' moppert Gaby. Ze loopt langs Mikkie naar de voordeur, controleert nog één keer of ze haar badjas goed om zich heen geslagen heeft – wie weet wie er voor de deur staat – en opent dan de deur.

'Gaby!'

Die schrille, hese stem kan maar van één iemand zijn. Zelfs al is het buitenlicht te fel voor Gaby om te zien wie er voor de deur staat, ze herkent de stem gelijk. 'Anne-Marie?'

De aangesprokene neemt het antwoord als een uitnodiging om binnen te komen. 'Is dat hoe je je moeder begroet die net vrijgekomen is?'

Gaby slaat haar hand tegen haar voorhoofd. Juist, het is die dag.

'Welkom,' zegt ze sarcastisch als ze ziet dat haar moeder de gang in loopt. Ze heeft een rugzakje over haar schouder hangen, maar wat Gaby nog het meeste opvalt, is hoe klein haar moeder eigenlijk is. Toen ze tegenover elkaar zaten in de gevangenis had ze dat niet opgemerkt, maar nu ziet ze dat haar moeder bijna twee koppen kleiner is dan haar. Haar lengte heeft ze dan vast van haar vader gekregen, concludeert ze.

'Zeg me niet dat je nog maar net wakker wordt,' zegt Anne-Marie ontzet als ze Gaby's badjas en slaperige ogen opmerkt.

Gaby haalt achteloos haar wenkbrauwen op. 'Goed, dan zeg ik niets.'

Anne-Marie zucht. 'Dat bedoelde ik niet...'

Gaby rolt haar ogen maar kan een kleine lach niet onderdrukken. 'Wat doe je hier?' vraagt ze.

'Weet je nog dat ik je zaterdag vroeg of ik tijdelijk bij jou mocht intrekken?'

Dat doet Gaby zeker. 'Weet je nog dat ik "nee" had gezegd?'

Anne-Marie draait haar hoofd om om Gaby aan te kijken. 'Je bent niet erg aardig 's ochtends, wist je dat?'

Gaby knikt. 'Toevallig wel, ja.' Dat gebeurt nu eenmaal als je iemand van zijn slaap berooft.

'In ieder geval, dit is maar tijdelijk. Ik moet alleen een plek vinden om te slapen en een baan. Dan ben je gelijk van me af.' Voordat Gaby ook maar kan protesteren, voegt ze eraan toe: 'Je zal niet eens merken dat ik er ben!'

Ik merk nu al dat je er bent, denkt Gaby.

Dan vallen Anne-Maries ogen op Mikkie. 'Is dit jouw kat?' Ze buigt door haar knieën om de kat te kunnen aaien, die dat maar al te graag toestaat. Wat een verrader, denkt Gaby.

Anne-Marie kijkt op en vraagt op ongelovige toon: 'Je hebt een kat – en ik wist het niet eens?'

Gaby schudt haar hoofd. 'Dit is niet mijn kat,' zegt ze.

Dat antwoord levert haar een frons op van haar moeder.

'Het is de kat van mevrouw Zijlstra.' Gaby beseft zich nu dat ze het hele verhaal moet vertellen. 'Dat is de buurvrouw. De vorige bewoners waren blijkbaar heel close met haar en pasten wel eens op Mikkie. Daarom hadden ze ook een kattenluikje, terwijl ze zelf geen kat hebben. Dat kattenluikje heb ik nog niet weggehaald, dus komt Mikkie iedere ochtend even langs. Ik breng haar voordat ik naar mijn werk ga of wanneer ik er zin in heb terug naar de buurvrouw.'

Anne-Marie komt weer overeind. 'Je weet dat ik allergisch ben, toch?' zegt ze dan, zonder enige reactie te geven op het korte verhaal dat Gaby vertelde.

'Zoiets heb ik gehoord,' zegt Gaby vaag. Ze loopt langs haar moeder de keuken in. Als ze dan toch geen slaap meer zal krijgen, kan ze maar net zo goed een ontbijt voor zichzelf maken.

'Als ik hier een tijdje ga verblijven, moet die kat weg,' zegt haar moeder op waarschuwende toon.

'Mikkie gaat niet weg,' zegt Gaby op luidere toon vanuit de keuken.

Anne-Marie komt ook de keuken binnen lopen. 'Je wilt toch niet je moeder op straat zetten?' vraagt ze. 'En het is niet eens jouw kat!'

'Dit is niet eens jouw huis!' Gaby laat met een gefrustreerde klap een keukenkastje dicht vallen. 'Mijn huis, mijn regels, en ik heb je eerder al gezegd dat je hier niet binnenkomt.'

Anne-Marie komt naast Gaby staan. 'Ik heb nergens anders om naartoe te gaan...' zegt ze in een poging medelijden op te wekken. Als ze Gaby beter kende, had ze echter geweten dat dat niet zou werken.

'Hebben ze je daarvoor niet voorbereid in de gevangenis?' vraagt Gaby spottend.

Haar moeder houdt haar hoofd schuin. 'Kom op nou...' Het ontgaat Gaby niet dat ze geen duidelijk antwoord geeft. 'Het zal echt maar even zijn. Je zal geen last van me hebben.'