Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 7.2

Het is een trilling in haar broekzak die Gaby uit haar gedachten haalt en terug naar het nu brengt.

'Is dat jouw telefoon?' vraagt Daila als er een ringtone volgt.

Gaby knikt alleen en haalt het voorwerp uit haar zak om te kijken wat er aan de hand is. Het scherm licht op en laat haar een vertrouwd nummer zien. Ze heeft gelijk de neiging om te zuchten.

'Wie is het?' vraagt Daila. Ze merkt dat Gaby geen haast maakt om op te nemen en vraagt zich af wat er aan de hand is. De situatie doet haar denken aan Kyle en haarzelf, zoals zij hem negeert en hij toch niet wil beseffen dat ze geen contact meer wil – misschien ook wel omdat ze zo stom was geweest om te beloven contact met hem op te nemen.

Gaby bijt op haar lip en twijfelt of ze het aan Daila moet vertellen, maar doet het dan toch. 'Het is Anne-Marie.' Het heeft geen zin om geheimen te bewaren voor Daila; ze komt er snel genoeg achter. Daarnaast begrijpt ze de situatie met Gaby's moeder.

'Je moeder?' vraagt Daila. Het antwoord verbaast haar. Ze had niet verwacht dat Anne-Marie contact zocht met haar dochter, maar aan de uitdrukking op Gaby's gezicht en de reactie op het telefoontje ziet ze dat het niet de eerste keer is. 'Neem je niet op?'

'Nee,' zegt Gaby. 'Misschien zal ze het dan een keer beginnen te snappen.'

Daila houdt haar blik op de weg gericht en zet een richtingaanwijzer aan. 'Wil je niet weten wat ze te zeggen heeft?'

'Dat weet ik al.' De ringtone klinkt niet meer en Gaby stopt haar telefoon weer in haar zak. '"Ik vind het zo leuk om weer met je te praten, Gaby." "Laten we dit vaker doen, Gaby." "Het is niet mijn schuld van je vader, Gaby."'

Daila slaat haar ogen neer. Ze weet dat Gaby haar moeder nog steeds de schuld geeft van de dood van haar vader – en met een goede reden: jaren geleden had Anne-Marie bekend op die moord. Toch heeft Daila altijd de overtuiging gehad dat mensen een tweede kans moeten krijgen. 'Je weet niet dat ze dat zal zeggen,' antwoordt ze daarom. Ze kent Anne-Marie alleen uit de schaarse verhalen van Gaby, maar vindt het te vroeg om aannames te doen.

'Het is altijd hetzelfde met haar,' zegt Gaby. 'Dan probeert ze mij ervan te overtuigen dat ze een goed persoon is en dat ze het goed met me wil maken – alsof die twintig jaar zomaar vergeten kunnen worden.'

'Je hoeft ze niet te vergeten...' begint Daila. Ze werpt een blik in haar binnenspiegel en ziet dat de brommer van Matthijs nog steeds achter haar aan rijdt. Hij had aangegeven mee te willen naar de sportschool, wat Gaby en Daila hadden geaccepteerd omdat ze nog steeds erachter wilden komen waarom Elliot hen op zijn spoor had gebracht.

Gaby schudt haar hoofd en keert haar hoofd af van Daila. 'Ik kan niet gewoon vergeven en vergeten wat er is gebeurd,' zegt ze op een manier die het gesprek afsluit.

Zo makkelijk komt ze echter niet van Daila af; haar vriendin herhaalt haar woorden van net nog een keer. 'Maar je kan niet altijd deze wrok jegens je moeder houden.'

'Ze is mijn moeder niet.'

'Dat is ze wel.' Daila wil geen preek houden, maar kan het niet aanzien dat Gaby te koppig is om haar moeder een kans te geven. 'Zo voelt het misschien niet, maar dat is een ander verhaal. Ze is en blijft je moeder.'

Gaby kijkt het raam uit.

'Misschien moet je haar nog een kans geven,' probeert Daila. Ze probeert Gaby aan te kijken, maar ze moet haar hoofd snel weer terugdraaien naar het verkeer.

'En dan?' vraagt Gaby. Haar toon spreekt desinteresse uit. Het idee haar moeder weer te zien wekt geen enkele vorm van enthousiasme op – al zou het alleen maar zijn om het verleden vanuit een ander perspectief te kunnen zien. 'Ze zal net zo snel weer uit mijn leven verdwijnen.'

'Ik denk dat het deze keer anders zal zijn,' zegt Daila. 'Ze heeft haar zoon verloren; dat kan niet makkelijk zijn.'

'Ik ben mijn broer verloren.'

Een klein glimlachje kruipt op Daila's lippen. 'Dus jullie hebben elkaar nodig,' zegt ze.

Gaby zucht. 'Dat is niet de reden waarom ze belt.'

Daila vraagt wat de reden volgens Gaby zou zijn.

'Over een paar weken mag ze "op goed gedrag"' – hier maakt ze aanhalingstekens in de lucht – 'de gevangenis uit. Dan heeft ze niets: geen huis, geen geld, geen eten. Ze heeft iemand nodig om haar op te vangen.'

'En zou het heel erg zijn om haar opvangnet te zijn?' vraagt Daila.

Gaby klemt haar kaken op elkaar. 'Ja.'

'Zelfs al is het voor een dag?' Voor iemand die een sterke band heeft met haar familie, is het moeilijk voor te stellen hoe weinig waarde Gaby hecht aan de hare. Toch geeft Gaby hetzelfde antwoord.

Daila zucht hardop, maar probeert het los te laten terwijl ze het stuur omdraait en een nieuwe straat in rijdt. 'We zijn er.'

Gaby probeert de gedachten over Anne-Marie van zich af te zetten als ze het gebouw voor zich ziet opdoemen. Het is de sportschool van de flyer; de sportschool waar Finn altijd heen ging. In grote, rode letters staat er FIT PLUS boven de ingang met twee schuifdeuren, maar buiten de naam lijkt het pand op iedere andere flat.

'Weet je zeker dat we hier goed zitten?' vraagt Daila.

Gaby knikt. De sportschool ziet er dan niet groot uit, ze weet dat het over drie verdiepingen verdeeld is en daardoor aan zijn functie als sportschool kan voldoen. 'Dit is wat er op de flyer stond die we van Elliot hebben gekregen,' zegt ze. Als de auto tot stilstand is gekomen, stapt ze uit. Zij en Daila staan recht voor de ingang geparkeerd.

Daila's hoofd is licht omhoog gericht en ze bekijkt de letters. Haar gedachten zitten echter ergens anders. 'Er was ook nog een raadsel,' zegt ze. 'We moeten toch iets doen met wat er op de achterkant van de flyer geschreven stond. Of met de foto van Finn...'

Gaby haalt haar schouders op. 'Misschien denken we te moeilijk.' Ze heeft er geloof in dat ze ook zonder dat raadsel misschien al een stap verder kunnen komen en dat is het enige wat ze wil: verder komen. In stilstaan heeft ze geen zin, want dat brengt haar niet dichterbij de moordenaar van Finn.

'Maar nu denken we misschien te makkelijk.'