Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 14.1

Het is al vroeg donker voor een september-avond en het eerste wat Gaby doet als ze thuiskomt is het indrukken van de schakelaar om haar woonkamer te overvloeden met licht. Ondertussen zijn haar gedachten maar op één ding gericht: de keuken en wat ze vanavond eten zal. Haar maag rammelt en ze heeft al veel te lang gewacht met eten. Ze moet nu nog zeker een klein halfuur wachten voordat ze zichzelf iets heeft voorgeschoteld en alleen de gedachte al doet haar buik protesteren. Daarom laat ze snel haar tas van haar schouder glijden en op de grond vallen, waar het neerkomt met een doffe klap.

'Goedenavond,' klinkt een zware, raspende stem vanuit de woonkamer.

Gaby slaakt ze een meisjesachtige gil van verschrikking. Er hoort niemand thuis te zijn; ze woont immers alleen. Snel draait ze zich om om te zien waar de stem vandaan komt en wie de eigenaar ervan is.

In het midden van de woonkamer onder de hanglamp staat Matthijs in een lange, grijze jas met één van Gaby's eetkamerstoelen naast hem. Zijn hand ligt op de rugleuning en zijn gezicht staat in haar richting. Naast zijn voeten staat een boodschappentas. Het geheel is duidelijk te zien; geen onderdeel is verborgen onder het felle licht van de hanglamp in het midden van de kamer.

'Matthijs?' vraagt Gaby. De scene moet ze nog even verwerken. Er staat een vreemde in haar woonkamer – geen vreemde, eigenlijk, want het is Matthijs. Het enige wat aan hem is veranderd is zijn baard die iets langer lijkt te zijn dan de vorige keer dat ze hem zag, maar het is nog net zo onverzorgd. Toch, hij hoort hier niet te zijn. Hij heeft geen sleutel, hij zou haar adres niet moeten weten en niemand had hem binnen kunnen laten. Gaby had zich erop ingesteld dat ze hem nooit meer zou zien – iets wat ze helemaal niet erg vond – maar als het zou gebeuren, was dit de laatste plek waar dat zou moeten zijn. Zijn aanwezigheid bezorgt haar rillingen op haar rug.

'Dat is mijn naam,' constateert hij droogjes. 'Je herinnert me dus nog wel.' Zijn ogen staan duister en lijken wel helemaal zwart te zijn, als gaten die Gaby aanstaren en niet uit het zicht verliezen.

Gaby schudt haar hoofd, sluit haar ogen en opent ze dan weer, in de hoop dat het beeld verdwijnt. Dat lukt echter niet: hij is er nog, zij is er nog en aan de situatie is niets veranderd. Hij kijkt op haar neer en klemt zijn hand om de rugleuning van de stoel naast hem. Deze situatie is geen droom.

Ze steunt op het aanrecht en neemt een uitdagende houding aan. 'Wat doe je hier?' Ze besluit hem niet eens de kans te geven om antwoord te geven op die vraag. 'Ga weg uit mijn huis!' Ze gaat de staarwedstrijd die Matthijs onbedoeld met haar begonnen lijkt te zijn aan en laat zijn ogen niet los. Haar ogen branden in woede.

Hij negeert haar bevel volledig. 'Ik vroeg me al af wanneer je thuis zou komen,' zegt hij. 'Ik wacht al best een tijdje.'

'Hoe ben je binnen gekomen?' Haar stem klinkt minder zelfverzekerd en er zit een trilling in het woord 'binnen'. 'Hoe... Waarom ben je hier?' Er loopt een koude rilling over haar rug. De veilige hoeken van haar huis zijn geïnfiltreerd.

Hij perst zijn lippen op elkaar en laat zijn blik opzij glijden. In dat korte moment neemt hij de omgeving goed in zich op. 'Dat hoef ik niet uit te leggen.' Een brutale grijns ontbloot zijn tanden die zich niet meer in optimale conditie bevinden.

Gaby slaat op het aanrecht. 'Dit is inbraak! Je bent een inbreker!' Ze zet een paar doelbewuste stappen in zijn richting en blijft hem aankijken. 'Dit kan je niet maken. Ga weg uit mijn huis! Ik bel de politie!'

'Ik weet dat jullie naar de sportschool zijn geweest,' zegt Matthijs dan. Zijn toon is neutraal, maar zijn ogen zijn nog net zo doordringend.

Er is een kort moment waarin Gaby bevriest. Heeft Matthijs hen gezien – of misschien wel gevolgd? Haar hart begint sneller en zwaarder te kloppen. Ze loopt niet verder in zijn richting, maar kan het toch niet laten een weerwoord te geven. 'Dus?'

Matthijs houdt zijn hoofd een tikkeltje scheef. 'Ik dacht dat we van plan waren om samen Elliot te zoeken. Daarom hadden jullie mij gebeld, toch?' Zijn hand glijdt langzaam van de stoelleuning en valt langs zijn lichaam.

Gaby laat zich niet van de wijs brengen door Matthijs' redenering. 'We hadden je gebeld omdat Elliot ons jouw telefoonnummer had gegeven.' Ze klemt haar kaken op elkaar. 'Jij zei dat je ons niet kon helpen.'

Plotseling barst Matthijs. 'En wat dan nog?' Zijn stem buldert door de kamer en iedere spier in zijn gezicht staat strak.

Ze houdt zich in. 'Wat doe je hier?' vraagt ze met beklemmende toon. 'En hoe weet je dat we bij de sportschool waren?' Nu ze de vragen samen stelt, komt er een nieuwe, verschrikkelijke gedachte bij haar op. 'Ben jij Elliot?' Haar mond valt open.

Wat doet Matthijs in Gaby's huis? Wat denk jij: is hij Elliot? 😱