Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 19.1

Gaby schudt haar hoofd. 'Dit hele verhaal komt jou maar al te goed uit,' zegt ze. 'Ik geloof er niets van.'

'Gaby–'

'Je belt me iedere dag, vraagt me om hierheen te komen en vertelt me een of ander verhaal over dat Elliot jouw zoon én een moordenaar is? En dat allemaal zodat jij onschuldig weg kan lopen.' Ze slaat haar armen over elkaar. 'Mij neem je niet in de maling.'

'Ik loop niet onschuldig weg,' zegt Anne-Marie. Haar stem wordt luider als ze in de verdediging springt. 'Ik zit al tweeëntwintig jaar hier opgesloten voor een misdaad die ik niet begaan heb, zodat mijn kinderen er niet onder zouden lijden.'

'Nou, we hébben eronder geleden.' Gaby kijkt haar uitdagend aan en verbergt de emoties die plotseling komen opwellen. Zo vaak had ze al gewenst dat haar moeder dit niet gedaan had – dat ze een normaal leven konden hebben. 'Hoe denk je dat het is om te horen dat je vader dood is en dat je moeder degene is die dat heeft veroorzaakt?'

'Maar het is niet waar–'

'Dat doet er niet toe! Iedereen denkt dat het waar is. Dat jij nu een ander verhaal opsteekt, verandert helemaal niets aan het leven dat ik tot op dit moment geleid heb.'

'Maar wel hoe jouw leven er vanaf dit moment uit ziet,' zegt Anne-Marie. Haar toon verandert in een zachte. 'Begrijp je nu waarom ik dit niet over de telefoon kon vertellen? Als zíj' – ze maakt een hoofdbeweging in de richting van de bewakers, maar bedoelt de politie in het algemeen – 'erachter komen, gaan ze alsnog achter hem aan. Moord verjaart niet.'

Gaby moet aan Dante denken. Ze kan hem dus niet vertellen over dit gesprek – zelfs niet als hij haar zou kunnen helpen om Elliot te vinden.

En Elliot... Moet ze hem nog wel willen vinden als hij echt de moordenaar van haar vader is? Wat zal hij doen als hij haar ziet? Ze weet helemaal niets over hem en nu pas beseft ze zich hoe gevaarlijk het kan zijn om hem te bezoeken.

'Hij is me nog vaak komen opzoeken,' zegt Anne-Marie dan. Ze kijkt dromerig, alsof ze aan het moment terugdenkt. 'Vorige week zelfs nog – iedere week komt hij stipt op hetzelfde tijdstip langs. Het is zo goed dat hij zijn leven heeft kunnen oppakken. Dat maakt dit alles het waard.'

'Hoe is hij eigenlijk?' vraagt Gaby. Om de een of andere reden was het nog niet eerder bij haar opgekomen om haar moeder te vragen wat voor persoon haar broer was, maar nu is ze benieuwd naar het antwoord.

'Elliot?' Anne-Marie gaat verder als Gaby het bevestigt. 'Hij is zo bijzonder...' Ze lijkt geen controle te hebben over de glimlach die spontaan op haar gezicht groeit. 'Zo'n warme persoonlijkheid, en ook heel nieuwsgierig en intelligent. De gebeurtenissen hebben hem wel teruggetrokken gemaakt...' Ze bijt op haar lip en twijfelt. 'Maar je zal hem binnenkort ontmoeten, toch?' vraagt ze. Ze maakt een hoofdbeweging richting de envelop. 'Ik kan niet wachten – eindelijk, na al die jaren, mijn kinderen herenigd.'

Weer wil Gaby de opmerking maken dat ze Finn vergeet, maar ze houdt zichzelf tegen. 'Nee, nee, nee,' mompelt ze, vooral tegen zichzelf. 'Even terug,' zegt ze dan. 'Over de dood van... van papa.'

Anne-Marie wacht geduldig op het moment dat haar een vraag gesteld wordt die ze kan beantwoorden.

'Hoe is het gebeurd? Hoe kan het dat je hier bent? En... waarom?'

Dat zijn te veel vragen tegelijkertijd voor haar moeder. 'Ik zal je het verhaal vertellen, goed?' zegt ze. 'Maar beloof me alsjeblieft dat je het aan niemand anders zal vertellen. Dit moet tussen ons blijven.'

Gaby knikt.

'Finn en jij waren nog niet zo oud toen het gebeurde,' begint ze. Toelichting op wat 'het gebeurde' betekende was niet nodig: het kan alleen de dood van haar vader zijn. 'Het was een avond zoals alle andere: we hadden als gezin samen aan de keukentafel avondeten en daarna gingen jullie naar bed. Omdat Elliot iets ouder was dan jullie, ging hij een halfuur later dan jullie.'

'Hoe oud was hij toen?'

'Hij was zes jaar. Dat hij een halfuur later mocht, liet hem echt voelen alsof hij jullie grote broer was – dat was hij natuurlijk ook, maar daardoor kon hij ook helpen jullie op bed te leggen. Dat vond hij geweldig en ik kon de hulp goed gebruiken. Weet je hoe moeilijk het is een tweeling te laten slapen?' Ze grinnikt als ze eraan terugdenkt. 'Maar hij was er een meester in: hij maakte grapjes en wist jullie altijd stil te krijgen. Jullie waren dol op hem en kijken hem met die grote ogen van jullie vol verwondering aan. Jullie vielen stil als hij een verhaal begon te vertellen.'

Anne-Maries gezicht verandert weer. Er komt iets verdrietigs overheen, merkt Gaby op: de glans die ze had toen ze over de jonge jaren van de tweeling en Elliot vertelde – een verhaal dat heel onwerkelijk aanvoelt voor Gaby – verdwijnt als ze over de harde realiteit begint te vertellen.

'In ieder geval, jullie lagen al te slapen, net als Elliot, dus alleen Rick en ik waren nog in de woonkamer. Ik had eerder al gemerkt dat hij te veel gedronken had, maar hij had zich nog kunnen gedragen toen jullie erbij waren. Toen jullie naar bed waren vertrokken, raakten we echter al snel in een discussie verwikkeld.' Anne-Marie bijt op haar lip en laat een stilte vallen. Het is op dat moment dat Gaby haar niet als de moeder ziet die ze altijd heeft gehaat of een gevangene – even, in dat korte moment van kwetsbare emotie, is ze een gevoelige vrouw. 'De alcohol... Het laaide een soort verbale agressie op bij hem. Langzaam kwam er van alles uit wat hem al lange tijd bezighield.'

'Waar ging de ruzie over?' vraagt Gaby, die merkt dat haar moeder het onderwerp van haar gesprek met haar vader probeert te vermijden.

'Jullie,' zegt Anne-Marie. 'En Elliot. Nou, trouwens... Het begon over zijn werk. Hij zat te zeiken over een collega van hem, die volgens hem niets deed maar alles kreeg. Ik wist echter dat dat niet hetgeen was wat hem dwarszat, dus ik vroeg door en uiteindelijk kwamen we uit bij Elliot. Ik bleef op kalme toon praten, maar het was moeilijk om zijn geschreeuw niet met luid volume te beantwoorden.'